काव्यलेखन

तुकाराम हे कोडे अवघड

तुकाराम हे कोडे अवघड
कधी कुणाच्या ठायी
भाग्यविधाता विठू एकला
पिसे सर्वथा देई

अभंगातली कधि एखादी
ओळ खुणावत नेई
थेट डोही त्या इंद्रायणीच्या
जळात निर्मळदायी

निश्चळ सारा डोंगर परिसर
भंडाराचे माथी
वृक्ष वेलीही अजून झुलती
विठ्ठलनामावरती

आर्त सुरातील एक विराणी
काळिज विंधत जाई
थरथरणारी ज्योत दिव्याची
विठूस चमकून पाही

कंठ रुंधला झुके पापणी
देह पालखी भोई
अंतरातली वीट थरारे
निळे निरामय न्हाई

कालच्या जखमांना आजही कसला उजेड नाही आहे,
मनात मात्र आशेचा एक दिवा अजून जळत आहे.

आजच्या वाटेवर काळजीचा दाट धूर पसरला आहे,
तरी उद्याच्या वाऱ्याला हळूच स्पर्श करून बघत आहे.

कालच्या नदीवर ओघळलेलं नाव कुठेच दिसत नाही आहे,
आज नव्या लाटेला हृदय पुन्हा हात पुढे करत आहे.

उद्याच्या आकाशात ताऱ्यांचा मेळा जमणार आहे,
आजचा थकल्यासारखा चेहरा तिकडे पाहत आहे.

काल, आज, उद्या — तिघांच्या मधली हीच कथा आहे,
रात्र संपली तरी मनाचा अंधार टिकूनच आहे.

वयाचे एकविसावे वर्ष पूर्ण झालेलं होतं आणि नुकताच मतदानाचा अधिकार मिळाला होता (तेव्हा तो 21व्या वर्षी मिळायचा, 18व्या नव्हे). त्यामुळे झालो बाबा आपण एकदाचे प्रौढ, ही मनात सुखद भावना. पदवी शिक्षण शेवटच्या टप्प्यात आलेलं. त्याच दरम्यान लेखन उर्मी अगदी उफाळून आली. तशी ती त्यापूर्वीच्या काही वर्षांत मनात धुमसत होतीच परंतु लेखणीपर्यंत काही पोचत नव्हती. वसतिगृहाच्या एकंदरीत सामाजिक वातावरणातून लेखनाची ठिणगी पडायला चांगली मदत झाली. मग सुरुवातीस वहीतच काही खरडकामे झाली आणि त्यानंतर सार्वजनिक लेखनात पदार्पण केले ते वृत्तपत्रातील वाचकांच्या पत्रांमधून.

मौनातून उगवलेली गणिते
सोडवताना आशेचा हातचा
उत्तराचे नवीन कोडे
सोडवण्याचा प्रयत्न रोजचा

माझे शब्दवेल्हाळ प्रवाह
तुझे मौनाचे किनारे
भिजवण्याची शिकस्त
चिवट अपेक्षांचे सहारे

भविष्यावर काळजीचे ओझे
अंतर्मनात भीतिचे कवडसे
जगण्याच्या दाट धुक्याला
स्वप्नांचे फितूर आडोसे

मानसी

जळून जाता सचेत हिरवळ
दिसू लागल्या खोल खुणा
ओंजळभर पाण्यात शोधसी
बिंब कुणाचे पुन्हा पुन्हा

दिशा हरवल्या पक्ष्यांच्या
अन झाडामागे ऋतू दडे
काठ सरकता मागे मागे
पात्रामधले मोज तडे

ओढ सावली तुझी तुझ्यावर
चढे उन्हाचा प्रहर जरा
कातळ फुटता लागे कातळ
कुठे हरवला शोध झरा

द्वैत

जरा वेगळं चिंतन..

लक्ष लोलक तोलत
उसळते निळी लाट
किनाऱ्याशी फुटताना
एक अतृप्ती उत्कट

मावळतीच्या दिशेला
फूल फुटे केशराचे
निळ्या घुमटाला पडे
कोडे कुण्या नक्षत्राचे

तोल ढळण्या आधीच
हस्तिदंती मनोऱ्याचा
कोष आवळून घेतो
मीच माझ्या भोवतीचा

कृष्णलीला...

तो मना मोहवी, रंग त्याचा निळा,
तोच आकाश, मेघापरी सावळा !

लख्ख आभा निळी, वाजवे बासरी..
मंत्रमुग्धा जणू मंद आसावरी!

झूल केसातली मोरपंखी निळी..
शीत काया, तनु सौम्य पुष्पाकळी !

गोड जेव्हा हसे, गोड जेव्हा रुसे..
रोज त्याचीच मी, गोडवी गातसे !

पीत वस्त्रे, ललाटावरी चंद्रमा..
सूर्य गालावरीचा असे रक्तिमा !

शारदा कंठ, ओठात मृदुला स्वरा..
आरसा अंतरी, सोवळा चेहरा !

रंजते केशरी सांज देहावरी..
शुभ्र वाळा करि, चंदनाचा हरी..

मन्मनी हे निळे शब्द येती कसे?
कृष्णलीलाच ही, काव्य माझे नसे !

वाटसरू
मी वेडवाकडा झरा तू खळखळणार पाणी,
तू मंजुळ मैना अन मी मैनेची मंजुळ वाणी..!
तू मनमुराद जीवनाचा छंदत्या छंदातला मी आनंद,
तू बागेतला सुगंधत्या सुगंधात मी बेधुंद..!
तू नभी चकाकता तारा ..मी धूमकेतू आवारा!
तू श्रावणातली हिरवळ मी उन्हाळ्यातील झळ.!
तू हृदयाची धडधड मी छातीतली कळ..!
तू जीवनाची काठी मी त्या काठीतल बळ..!
तू चांदण्यांची रात्र मी त्या रात्रीचा चांद.!
तुला भरतीची गोडी मी ओहोटी निवांत..!
तू बहरलेलं फुलरान मी बेरंगी फुलपाखरू.!
तू नसंपणारी वाट..मी त्या वाटेवरी वाटसरू..!
❤️सतीश.

वाटसरू
मी वेडवाकडा झरा तू खळखळणार पाणी,
तू मंजुळ मैना अन मी मैनेची मंजुळ वाणी..!
तू मनमुराद जीवनाचा छंदत्या छंदातला मी आनंद,
तू बागेतला सुगंधत्या सुगंधात मी बेधुंद..!
तू नभी चकाकता तारा ..मी धूमकेतू आवारा!
तू श्रावणातली हिरवळ मी उन्हाळ्यातील झळ.!
तू हृदयाची धडधडमी छातीतली कळ..!
तू जीवनाची काठी मी त्या काठीतल बळ..!
तू चांदण्यांची रात्रमी त्या रात्रीचा चांद.!
तुला भरतीची गोडीमी ओहोटी निवांत..!
तू बहरलेलं फुलरानमी बेरंगी फुलपाखरू.!
तू नसंपणारी वाट..मी त्या वाटेवरी वाटसरू..!
❤️सतीश.