विरहगीत

तूच आकाश माझे सजतेस घेऊन रंग
उधळून ते सारे करतेस जीवा दंग !!

तू रंग उगवतीचे लावतेस गाली-गुलाबी
खुलते पहाट माझी होतो दिवस शराबी !!

मी आवारा बादल घुटमळतो पुढे मागे
करतो प्रेमवर्षा तरी तू कोरडी का गे??

एखादी स्मितरेषा पाहण्यास मी तरसतो
जातो दिवस खाली स्वप्नात वाट बघतो !!

येतेसही हवीशी दरवळतेस क्षणात
माझा न राहतो मी बोलताच तू मनात !!

माझ्या नभात तेव्हा चांदणे भरात असते
धरतात फेर तारे चंद्रास भान नसते !!

होताच स्वप्नभंग नसतात तुझे ते भाव
आभाळ रिते होते बुडतो स्वप्नांचा गाव !!

धुंद मदिर गंधाच्या वार्‍यावर फिरती लाटा
अनंत तुझ्या स्मृतिंचा अंतरास सलतो काटा
जीर्ण तरूंना फुटली हिरवी कोंभ, नव्हाळी
मन वियोग व्याकुळ झाले वसंत संध्याकाळी

फिरता मानस फिरले घुटमळले अन अडखळले
तू नसता उद्यानी भरकटता पाउल मळले
मिलनास आसुसल्या सृष्टीच्या लेकीबाळी
मन वियोग व्याकुळ झाले वसंत संध्याकाळी

फुलली फुले शेजारी चित्त मुळी ना तेथे
चपल उष्ण श्वासांनी प्रेमाचे सुकले पाते
रसरशीत करवंदे भरलीत जाळी जाळी
मन वियोग व्याकुळ झाले वसंत संध्याकाळी

सखे तुझ्या व्यथेचा पळसास फुटे अंगारा
चित्तात भयाण अटवी वणवा भणाणणारा
गोड तव हाके ची कानी नाही भिकबाळी