दरवाजा

“नाही, असिफ. आज जोपर्यंत माझ्या मनात काय आहे ते तुला सांगत नाही, तोपर्यंत मी इथून जाणार नाही... गेल्या पंधर्रा वर्षातील प्रत्येक क्षणाचा हिशोब तुला दिल्याखेरीज मी आज जाणार नाही....”

“मला काहीही ऐकायचं नाहिये. रेश्मा, मी आता शेवटचं सांगतो... प्लीज इथून जा” असिफ तिच्याकडे पाठ वळवून खुर्चीमध्ये बसला

“असिफ, एकदा फक्त मला बोलू देत.. फक्त एकदा. ऐकून घे”

असिफनं पुढ्यातलं स्केचबूक उघड्लं. काहीही गरज नसताना पांढर्‍य़ा कागदावर निळ्या पेन्सिलीनं रेघोट्या काढत बसला. रेश्मा दोन मिनिटं शांतपणे बसून राहिली.

“अरे सुन, आज शाम को आयेगा ना?” बाहेर निघालेल्या असिफला मिथुननं हाक मारली.

“पता नही” त्यानं मागं वळूनदेखील न पाहता उत्तर दिलं. पण मिथुन ऐकण्यातला नव्हता, तो असिफकडेच धावत आला. “ऐसा मत कर! साला, आजकी पार्टी मे तो आ जाओ. बघ, आज आपल्यापेक्षा श्रीमंत या जगात कोणच नसेल.” मिथुन दोन्ही हात फैलावून फिल्मी स्टाईलमध्ये म्हणाला. “ये देखो.. अनारकली का ताजमहाल! पुरे २ करोडका. आज हम इसे तोडेंगे, तो पार्टी तो बनती है ना?”