रूख

वेदनादायी क्षणांना सण म्हणावे लागले
सलत्या जखमांस हसुनी व्रण म्हणावे लागले ॥

विखरून गेले दान जे झोळीत होते घेतले
राहिल्या काही कणांना धन म्हणावे लागले ॥

मानले मी रूख त्यांच्या सावल्या करपून गेल्या
पेटत्या उरल्या उन्हाला वन म्हणावे लागले ॥

केला तयांनी यत्न वेडा मूर्त ही घडवावयाचा
राहिल्या दगडास मजला मन म्हणावे लागले॥

द्यायचे आता न मजला राहिले कोणास काही
राहिल्या हास्यास तरिही ऋण म्हणावे लागले ॥

©निखिल मोडक

चन्द्र चांदणीस सांगे
सखे दूर देख
किती शांत तेथे
उभे खाली रुख

तापती तपाने
जसे थोर योगी
तसे भास्कराच्या
तपाने उजळती

खोल ठाव घेती
अंतरीचा धरेच्या
तयाचेनी योगे
उंच आकाशी जाती

सांडूनी फलाशा
कर्मास करिती
कर्मयोगी जसे नित्य
कर्मास पूजती

नसे सावलीचाही
तया मोह काही
जी दिसे लपे नित्य
उदयी नी अस्ती

दिलासे सावलीने त्या
कितीका विसावा
परी तया ठायी न्यून
अहंकाराची न वस्ती