सूड भाग २रा

आपलं बालपण सिद्धांतच्या डोळ्यांसमोर तरळलं. त्याची एक मैत्रिण होती. अगदी जिवाभावाची. सगळे तिला पिंकी म्हणायचे. अगदी लहान वयातच, अचानकपणे ती हे जग सोडून गेली होती. नक्की काय झालं होतं, हे कुणालाच समजू शकलं नाही. ती आता आपल्याला भेटणार नाही, असं आईकडून समजलं, तेव्हा सहाजिकच त्याला अतोनात दुःख झालेलं.

आणि आता, ती पिंकी त्याला दिसली होती. अशा स्वरूपात. हा एक अनपेक्षित धक्काच होता ; पण ते खरं होतं.

-------

सिद्धांतनं गावातल्या एका म्हातारीशी बोलताना पिंकीचा विषय काढला ; पण स्वतःला आलेल्या‌ अनुभवांचा उल्लेख त्याने टाळला.

"पिंकी.. तुझी बालमैत्रीण. लेकराचं नशीबच वाईट. पण एक सांगते. त्या घटनेच्या काही दिवसांनंतर, तुझे आईवडील जरासे अस्वस्थ दिसू लागलेले. आणि एक दिवस.. गावच्या एका मांत्रिकाला त्यांनी घरी बोलावलं होतं. काय प्रकार होता, ते गुपितच राहिलं. पण तू आता कल्पना करू शकतोस. तू या साऱ्या पासून अलिप्त राहिलास, ही देवाचीच कृपा."

सिद्धांत शहारला. आईची तेव्हाची अस्वस्थता त्यानं पाहिली होती. म्हणजे, पिंकीचं शरीर जरी नाहीसं झालं असलं तरी कुठल्यातरी पातळीवर तिचं अस्तित्व त्याच्या घरात होतं. तेव्हापासूनच.

त्याला आठवलं. एकदा आईनं त्याला सांगितलं होतं, "कधीही 'त्या' खोलीत जाऊ नकोस.”

त्या रात्री सिद्धांत खूप अस्वस्थ आणि घाबरलेला दिसत होता.. आपण पाहिलेल्या आणि ऐकलेल्या गोष्टींवर त्याला विश्वासाच बसत नव्हता.

क्रमशः
© प्रथमेश काटे