काव्यलेखन

तुझ्यापाशी आल्यावर
चार क्षण थांबतोच मी
आपसुक

तुझ्या उदासीन प्रवाहात
सोडतो मी माझ्या वेदनांचे
जळते दिवे

नकळत पडलेल्या पानासारखे
तरंगत राहते माझे मन
तुझ्या लहरींवर

किती शांतपणे वाहत राहतेस
आखून दिलेल्या मार्गावर
शिस्तशीर

पण भरून आल्यावर
तूही ऐकत नाहीस कोणाचे
माझ्यासारखे

बखरीच्या पानाआड
पाहिले मी क्षणभर
दडपल्या वास्तवाचे
छिन्नभिन्न कलेवर

प्रचलित इतिहास
तुझ्या माझ्या मेंदूतून
अज्ञाताच्या शक्यतांना
टाके पुरता पुसून

जेत्यांचाच इतिहास
रुळे मग माझ्या मुखी
पराजितांचा ठरतो
इतिहास अनोळखी

बखरीच्या पानाआड
वास्तवाचा भग्न गड
त्याच्या झाकल्या गूढाचे
मला भुलवी गारूड

चांदण्यात चिंब भिजून, मिलनाची रात्र आली,
बाहुपाशात तुझ्या सजणा, मी गलित गात्र झाली।

ओठांचा स्पर्श मुलायम, अधरांस झाला जेव्हा,
ज्वाळांच्या उठल्या लाटा, एक विज कडाडून गेली।

कानांत तुझं गुणगुणणं, थेट हृदयास भिडलं,
शब्दार्थ लागताच, मला गोड लाज आली।

विकल्प कोणता उरला होता माझ्याकडे रे,
ती गोड मागणी अनामीक, रंध्रारंध्रांने केली।

श्वासा-श्वासातून उसळली, अग्नीची उत्क्रांती,
मी विसरून गेली मजला... मी शरण तुला आली।

बुधवार, २३/७/२५, ६:५४ PM
✍ अजय सरदेसाई – ‘मेघ’

हृदयीच्या भावना या गुंफू कशा शब्दांत,
हृदयीची स्पंदने विरली पुन्हा हृदयात.
दुःख हृदयीचं गाते मुक गाणी,
आले तुझ्या स्मृतीने डोळ्यांत आज पाणी.

हे चांदणे कुणाचं पसरलं नभात,
जणू पुंजके आठवणींचे पसरले मनात.
ओघळलं डोळ्यात एका चांदण्याचं पाणी,
आले तुझ्या स्मृतीने डोळ्यांत आज पाणी.

हुळुवार भावना या जणू पाकळ्या फुलांच्या,
ठेवल्या सर्व जपून पुस्तकात आठवणींच्या.
सांगू कुणास मी ही हळवी जुनी गार्‍हाणी,
आले तुझ्या स्मृतीने डोळ्यांत आज पाणी.

शब्द जमवुनि

शब्द जमवुनि दोन चार ते
अर्थालागी शोधत राही
काय करावे कधी जमेना
काव्य त्यामधे उतरत नाही

निसर्ग सारा नभा मिसळुनि
द्विजगण तेथे देतो सोडून
इंद्रधनुचे उसने तोरण
जराजरासे देतो घुसडून

तरी जमेना काय करावे
ह्रदयस्पर्शी शब्दी योजून
भाव भावना शुष्क तरीही
एकामागून एक समर्पून

नैसर्गिक ते काव्य उमटते
एक कळी ती येता उमलून
स्तब्ध जरासा चकीत होउन
काव्य देखणे घेतो निरखून

---------------------------------------
नभा.... नभ, आकाश
द्विजगण.... पक्षीगण

अजून एक कोवळा
तुरा उभा मनामधे
अजून एक पालवी
निळाइची खुणावते

अजून वाट वाकडी
हळूच साद घालते
प्रवास एकटा मुका
जमेल, भूल घालते

अबोध सांजवेळही
करीत गुप्त खल्बते
निळावल्या निशेसही
छुप्या कटात ओढते

पहाटस्वप्न होउनी
मनातली निळी परी
जुन्या उजाड भूवरी
नवीन बीज पेरते

असेन मी कसा जुना
उरात ओल आजही
जमेलही रुजायला
नवीन अंकुरासही

ऋतूमती निळी धरा
अबोल वाट पाहते
अकथ्यबीजगर्भिणी
निमूट भार साहते

दुरदेशीचा पक्षी मी,
दुरुन खूप आलो आहे.
क्षणभर इथे घरटे माझे,
लवकरच प्रस्थान आहे.
आलो कुठुन इथे लक्षात नाही,
जाणार कुठे,ना हे माहीत आहे.
इथे मर्त्य सर्व,फक्त अस्तित्व उरते,
अगणिक रंग त्याचे,एकेक उलगडत आहे.
उन,पाऊस,वारा भोगते ते शरिर,
"मी" कोण? ज्याला न यांचा स्पर्श आहे.
दुःख,विलास,आनंद अनुभवते ते मन,
तो "मी" कोण जो चिदानंद आहे.
हा अहंकार भाव मिथ्या,नव्हे सत्य,
तो "मी" कोण जो याचा सर्वसाक्षी आहे.

सोमवार, १४/७/२०२५ , ५:४० PM
अजय सरदेसाई - मेघ

मला भूत छळते म्हणुनी लिहितो
असे काय माझ्या कलेची मिराशी
तुला वाटते मी कवी कोण मोठा
इथे चार ओळी येती गळ्याशी

©निखिल मोडक