अद्दल

अद्दल...!

'" नेमेची येतो मग पावसाळा... हे सृष्टीचे कौतुक जाण बाळा..!!"

शिशिर गुरुजींच्या मधुर सुरात सगळ्या वर्गाच्या सोबतीने मी सुद्धा सूर मिळवला खरा पण कविता म्हणताना माझ्या पोटात भला मोठा खड्डा पडला. त्याचं कारण म्हणजे, पाऊस लागला रे लागला की, आमची बायो आयेच्या पाठी भूणभूण लावते.

" ए आये, यावर्षी तरी मला रंगी-बिरंगी फुलांची नक्षी असलेली छत्री घे ना गं..! माझ्या सगळ्या मैत्रिणींकडे नवे रेनकोट , नव्या छत्र्या आहेत.. माझ्यापाशीच नाय गं..!!

आता छान वाटतं त्याच्याकडे बघताना ! पूर्वी मी त्याला घाबरायचो आता तो मला. कर्मफलं ही भोगावीच लागतात.