नम्रता

क्षणैक अवघा रुधिर सांगे
का लुप्त साऱ्या धमन्या
अन शिरा शिरांमधे येथल्या
आटला तप्त ज्वाला रुधिर सांगे

झाली जखम कशी मनगटी
सांधल्या मी शिरा साऱ्या
अणू अणूतून पुनश्च संचरले
रोम रोम अंगी रुधिर सांगे

त्याच शिरा अन त्याच धमन्या
अबोल रिक्त झाल्या कशा
पानगळ होई जशी ऋतुकाळीं
प्राजक्त विरला रुधिर सांगे

कोण आपुले कोण परके
हा नसावा विद्रोह मनी
हीच धमनी अन हीच शिरा
रुजवात होवो अंगी रुधिर सांगे

मुखवटा
चढविताना प्रौढत्वाचा सात्विक मुखवटा
करावी लागते अनेकदा
भाव-भावनांची होळी
निखाऱ्यावर कर्तव्याच्या होत असते
मनीच्या तव्याची
पाठ लाल-काळी
न फोडता टाहो वेदनांचा
भाजावी लगाते
स्वकियांसाठी पोळी
बांधलेले पाश असती भार अंतरीचे
सोडता सुटेना
मोहात गुंतलेली एकही मोळी
पुसाव्या लागतात पर्यायाअभावी
आपल्याच कवनाच्या
आवडत्या ओळी