आकाश

रात्रीचे अकरा वाजले होते. रिमोटनेच टि.व्ही.बंद केला आणि बिछान्यावर आडवी झाले. डोळ्यात खूप झोप होती. पण का कुणास ठावूक आज जास्तच हूर हूर वाटत होती. जे घरटे आम्ही दोघांनी मिळून बनविले होते आज आकाश ने माझ्या हवाली केले होते. त्याचे नाव हि कधी घ्यायचे नाही असे किती तरी वेळा ठरविले होते. पण स्त्रिया किती हळव्या असतात ते आज प्रकर्ष्याने जाणवू लागले. मीच तर त्याला घरातून हाकलून दिले होते. आणि कधीच येवू नको म्हणून सांगितले होते. पण त्याने मी असताना दुसरी कोणी प्रियसी... म्हणजे काय?

जुनीच. 'आतल्यासहित माणूस' मधे होती
---------------------------------------
फुलांच्या पायघड्यांवरून
त्याचा हात धरुन ती जात असते.
त्याच्या वेगाशी जमवून घेताना ती बेभान होते.
पावले थिरकायला लागतात,
त्याच्या तालाशी जुळायला लागतात.
ती खूश होते त्याच्यावर, स्वत:वर. हसते
स्वत:च्या हसूची ओळख त्याच्या डोळ्यात शोधते.
कधी कधी तीही मिळाल्यासारखी वाटते
ती अजूनच खूश होते, हसते.
कुणी बघत तर नाहीना, ती हळूच बघते
हादरते, ती अदॄश्यच असते.

अचानक आलेलं अदॄश्यपण तिला खूप दुखवून जातं.
अगदी आत आत पर्यंत.
'कश्या पुसल्या गेल्या माझ्या रेषा?'
डोळ्यात प्रश्न घेऊन ती आकाशाकडे पहाते

जुनीच. "आतल्यासहित माणूस" या प्रयोगात होती.
-----------------------------------------------------
मोडकळीला आलेल्या गावाचे
मोडकळलेले आकाश.
आकाशाचा कण्हता सूर,
आकाशाला इथे तिथे जखमा.
जखमांतून ओघळले
आकाशाचे जांभळे रक्त.
एकेका थेंबाने मोजून घेतली
स्व्तःच्या गळण्याची किंमत.

आकाशाचा कण्हता सूर.
आकाशाखालचा गाव बदनूर.
आकाशाचे जांभळे रक्त
समुद्रावर सांडले, गावावर सांडले.
"मारा, झोडा!" च्या आरोळ्या देत
तेही समुद्राला मिळाले.

आकाशाखालचा गाव बदनूर
आकाशाच्या कण्हत्या सुरात सूर मिसळू लागला
मोडकळत्या गावातल्या
मोडकळत्या घरांचे गंजलेले पत्रे
समुद्राच्या रक्ताने रंगले.

चंदामामा वीज विकत घेतो...
सूर्यदादा कडून!

चांदण्याताईंना वीज मोफत वाटतो ...
ओंजळ भरून!

महिनाभर निघते आकाश,
प्रकाशाने उजळून!

महीना संपल्यावर सूर्याकडून येते,
विजबीलही भरभरून!

बील भरले नाही तर सूर्यदादा बघतो...
रागाने थरथरून!

चंद्राची वीज कापतो अमावस्येला...
चंद्राकडे पाठवून!

ढगआजोबा करीती थयथयाट...
चंद्राला विझलेला पाहून!

उडल्या वीजरूपी ठीणग्या अन संतापाच्या जलधारा ...
त्यात पृथ्वीताई निघाली न्हाऊन!