पैंजण

पैंजण ..!( शल्य )
______________________________________

कलत्या तिन्हीसांजेला , तिरप्या उन्हाच्या रेषेसारखी विचारात मग्न असलेली जयु घरात , गॅलरीत एकटीच होती.

तिच्या सुनेचे, शुभ्राचे डोहाळेजेवण आज मोठ्या थाटामाटात , कोड-कौतुकाने पाहुण्या - रावळ्यांच्या गराड्यात यथासांग पार पाडले. शुभ्रा काही दिवसांसाठी तिच्या माहेरी गेली आणि घरात शांतता अगदी कोपऱ्या न् कोपऱ्यात ठाण मांडून राहिली.

शब्दांचे इमले रचता
रचता मी इथवर आलो
पण वीट वीट कोसळता
नि:शब्द, खोल मी उरलो

त्यावेळी जखमी अवघे
भवताल सोबती होते
विझत्या शब्दांच्या संगे
झिन झनन निनादत होते

शब्दांच्या विझत्या ज्योती
उतरती गडद डोहात
तरि नाद कुठुन हे येती
जणु पैंजण रुणझुणतात

-मी काठावर, की मीच खोल डोहात?
-की रुणझुणतो मी, पैंजण होऊन त्यात?