"सूड"
भाग ३
"आजी, त्या रिकाम्या घरात खूप कंटाळा येतो हो. अन् बाहेर तरी कितीवेळ काढणार ?" सिद्धांत म्हणाला. त्यावर, म्हातारी किंचित हसली.
"त्या दिवशी रमेश आलेला ; पण घरात आला नाही. उलट मलाच सांगू लागला, की परत जा. इथं काहीतरी आहे, म्हणे."
"अस्सं."
"हो. तुम्हीच सांगा.. मी स्वतः एकटा त्या घरात राहतोय. मला काहीतरी दिसलं असतंच की."
"तेच तर. या रमेश सारख्या शिकल्या सवरलेल्या पोरानं अशा गोष्टींवर विश्वास ठेवावा !" म्हातारी आश्चर्याने म्हणाली."
"तेच तर. बरं.. आजी, तुम्ही याल संध्याकाळी घरी ?"
आजही नकारघंटाच.
आता सहा महीने झाले स्टुडीओजचे उंबरठे झिजवून.
काम मिळतंय म्हणता म्हणता अचानक ते भुर्रकन उडून जायचं.
सताक्षीच्या डोळ्यात पाणी होतं.
गाण्यासाठी तिने घरच्यांशी पंगा घेतला होता. तिच्या बाबाशी ती बोलत नव्हती.
बाबाने तिला मळलेल्या वाटेने जा म्हणून आग्रह केला होता.
"संगीत, खेळ, साहित्य, अभिनय ही क्षेत्रं आपल्यासाठी नाहीत"
बाबाचं एकच पालुपद असायचं.
आणि वेगळं काही करायचं तर स्ट्रगलला घाबरून कसं चालेल असं सताक्षीला वाटायचं.
सन 1982.महाराष्ट्र आणि गोवा सीमेवरचा तिल्लारी गाव. तिलारी गावांमध्ये धरणाचे काम जोरात सुरू होते. कर्नाटक आंध्र प्रदेश आणि इतर राज्यातूनही त्या ठिकाणी कामगार आले होते.त्यामध्येच मल्लाप्पा नावाचे कामगार होता. मल्लाप्पा आणि त्याच्याबरोबरचे सहकारी एका दिवशी जमीन खणत होते आणि अचानक एक मोठा काळा पत्थर लागला. महत्प्रयासाने त्यांनी तो काळा पत्थर बाजूला केला आणि खाली पाहतात तर एक जिवंत मनुष्य त्या पत्थरखाली बसलेला होता.
रेडिओ...
एका शांत, निवांत गावात, नाशिकजवळील द्राक्षांच्या मळ्यांमध्ये, राहुल नावाचा एक साधा तरुण राहत होता. राहुल हा अभियंता होता, पण त्याला विज्ञान आणि विश्वाच्या गूढ गोष्टींमध्ये विशेष रस होता. त्याच्या लहानशा घरात, लिव्हिंग रूममध्ये एक जुना, धूळ खात पडलेला रेडिओ होता. तो रेडिओ त्याच्या आजोबांचा होता, जुन्या काळातला, ज्याच्या डायलला फिरवताना चटचट आवाज यायचा. राहुलला त्या रेडिओची मजा वाटायची, पण त्याने कधी तो नीट वापरला नव्हता.
"साळा सुटल्यावर सरळ घरला या इहिरीवर उलथू नका,कालच आमुश्या झालीय,करी हाय आज"
१९६३/६५ सालची गोष्ट आहे . मारवाडी लोक स्टेनलेस स्टीलच्या भांड्यांची भिशी चालवीत . दुकानात ट्रान्झिस्टर्स , रेडिओ व इतर ही काही वस्तू होत्या. काही विशिष्ट मासिक रक्कम वर्षभर भरून वर्षाच्या शेवटी काही स्टेनलेस स्टीलची भांडी मिळत असंत. आम्ही पण पैसे भरले होते. बहुतेक पाच रुपये महिना होते.नक्की आठवत नाही .मला वाटतं एक दोन वर्ष भिशी ठीक चालली.नंतर एक दिवस काय झालं कळलं नाही. बऱ्याच लोकांना सांगितल्याप्रमाणे भांडी मिळेनाशी झाली. .
१९६३/६५ सालची गोष्ट आहे . मारवाडी लोक स्टेनलेस स्टीलच्या भांड्यांची भिशी चालवीत . दुकानात ट्रान्झिस्टर्स , रेडिओ व इतर ही काही वस्तू होत्या. काही विशिष्ट मासिक रक्कम वर्षभर भरून वर्षाच्या शेवटी काही स्टेनलेस स्टीलची भांडी मिळत असंत. आम्ही पण पैसे भरले होते. बहुतेक पाच रुपये महिना होते.नक्की आठवत नाही .मला वाटतं एक दोन वर्ष भिशी ठीक चालली.नंतर एक दिवस काय झालं कळलं नाही. बऱ्याच लोकांना सांगितल्याप्रमाणे भांडी मिळेनाशी झाली. .
पूर्वीचा एक लेख शोधता शोधता हा लेख सापडला. जसाच्या तसा देते आहे.
------------------
प्रस्तावना - https://www.maayboli.com/node/86676
शनिवारी सकाळी आरामात उठून, किचन मधल्या छोट्या स्क्रीनवर एखादी ओळखीची जुनी मूव्ही लावून, एकत्र गप्पा मारत साग्रसंगीत स्वयंपाक करणं हे माझ्या आणि प्रमोदच्या आवडीचं काम आहे. त्या दिवशी सुद्धा आम्ही "चुपके चुपके" मूवी लावून, किचनमध्ये वावरत होतो. हवेत छानसा गारवा होता. खिडक्या उघडून टाकल्या होत्या. बाहेरून येणाऱ्या झुळूकेबरोबर संत्र्याच्या फुलांचा मंद वास येत होता. प्रमोद वेलची कुटून फिल्टर कॉफी लावत होता आणि मी कांदा-टोमॅटो भाजून वाटप करत होते.
