साहित्य

दिखाई दिए यूँ कि बे-ख़ुद किया
हमें आप से भी जुदा कर चले

उतराई..!

अंगणात पारिजातकांच्या फुलांचा सडा पडला होता. केशरी देठाची अन् पांढऱ्या पाकळ्यांची मनमोहक फुलं. पाहणाऱ्याला वाटावं, जणू काही ती स्वर्गीय फुलंच असावीत..! त्या फुलांचा जीव मुग्धावणारा सुवास अंगणात दरवळत होता.

सकाळच्या आल्हाददायी वातावरणाची धुंदी मनावर चढलेल्या अलकाबाई पारिजातकांच्या सड्यातून पूजेसाठी फुलं वेचण्यात मग्न झालेल्या. तेवढ्यात कुंपणाचे फाटक उघडल्याचा आवाज झाला आणि त्या भानावर आल्या.

फाटक उघडून नाना आत आले. त्यांच्या सोबतीला एक चार-पाच वर्षाची गोड चिमुकली होती. नानांसोबत तिला पाहुन अलकाबाईंना आश्चर्य वाटले.

जय रायरेश्वर
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
सकाळची प्रसन्न वेळ. रायरेश्वराचं अफाट पठार. पठारावरून ऊन हळूहळू खाली दरीत उतरत होतं. तर शिवाजीराजे किल्ल्यावर जात होते.
सारीकडे पिवळं पडलेलं गवत. त्यामुळे पठार सोनेरी भासत होतं. आणि तो सोन्याचाच दिवस नव्हता काय ?
आज राजे आणि त्यांचे सहकारी किल्ल्यावर चालले होते, ते रायरेश्वराच्या देवळात शपथ घ्यायला. साधीसुधी शपथ नाही, तर स्वराज्य स्थापनेची ! तो दिवस होता - २७ एप्रिल १६४५.

घर घेतल्यावर थोड्याच काळात आम्हाला जाणवलं होतं की ही खरं तर एक हॉंटेड (छोटीशी) मॅन्शन आहे. चांगलं नवं कोरं घर घेतलं होतं, पण बिल्डरचा बुढाबाबा सेल्समॅन, थरथरत्या हातातला मिणमिणत्या वातीचा कंदील डचमळत वगैरे 'क्या बताऊँ बाबू! आजसे पचीस साल पहले यहाँ एक कोलीवाड़ा हुआ करता था. खेतीबाड़ीके और फिर बादमें मकान बनवानेकी लालचमें सारे कोलियोंको जमीनमें गाड़ दिया गया. तभीसे अमावसकी रातको कईं बार वे कोली जमीनसे ऊपर आनेकी कोशिश करते रहते हैं.' असलं काही बोलला नाही तेव्हा. गोरा असल्यामुळे त्याला कदाचित माझ्याएवढं चांगलं हिंदी येत नसेल.

निवाल्या सर्व वृत्ती ,ईच्छांचा पाचोळा झाला
पेटवला अग्नी मनांत आणि तो कचरा राख केला
आत्म सुखात नग्न न्हाऊन मी लूटला स्वानंद
नको नको ते जोपासले वृत्तींनी माझ्या छंद
पुळणीवरून चालतांना मागे वळुन पाहिले
पाऊल खुणा पाहुन माझ्या, मनी वैराग्य दाटले
मेघ गर्जना आसमंती,मग अश्रू डोळ्यांत माझ्या का दाटले
अलवार आनंद-स्मित मी हळुच, का सर्व सद जनांत वाटले
आयुष्याच्या या वळणावर नको अहिकाचा बडिवार आता
चरणांशी तुझ्या आलो नाथा, नोको लोटूस मज तू दूर आता

शुक्रवार १९/०४/२०२४ ०३:३० PM
अजय सरदेसाई (मेघ )

तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे
तव प्रकाशे कणंकण भरून जाऊ दे
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे

चैतन्य मम कणाकणांतुन झरू दे
गडद अंधारास प्रकाशाने गिळु दे
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे

दिप कृपादृष्टी चे तुझ्या तेऊ दे
त्या दिपांनी आयुष्य माझे उजळू दे
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे

लखलखते तारांगण त्या नभातले
हृदयांत साठवून जरासा ठेऊ दे
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे

ब्रम्हांडाचे हिरण्यगर्भ ते म्या पाहिले
दिपले मनःचक्षू तसेच राहु दे
तम मम हृदयी चे विरून जाऊ दे

पन्नाशी माझी उलटुन गेली
साठी अजुन आली नाही

माझी अक्कल म्हणून तरी
साठी 'अक्कल नाठी' झाली नाही

खरं सांगायचं माझ्या मित्रांनो तर
मी वय गृहीत कधी धरलच नाही

हे आयुष्य माला आज सुद्धा
शिकवायचं नवं सोडत नाही

रोज रोज मी शिकतच असतो
माझ्या आयुष्यातुन नविन काही

सोमवार, ०१/०४/२०२४ ,०७:५७ PM
अजय सरदेसाई (मेघ)
https://meghvalli.blogspot.com/

तुझ्या नी माझ्या भेटी गाठी

डोळ्यांत सखे दिठी दिठी

पहा झाडां वर सांजवेळी

काजव्यांचे ग दिवे किती

मन वेल्हाळ, वेल्हाळ मती

हृदयांत चांदण्यांचे झरे किती

एकच उत्तर सखे मम ओठी

तरी विचारतेस मज प्रश्न किती

प्रारब्ध संचित माझे का असे

जवळी तु, तरी तूच दुर किती

सोमवार ०१/०४/२०२४ ,०५:५६ PM

अजय सरदेसाई (मेघ )

दिठी दिठी = नजरेतल्या नजरेत, द्रुष्टाद्रुष्टी
वेल्हाळ = वेडं
मती = बुद्धी
प्रारब्ध = नशीब , Destiny
संचित = साठवलेले , जमा झालेले

तुझ्या नी माझ्या भेटी गाठी

डोळ्यांत सखे दिठी दिठी

पहा झाडां वर सांजवेळी

काजव्यांचे ग दिवे किती

मन वेल्हाळ, वेल्हाळ मती

हृदयांत चांदण्यांचे झरे किती

एकच उत्तर सखे मम ओठी

तरी विचारतेस मज प्रश्न किती

प्रारब्ध संचित माझे का असे

जवळी तु, तरी तूच दुर किती

सोमवार ०१/०४/२०२४ ,०५:५६ PM

अजय सरदेसाई (मेघ )

दिठी दिठी = नजरेतल्या नजरेत, द्रुष्टाद्रुष्टी
वेल्हाळ = वेडं
मती = बुद्धी
प्रारब्ध = नशीब , Destiny
संचित = साठवलेले , जमा झालेले

१. आधी माझ्याकडे पेंडींग पुस्तकं नसायची. लायब्ररीतून आणायचो, वाचून झाली की परत दुसरी आणायचो.‌ पण मग हळूहळू हावरटासारखा स्टॉक करायच्या मागं लागलो. दिसलं, चांगलं वाटलं की आणायचं. वाट बघायला नको, हक्काचं आपल्याजवळ असलं की हवं तेव्हा वाचू शकतो, हे समर्थन.‌