२०२३ च्या एप्रिल महिन्यात युरोप टूर् केली. त्या वेळी ट्युलिप फुलांचा सीझन संपल्यामुळे जगप्रसिद्ध अशा Keukenhof tulip gardens काही दिवसांपूर्वीच बंद झाल्याचे समजले आणि मन जरा खट्टू झाले. टूरिस्ट कंपनीकडून तेव्हा मदुरोडॅम चा पर्याय देण्यात आला. ट्युलिप्स गार्डन च्या तोडीस तोड असे दुसरे काय ते असणार असा विचार मनात येऊन गेला आणि थातुर मातुर ठिकाणी जाऊन वेळ , ताकद आणि अपुरी राहिलेली झोप या बाबींशी तडजोड करण्यापेक्षा त्या दिवशी हॉटेल रूम वरच मस्त ताणून द्यावी असाही विचार मनात झळकून गेला.
ज्यासाठी सगळा अट्टाहास केला होता तो 'पुनर्मिलनाचा' क्षण समीप येऊन ठाकला.... कर्तव्यपूर्तीचे समाधान, पराक्रमाची विजयगाथा, सत्धर्माचं राज्य सारं काही मिळालं.
सर्वत्र विजयोत्सव जल्लोशात साजरा होत होता. दोघांच्या जयजयकाराने आसमंत दुमदुमत होता...... हो, तिच्याही जयजयकाराने.....नुकतीच तिने 'सत्वपरीक्षा' यशस्वीरित्या पार पाडली होती ना !
त्या परीक्षेने तिला देवी बनवून मखरात सजवले. तोच आदर्श मानून तिच्या कित्येक लेकी, सुनांनाही निमुटपणे तीच वाट चालावी लागली....पुढची कित्येक वर्षे......
तो धिम्या गतीने पावले उचलत तिच्या समोर ठाकला....
मात्र
गेले सात महिने तिच्या कानात फक्त किंचाळून रडण्याचे आवाज घुमत होते.
अंगात चुरगाळलेला जुनाट गाऊन, ना धड जेवणखाण, जेवायला बसताच आलेली हाक, घामाने चिकट झालेल्या, वेड्यावाकड्या वाढलेल्या केसांच्या बटा, महिनो- महिने न कोरलेल्या भुवया, चेहऱ्याची मुरुमानी लागलेली वाट, वाढलेले वजन, सगळीकडून दुखणारे शरीर, शून्य सोशल लाइफ आणि स्वतःचा येत असलेला भयंकर वैताग.
तिने आंघोळ उरकून दार उघडले. खोली शांत होती. ती घाबरून प्लेपेनपाशी गेली. तिथे एक लाल गुलाब आणि त्याखाली स्पा कूपन! सहा तास स्पा आणि पार्लर सर्व्हिसेस!! तिच्या चेहऱ्यावर मोठ्ठं हसू फुललं.
लहानपणापासून तिची भूक काही अजबच ! किती, कसा , कुठे फडशा पाडेल याचा नेमच नाही.
त्यामुळे ती सतत चर्चेत असे. घरी-दारी, शाळेत, पंचक्रोशीतही... ते ही वय वर्षे फक्त नऊ असतांना !!
तिच्या असामान्य भुकेचं शमन करण्याचं काम तिच्या बाबांचं होतं. वाढत्या वयानुरुप उचित असं खाद्य ते तिला सतत पुरवीत असत.
त्या दिवशीसुद्धा बाबा दोन्ही हातात अवजड पिशव्या घेऊन दमून-भागून घरी आले. त्यांना वाटत होतं लेकीसाठी आठवड्याभराची बेगमी केली आहे आपण. पुढच्या आठवड्यापर्यंत बघायला नको.
पण कसंच काय, दोन तासांत बाईसाहेबांनी फडशा पाडला होता.
उत्साहात तो रांगेत उभा होता. 'गुलमर्गची केबल कार राईड'.... या खोल दरीवरुन पलिकडे बर्फाच्छादित डोंगरावर पोचायचं.... भारीच ! एका गोंडोलात ७ जण या हिशोबाने पुढच्या ४ जणांच्या कुटुंबासोबत आपला नंबर येणार, येय !!
गोंडोला येऊन पोचली आणि अचानकच मागच्या तिघांनी याला विनंती केली की दादा आम्ही तिघे एकत्र आहोत तर आम्हाला या चौघांसोबत जाऊ दे प्लीज तुम्ही मागच्या गोंडोलातून येता का? याने हो, नाही म्हणेपर्यंत ते तिघे गोंडोलात घुसले आणि राईड सुरुही झाली.
हा मागे चरफडत राहिला शिव्या घालत आणि वाट बघत.........
इतक्यात.....
खळ्ळ्ळखाट.....
बाकीचे अजून आले नव्हते. गाडी यायला तसा वेळच होता तेवढ्यात त्याचं लक्ष तिच्याकडे गेलं...
संमिश्र भावनांची सरमिसळ दिसत होती तिच्या चेहर्‍यावर. आनंद, उत्सुकता, धाकधुक, स्ट्रेस, अभिमान ... त्याला कल्पना होतीच. आतून तो बघत होता सगळं. बाकीचे आले, गाडीतून महत्वाची मंडळी आली. निरोपाचा क्षण जवळ येऊन ठेपला. विरहवेदना सहन करावीच लागणार जर पुढे 'सुखाचं चांदणं' अनुभवायचं असेल तर...निर्धार पक्का होता, 'उलटी गणना' सुरु झाली. तिचं रुप डोळ्यांत साठवत निघाला तो प्रवासाला. तिच्यासाठी कित्येक दिवस मैलोंमैल प्रवास करणार होता तो......
बाकीचे अजून आले नव्हते. गाडी यायला तसा वेळच होता. तेवढ्यात त्याचे लक्ष तिच्याकडे गेले.
बाकीचे अजून आले नव्हते. गाडी यायला तसा वेळच होता. तेवढ्यात त्याचे लक्ष तिच्याकडे गेले.....
प्रति
( दुर्मिळ झालेल्या) प्रिय टपालपेटीस
स न वि वि.
अग, किती वर्ष झालीत तुझ्याशी संपर्क संपून ! खरंच आता आठवत नाही. संपर्क तर जाऊदेच, गेल्या कित्येक वर्षांत माझ्या जाण्या-येण्याच्या रस्त्यांवरून तुझं दर्शन सुद्धा झालेले नाही. आता तुझ्या आठवणी काढायच्या तर भूतकाळात जावे लागणार.
