कळलेच नाही

मी बोललो ते कुणाला कधी कळलेच नाही
ओसाड घरी माझ्या कुणीही वळलेच नाही

फसलो मी येथे जंगली चकव्यात नेहमी
हरवलेले गाव माझे मला मिळलेच नाही

भर चौकात केले वार मजवर आपल्यांनी
दयाळू लोक थोर येथे हळहळलेच नाही

वेदने तू सखी माझी एकटी कधीच नाही
काळजातून मी तुला कधी वगळलेच नाही

आता चालतो मी एकटाच वाटेवर माझ्या
कळपात चालणे अजूनही रूळलेच नाही

सोडू पाहे मी लाज जगाची जेव्हा जेव्हा
लाजरेपण लोचट हातातून गळलेच नाही

वांझोटी होती स्वप्ने त्या ओसाड गावाची
थेंबही इमानी घामाचे फळफळलेच नाही

© दत्तात्रय साळुंके