काव्यलेखन

तारुण्यातली स्वप्ने विरून गेली, ही खंत।
आयुष्याची कळी गर्दीत चिरडून गेली, ही खंत।।

जपलं जे गुपित हृदयात, अंतरीच राहीलं।
मनातून ओठांवर न आलं, ही खंत।।

वाटलं होतं उमलतील पुन्हा नवी फुलं।
न उमलतांच पाकळ्या गेल्या झडून -ही खंत।।

प्रीत माझ्या मनातली, जरी गहिरी।
तुला न कळली सखे, ही खंत।।

"मेघ" अश्रूंमध्ये भिजत भिजत रात्र सरली।
माझा उदयस्त सूर्य मलूल-ही खंत।।

गुरुवार, १८/९/२५ , ०३:०१ PM
अजय सरदेसाई -मेघ
meghvalli.blogspot.com

तू ऐक ना

शेर १:
माझ्या वेदनांचे रुंजन तू ऐक ना।
माझ्या हृदयाचे स्पंदन तू ऐक ना।।

शेर २:
रात्रभर जागते स्वप्नांचे हे सिंचन।
हळव्या मनाचे सर्जन तू ऐक ना।।

शेर ३:
पावलोपावली भग्न स्वप्नांचे स्मरण।
डोळ्यांत दाटलेले मूक रुदन तू ऐक ना।।

शेर ४:
हृदयाच्या ठोक्यांना गाण्याचे कोंदण।
ह्या गाण्यांतले यमन तू ऐक ना।।

शेर ५:
अश्रूंच्या धाग्यांने गुंफलेले जिवन।
तुझ्या स्मिताने झाले उन्मन तू ऐक ना।।

शेर ६:
आयुष्य एक संवेदनशील ग़ज़ल।
त्या ग़ज़ली चे चरण तू ऐक ना।।

चाळीशी नंतर
शब्दांकन - तुषार खांबल

चाळीशीनंतर वाटे मला
की पुन्हा तारुण्यावर स्वार व्हावे
शुभ्र घोड्यावरून येणारा
तुझ्या स्वप्नातील राजकुमार व्हावे

एखाद्या अनोळखी वळणावर
नकळत आपली भेट व्हावी
रखरखत्या वाळवंटात ती
मृगजळापरी भासावी
मला समोर पाहताच मग लाजून
गुलाबी तुझे गाल व्हावे
चाळीशीनंतर वाटे........

जुन्या साऱ्या आठवणी
मग डोळ्यासमोर याव्या
अबोल दोघे तरीही त्या
नयनातून व्यक्त व्हाव्या
माझ्या मनातील भावनांना
खुले तुझ्या हृदयाचे द्वार व्हावे
चाळीशीनंतर वाटे .........

मोहरण्याला पुरली असती गालावरची खळी पण
तिचे स्वप्नघन टपोर डोळे रंगाने सावळी पण
.
वरवर बघता कठोर कणखर आतुन प्रेमाचा निर्झर
तिचा होऊनी जगता कळले तिच्यातले बाभळी पण
.
वेचून घ्यावा ती असण्याचा अनुभव बोटांनी अलगद
पुरेल का या माझ्या एका जन्माची ओंजळी पण?
.
हो म्हणताना भान असू दे जगण्याची शिखरे धूसर
असेल उत्कट वाट सुखाची दुःख प्रखर वादळी पण
.
परतुन येणे कठीण आहे मोहाचे कवितेचे घर
एक वेंढळा ऐकत नाही आणि एक वेंधळी पण
.
तुष्की नागपुरी
नागपूर, ४ सप्टेंबर २०२५

मतला:
ते म्हणतात, शब्दांचा लिहाज मी ठेवत नाही।
ही अदा काय कमी आहे, की कटूतेचा अंदाज मी ठेवत नाही।।

शेर २:
असतील कुणी सुसंस्कृत, ज्यांची शिष्टाई अदबी आहे।
मी भावनांचा प्रेमी आहे, अदबी अंदाज मी ठेवत नाही।।

शेर ३:
माझी रचना ग़ज़ल नसेल कदाचित, नज़्मच आहे।
भावना भिडल्या तर क़ाफ़िया-रदीफ़चा अंदाज मी ठेवत नाही।।

शेर ४:
साहित्यिक तो, जो शब्दांत भावना मिसळतो।
ग़ालिब सारखा भाषेचा अंदाज मी ठेवत नाही।।

