"सूड"
भाग ३
"आजी, त्या रिकाम्या घरात खूप कंटाळा येतो हो. अन् बाहेर तरी कितीवेळ काढणार ?" सिद्धांत म्हणाला. त्यावर, म्हातारी किंचित हसली.
"त्या दिवशी रमेश आलेला ; पण घरात आला नाही. उलट मलाच सांगू लागला, की परत जा. इथं काहीतरी आहे, म्हणे."
"अस्सं."
"हो. तुम्हीच सांगा.. मी स्वतः एकटा त्या घरात राहतोय. मला काहीतरी दिसलं असतंच की."
"तेच तर. या रमेश सारख्या शिकल्या सवरलेल्या पोरानं अशा गोष्टींवर विश्वास ठेवावा !" म्हातारी आश्चर्याने म्हणाली."
"तेच तर. बरं.. आजी, तुम्ही याल संध्याकाळी घरी ?"
"अं.. मी ?" म्हातारी जरा चपापली ; पण मग हसून म्हणाली, "बरं.. येते हं."
*******
म्हातारी संध्याकाळी सिद्धांतच्या घरी आली. त्यानं तिला चहा पाजला. तिच्याशी गप्पा मारल्या. बोलता बोलता सिद्धांतची नजर खिडकीकडे गेली. खिडकीची चौकट अंधारू लागली होती.
"पोरा, मी आता येते. बराच वेळ झाला." बाहेर नजर टाकत म्हातारी म्हणाली.
"जरावेळ थांबा ना. एका खोलीत आईचं काही सामान आहे त्याबद्दल विचारायचं होतं." सिद्धांत म्हणाला.
"बरं.. बघुया चल." काहीशा नाईलाजाने म्हातारी म्हणाली.
___
खोलीचं दार उघडून सिद्धांत आत शिरला. म्हातारीनेही आत पाऊल टाकलं. खोली अंधारात होती. सिद्धांतने दिवा लावताच म्हातारीला दिसलं, की ती स्टोअर रूम होती. बरंच जुनं पुराण सामान खोलीत धूळ खात पडलेलं. पुढे होऊन सिद्धांत शोध घेऊ लागला. म्हातारी जागीच उभी राहून, खोलीभर नजर फिरवत होती. ती जरा अस्वस्थ झाली होती. या घराबद्दल गावात असलेल्या अफवा.. शेवटी तीही एक साधी बाई माणूस होती. स्वतःहून या घरात ती आलीच नसती.
खोलीत उजेड होता ; पण तो पिवळट, उदासवाणा उजेड, धीर देण्याऐवजी अस्वस्थ करत होता. त्यात ही शांतता ; पण.. एकदम ती शांतता भंगली. कुठूनसा "खड्खड्" असा आवाज आला.
क्रमशः
© प्रथमेश काटे
