#गझल

कथा इतिहास सांगे शासकाची
कुठे आहे कहाणी मावळ्याची?

असंख्य एकलव्य येती जाती
पण इकडे जाण फक्त अर्जुनाची

नका ठेऊ यशानंतर कधीही
जराशीही अपेक्षा कौतुकाची

बदलता काळ घेऊन येत असतो
नवी ओळख जवळच्या माणसाची

जसे असतो तसे दिसतो तरीही
आपण करतो दुरुस्ती आरशाची

झलक दिसली मला सुंदर गुलाबात
.........तुझ्या आनंददायक चेहऱ्याची

घातल्या शपथा किती मी या मनाला
सांज ढळता शुष्क डोळे राखण्याला

आठवांचा पूर येऊ दे तिथेही
पाहिले सांगून हळव्या पावसाला

भूक मिटते ना मनाची माणसांनी
का कळेना आतमधल्या श्वापदाला!

आज का ताऱ्यांत मजला तू दिसावी
भावनांशी चांदणे खेळी कशाला!

कोणते हे रंग आले आसमंती
चुंबले का तू नभाच्या कुंचल्याला?

भावनांचे खेळ खेळावे किती मी
हारणारा मीच रे हे उमगण्याला!

गेले निघून सारे, का मीच थांबलो होतो?
आशेत पावसाच्या, उन्हात पोळलो होतो

आताच का सुखांनी, हा डाव खेळला ऐसा
आताच आसवांना, हरवून बैसलो होतो

स्वप्नात कोणता जो, आलाप लावला होता
जागेपणी तयाला, गोंगाट बोललो होतो

इतकेच आरशाला, माझे ग सांगणे होते
पाणावताच दाखव, जे काल हासलो होतो

आले तसेच गेले, वस्तूंत साठले हासू
जगणे सुधारताना, जगणेच विसरलो होतो

गाडून टाकली मी, प्रेते जुनाट नात्यांची
जे मोक्षले कधी ना, त्यांनी झपाटलो होतो

उत्स्फूर्त होत्या कधी, आता मूक ज्या संवेदना
जागतात सवयीनेच रे, आता साऱ्या चेतना!

ठेच लागता “अजून एक!”, म्हणून गेलो मी पुढे
दैवाच्या कट-काव्यांची, कैसीच ही अवहेलना!

वाटेत खेळताना दिसली, पोरे भिकारी मला
फाटक्यातही हसणे त्यांचे, वाटे मज खरेच ना!

वेचलेले कधीकाळी एक, मोगऱ्याचे फूल मी
मुरझले; पण गंध त्याचे, हृदयी कधी भिनलेच ना!

ना उडताना हासलो, ना अडखळताना त्रासलो
वेदनाच नसण्याची माझी ही आगळी वेदना!

नको करु तू पर्वा, माझ्या दाटून राहण्याची
झालंच तर होईल काय, बरसेन मी; इतकेच ना?

वीज नाचावी ढगांमध्ये
तीच शांतता दोघांमध्ये

हसणे माझे कर्ज तुझेच
नको वसुलू आसवांमध्ये

‘मीच नाही का हाक दिली?’
सल ही कित्येक मनांमध्ये

आले मनी तर घे नाचुनि
वजन कसले पावलांमध्ये?

टाळलीस तू मैफिल जरी
वावर तुझाच गीतांमध्ये

अश्रू होते ओले जरी
भिजले न ते यातनांमध्ये

घाव तिचे जगाच्या ओठी
मजला रस ना अफवांमध्ये

जगलो तर हासतच होतो
दुःख कसले आठवांमध्ये?

नभ बरसता कुणी मिसळले
गंध हळवे भावनांमध्ये

मनास घास आशेचे, मी नाही भरवत आता
कुठे कोण काय माझे; मी नाही ठरवत आता

भोगले होते तुझ्यासवे, ते सोहळे सुखाचे
तुजविण माझी कल्पना; मज नाही करवत आता

झुळूकही तुजविण सखे, मज भासते वादळासम
दुःखाच्या होत्या टेकड्या; झाल्या पर्वत आता

बहरलेल्या तुझ्या क्षणांनी, होतो कधी श्रीमंत
हसूही एक पैशाचे; मी नाही मिरवत आता

गोठल्या रात्री मिळायची, पत्रांतून ऊब तुझ्या
आठवांच्या वादळात मी; राहतो हरवत आता

प्रेमाच्या मोहात ठेविले, हसू तुजकडे तारण होते
दुर्भाग्यास माझ्या तेव्हा, मीच केले पाचारण होते!

विलगू कैसा आठवांतूनी मी, दरवळ तुझिया क्षणांचा?
मोहरले होते तुझ्यासवे ते, क्षण का साधारण होते?

विस्मरणाची तुलाच कैसी, इतक्यात मिळाली मुभा अशी
काय ते आसवांचे सारे, सोहळे विनाकारण होते?

युग-युगांच्या घेऊन शपथा, स्वप्नांनी डोळे भरलेले
सांगना तू केलेस तेव्हा, रूप कोणते धारण होते?

भोगला होता आजन्म सखये, सुखाचाच बंदिवास मी
तूझे दिले दुखणेच माझ्या, स्वातंत्र्याचे कारण होते!

प्रश्न होते सोपेच सारे, उत्तराचेच त्यांना वावडे होते
उकाड्यास कसे मी ऊब समजलो, अंदाज माझे भाबडे होते

मतभेदाची न मजला भीती, जगाशीही पत्करेन रे वैर मी
माझ्याच विचारांशी नको एकांत, एव्हढेच माझे साकडे होते

अर्धे भरलेले पेलेही आता, हाय रिकामेच दिसती मजला
अथांग भरलेली मैफिल तरीही, लक्ष माझे दाराकडे होते

परतफेडीची येताच घटिका, रितीच भांडी दाखविली तयांनी
दुनियेस वाटताना कदाचित, रे चुकले माझेच मापडे होते

सोसले इतुके की आता, सुखाकडेही शंकेनेच पाहतो मी
आनंदाचे भरूनही भांडे, का जड भयाचेच पारडे होते?

निशाणी

तुकडे करण्या आले तेव्हा पाणी झालो
गाडले तरी मी रत्नांच्या खाणी झालो

ती गळचेपी चालू होती स्वातंत्र्याची
मी पंचाहत्तरची आणीबाणी झालो

मीच महाराष्ट्राच्या कंठी कंठी वसतो
गोंड वऱ्हाडी मालवणी अहिराणी झालो

कर्मकांड करुनी धर्माचा श्वास कोंडला
खरा धर्म वदण्या संतांची वाणी झालो

संकटात शिकलेल्यांच्या हाती कॅमेरा
मदत तयांची करुनी आज अडाणी झालो

परंपरा अन् इतिहासाला जपण्यासाठी
सनवाराची , जात्यावरची गाणी झालो

अवघा भारत शिवरायांचा झाला जेव्हा
अटकेवरची भगवी एक निशाणी झालो

वाली...

का?आपल्यांनी चालल्या चाली पुन्हा !
पाठीस मीही बांधल्या ढाली पुन्हा !

दिसले तुला ते काल माझे हासणे,
सुकणार माझी आसवे गाली पुन्हा !

ठोठावते सुख आज माझे दार पण,
माझ्याच चुकचुकल्या बघा पाली पुन्हा !

माथी उन्हे पण झाड मी हिरवे जरी
झडणार मग त्या आतल्या साली पुन्हा !

जातो अता घेवून माझी वेदना,
शोधाल मग जखमेस त्या वाली पुन्हा !