मक़ता:
मी ‘मेघ’ आहे, हे आकाश माझेच आहे।
वाहत्या वाऱ्यांचा अंदाज मी ठेवत नाही।।

हे दुःख नव्हे,शब्दांनीजे व्यक्त आहे।
ही आर्तता शब्दांतली आहे,वेड्या ही ग़ज़ल आहे।।

मनातली एक स्वप्न सुंदरी येथे प्रकटली आहे।
नटली अलंकृत शब्दांनी आहे,वेड्या ही ग़ज़ल आहे।।

मी तिला नी ती मला कधी न भेटलो आधी।
भेट फक्त शब्दांची आहे,वेड्या ही ग़ज़ल आहे।।

शब्दांनी बांधली तिला,एरव्ही ती न वश कुणाला।
शब्दांवाचून जी निसटली आहे ,वेड्या ही ग़ज़ल आहे।।

'मेघ',लय, काफिया,रदिफ हस्तक ज्याचे।
ती, त्याचीच आहे,वेड्या ही ग़ज़ल आहे।।

शनिवार, १३/९/२५ ,११:३० PM
अजय सरदेसाई -मेघ

तु एकदा आली होतीस छतावर हळुच।
तुला चंद्राचं चांदणे लाजले कदाचित।।

ते यमदूत माझ्या समोरुन गले।
त्यांनी मला नाही ओळखले कदाचित।।

त्याला पाहुन डोळ्यांत आले पाणी।
शब्द फुटले नाहीत,रोडावले कदाचित।।

अंधारात या आशेचा दिवा लावून।
मी मुर्त क्षणांना शोधले कदाचित।।

'मेघ', गणगोत पकडून ठेव घट्ट ।
पहा लागेबांधे विस्कटले कदाचित।।

शुक्रवार, १२/९/२५ ,७:३५ PM
अजय सरदेसाई -मेघ

तुला वाटलं असतं तर मी जगलो असतो कदाचित।
हृदयात तुझ्या स्पंदलो असतो कदाचित।।

तु जपून ठेवलं आहेस का त्या फुलांना।
सांज वेळी, आठवणीत भेटलो असतो कदाचित।।

तु चांदणी सारखी बरसलीस जर।
मी रातराणी सारखा मोहरलो असतो कदाचित।।

ते दूरचे क्षितिज रोज खुणावते मला।
पलिकडे आपण भेटलो असतो कदाचित।।

'मेघ', स्वप्नांना देऊ चल उजाळा।
हळव्या क्षणांत गुंतलो असतो कदाचित।।

शुक्रवार, १२/९/२५ , ६:३३ PM
अजय सरदेसाई -मेघ

ग़ज़ल : छटा वेगळ्या

मतला:
मजकूर तोच, छटा वेगळ्या।
साध्य तेच, तर्‍हा वेगळ्या।।
शेर २:
गुलाब सारे सुवास भरती।
पाकळ्यांच्या रचना वेगळ्या।।
शेर ३:
जिवनाच्या लाटांमधुनी।
सुख-दु:खांच्या कथा वेगळ्या।।
शेर ४:
आभाळ तेच, तारे तेचि।
चांदण्यांच्या दिशा वेगळ्या।।
शेर ५:
धर्म एक, जगी आदर तो।
धर्माचरणी कथा वेगळ्या।।
मकता:
‘मेघ’ जाणतो सत्य एकच।
पाहणाऱ्यांच्या दृष्टीं वेगळ्या।।

शुक्रवार,५/९/२५ , २:५२ PM
अजय सरदेसाई -मेघ

मतला:
रुंदावल्या कक्षा, सोडल्या आशा, भुर्रकन उडून गेलो।
आकाशात चांदणी एक, तिचा चंद्र होऊन गेलो।

शेर २:
सुटल्या गाठी, तुटले पाश, मी प्रसन्न झालो।
आयुष्य झाले सुंदर, विमुक्त होऊन गेलो।।

शेर ३:
धुसर क्षितिजावर उमटले रंग, मी हरखून गेलो।
पहाटेच्या मंद वाऱ्याशी, गुज करून गेलो।

शेर ४:
निरभ्र नभातून ओघळले गीत, मी गाऊन गेलो।
त्या सुरांत पुन्हा, स्वतःला सापडून गेलो।।

शेर ५:
अश्रूंच्या सरींनी धुतले दु:ख, मन झाले निर्मळ।
अंतरीच्या वेदना विरल्या, पुन्हा मी फुलून गेलो।।