कावळा

एक गांव रस्त्याच्या कडेला, नुसतेच वसले आहे
कुणी पाहुणा गावांत येत नाही म्हणून रुसले आहे
एक काळ होता जेव्हा त्या गावांत लोकांची वर्दळ होती
तारुण्य पळाळे शहरात आता ,वृद्धत्व तिष्ठत पडले आहे
एक वृद्ध आज्जी तिच्या झोपडीत अंथरुणाला खिळलेली
अंग फणफणले आहे तापाने डोळ्यांतून अश्रू झरत आहे
कावळा कुणाची पाही वाट विद्युत खांबा वर बसुन हताश
एखादी एसटी येते नि जाते ,अजून न कुणीच उतरले आहे
धुळीने माखलेल्या रस्त्यांना कसली आतुर ही अपेक्षा
रणरणत्या उन्हात इथे का कधी कोण फिरकले आहे
राखणदाराची जत्रा जवळ आली,वृद्ध डोळे लागले वेशिवर

कावळा आणि अंधश्रद्धा

काळ्या काळ्या कावळ्याच्या, अकलेला तोडच न्हाय
काळा काळा दिसतो अन, करतोया काव

कावळ्याशी पंगा कधी, घेऊच न्हाय
हैराण करील चोच मारून, सोडणार न्हाय

गाणी गातो कावळीसाठी, खाऊन जातो भाव
उन्हाळ्यात बांधतो घरटे, खरकटं खाय

कोकिळा बनविते उल्लू, त्याला कळतच न्हाय
घरट्यात टाकून अंडी त्याच्या, भुर्र उडून जाय

कोकिळेच्या पिल्ल्याला, भरवत र्‍हाय
अकलेच्या गोष्टी मोठ्या, सांगतच र्‍हाय

मडक्यात टाकून खडे, पाणी पीतो काय
अजूनतरी कुणी तसं, पाह्यलंच न्हाय

कदाचित ही फक्त हवा असेल
जी चाल करून येतीये
विव्हळणाऱ्या जीर्ण फांद्यांना
खिडक्यांवर फटकारतीये

कदाचित हा फक्त पाऊस असेल
जो आज काळाकुट्ट वाटतोय
दाराछतातून मुजोरीने घुसून
सर्वाँगाला डसतोय

कदाचित ह्या फक्त सावल्या असतील
ज्या श्वापदांसारख्या दिसताहेत
सराईत मारेकऱ्यासारख्या
मला चारीबाजूंनी घेरताहेत

कदाचित हा फक्त कावळा असेल
जो आत्ताच खिडकीवर धडकलाय
रक्ताळलेली चोच आदळून
काचांना तडे देत सुटलाय