शिकवण

तुझं चालू आहे की सगळं
सुरळीत नियमित अव्याहत
वर्षामागून वर्ष जात आहेत
ऋतुमागून ऋतू बदलत आहेत
फाल्गुन संपला की चैत्राची चाहूल
नाविन्याकडे पुढलं पाऊल
शिशिरात सारं जीर्ण सोडून द्यायचं
आपली आपणच करायची डागडुजी
वसंतात पुन्हा बाळसं धरायचं
मोहोर, धुमारे, सुकुमार चैत्रपालवी
तू लाख शिकवशील हे सगळं, लाखवेळा
पण इथे वेड पांघरायच्या नाना कळा
तेव्हा तुझा आपलं चालू दे असंच
सुरळीत नियमित अव्याहत
कधीतरी येईल शहाणपण आम्हालाही
तुझ्याकडून काय, किती आणि कसं घ्यायचं?
कुठे वहात जायचं आणि कधी थांबायचं?

सकाळी आरुषचा फोन आला - "हॅलो मामा, आजी आहे का रे ? दे ना तिला, मला तिला काहीतरी सांगायचंय तिला", त्यानं एकदम गोड आवाजात सुरुवात केली.
"आजी नाहीये इथे, माझ्याशी बोल की" मी
"नाही, तू आsधी आजीला फोsन दे..य ..."
"हम्म घ्या, लाडक्या नातवाचा फोन आलाय. फक्त आजी सोबतच बोलायचं आहे म्हणे" मी आईच्या हातात फोन देत तिला म्हणालो.

पुढची पाच मिनिटं आजी आणि नातवाचं फोनवर काय खुसुरफुसुर चालू होतं कोणास ठाऊक.
"काय म्हणाले साहेब ?" फोन झाल्यावर मी आईला विचारलं,

नमस्कार मित्रांनो!
आपल्या जिवनात अनेकदा असे घडते, की दुसर्याच्या चुकांमुळे आपल्याला त्रास होतो, मनस्ताप होतो. पण घटना घडून गेल्यानंतर त्रागा करत बसून काहीच फायदा होणार नसतो. मग काय जे झालं ते विसरून जायचं? तर नाही... त्यातुन नक्कीच काहीतरी शिकण्याचा प्रयत्न केला पाहिजे. ते म्हणतात ना, make the best of a bad bargain.

चार-पाच महिन्यांपूर्वींची गोष्ट. (मी तेव्हा मायबोलीवर नव्हतो).
बसने प्रवास करत होतो. बरोबर शाळेच्या मुलांचा एक ग्रूप होता. त्यापैकी दोघेजण माझ्या पाठच्या सीटवर बसले होते. दोघांच्याही गप्पा बरेपैकी मोठ्या आवाजात चालू होत्या जे विशेष कष्ट न घेता मला सुस्पष्ट ऐकू येत होत्या. पण माझे कान टवकारले गेले ते त्यांच्या गप्पांचे विषय ऐकून. मुद्दाम पलटून खात्री करून घेतली की शाळेचा गणवेश घातलेली शाळेचीच मुले आहेत आणि त्यांच्या बोलण्यात खोडा न घालता मान पुढे वळवून ऐकू लागलो.