गूढ

गावाच्या वेशीवर, जिथे जुन्या वडाच्या झाडाची लांबच लांब मुळं जमिनीतून वर आली होती, तिथे एक विहीर होती. 'विहीर' म्हणण्यापेक्षा ती एक काळीशार, अथांग गर्ताच होती. गावातली जुनी जाणती माणसं म्हणायची, "या विहिरीला तळ नाही." तिच्या खोली मुळे, या विहिरीचं नाव पडलं होतं 'पाताळ विहीर'. सूर्यप्रकाशातही तिचा तळ दिसत नसे, इतकी ती खोल होती. आणि गेल्या कित्येक वर्षांत, एकही माणूस तिच्या पाण्यात उतरला नव्हता, की कोणी तिच्या जवळ थांबलं नव्हतं. रात्री तर तिचा उल्लेखही कोणी करत नसे.

पुन्हा एकदा आम्ही स्मिथच्या दारात उभे होतो. महत्वाचं म्हणजे, यावेळी त्यांच्या दाराला कुलुप नव्हतं. जोसेफने दारावरची बेल वाजवली, स्मिथनी दार उघडलं. स्मिथ आता विश्रांती घेऊन बरे झाले होते आणि बॅग घेऊन तयारी करून आमचीच वाट पाहत बसले होते. आम्हीही आपापल्या खांद्यावर काही जुजबी सामान घेऊन पुढच्या मोहिमेच्या तयारीत होतोच.

“आता काय करायचं ? या स्मिथनी तर मोठाच गेम केला आपल्यासोबत.”, जोसेफ चिडून म्हणाला.

तशी काहीअंशी कल्पना होतीच आम्हाला, कारण आमचा हस्तक्षेप दोघांनाही आवडला नव्हता. नाईलाजाने आमच्यासमोर संमती दाखवल्यासारखे भासवून आमच्या मागे त्यांनी आपला हेतू पूर्ण केला होता.

“ मला वाटते त्यांना पुढील रहस्यभेद झाला असावा. ”, मी म्हणालो.

"सूड"
भाग ३

"आजी, त्या रिकाम्या घरात खूप कंटाळा येतो हो. अन् बाहेर तरी कितीवेळ काढणार ?" सिद्धांत म्हणाला. त्यावर, म्हातारी किंचित हसली.

"त्या दिवशी रमेश आलेला ; पण घरात आला नाही. उलट मलाच सांगू लागला, की परत जा. इथं काहीतरी आहे, म्हणे."

"अस्सं."

"हो. तुम्हीच सांगा.. मी स्वतः एकटा त्या घरात राहतोय. मला काहीतरी दिसलं असतंच की."

"तेच तर. या रमेश सारख्या शिकल्या सवरलेल्या पोरानं अशा गोष्टींवर विश्वास ठेवावा !" म्हातारी आश्चर्याने म्हणाली."

"तेच तर. बरं.. आजी, तुम्ही याल संध्याकाळी घरी ?"

सकाळची वेळ. Mr. वर्मा, ऑफिसला निघण्याच्या तयारीत होते. का कोण जाणे, ते जरासे गंभीर दिसत होते.तोच त्यांच्या फोनची रिंग वाजते.

पलिकडून घोगऱ्या, जरबेच्या आवाजात शब्द येतात -
"तुमची मुलगी सोनालीला, आम्ही किडनॅप केलंय. ती सुरक्षित हवी असेल, तर दोन दिवसांत ५ कोटी रुपये तयार ठेवा. आणि पोलिसांना काही कळलं, तर तुमची मुलगी कधीच घरी येणार नाही. लक्षात ठेवा!"

"अरे देवा!" Mrs. वर्मा भीतीने किंचाळल्या.

Mr. वर्मांनी आवाज स्थिर ठेवत विचारलं. "मी विश्वास कसा ठेवू, की ती तुमच्याच ताब्यात आहे?"

रक्तपिपासू
भाग ८

आपल्याच गावातील व्यक्तीला तिनं आजपर्यंत कधी बघितलेलही नाही या गोष्टीचं सीमाला आश्चर्य वाटत होतच. आणि तरीसुद्धा त्याच्यासोबत यायला तयार झाली, याबद्दल ती स्वत:लाच दोष देऊ लागली. अशा काळोख्या रात्री, सुनसान रस्त्यावर आपण उभ्या आहोत, आणि आपल्याजवळ... या विचारानेच सीमाच अवसान गळाल. काय कराव सुचेना. शेवटी धीर एकवटून ती विसाजीकडे वळाली ; पण समोरील दृश्य पाहून घाबरून किंचाळत मागे सरकली व डोळे गच्च मिटून घेतले. तिला घाबरवण्यासाठी तोंडाजवळ धरलेली बॅटरी बाजूला करीत विसाजी म्हणाला.