रंगाढंगाचा देश भाग~ 2

रंगाढंगाचा देश आयर्लंड — भाग 2

आता पुढील स्वप्न - आयरिश भूमी!

डब्लिन ते कॉर्क – "धडाकेबाज" स्वागताने सुरुवात!
आयरिश भूमीवरील पहिले पाऊल

परदेशात पहिल्यांदाच उतरलो होतो, आणि तोही थेट युरोपमध्ये—आयर्लंडमध्ये! विमानाच्या खिडकीतून बघितलेले डब्लिन शहर विमानतळावर उतरण्यापूर्वीच मनाला धरून बसले होते. विमान जसे उतरायला लागले, तशी आकाशातून खाली दिसणारी हिरवाईची चादर अधिकच जवळ येऊ लागली. हिरवेगार कुरणे, त्यांना विभागणारे दगडी कुंपण, एक पातळ रेषेसारखी वाहणारी नदी आणि दूरवरचा निळसर समुद्र – सगळंच अतिशय सुरेख होतं.

डब्लिन विमानतळावर उतरताच पहिली गोष्ट जाणवली ती म्हणजे तिथलं स्वच्छ, थंड आणि आल्हाददायक वातावरण. भारतीय उष्ण हवेतून आल्यावर हा गारवा बोचरा वाटत होता, पण त्यात एक वेगळा आनंद होता, जो श्वासोच्छ्वासातून शरीरात झिरपत होता. हवेत एक वेगळीच ताजगी होती.

इथल्या शिस्तबद्ध आणि शांत जगात पाऊल टाकताना एकदम सिनेमा सुरू झाल्यासारखं वाटलं. विमानतळावरील गर्दी तुलनेने कमी होती. पासपोर्ट चेकिंग टेबलावरचा अधिकारी एका हाताने पासपोर्टवर शिक्का मारत असताना दुसऱ्या हाताने त्याच्या कॉफीचा घोट घेत होता. माझ्या मनात विचार आला – भारतातल्या विमानतळावर एखादा अधिकारी कॉफी पिताना दिसला असता, तर सगळ्यांनी त्याच्याकडे अशा नजरेने पाहिले असते, जणू त्याने फार मोठा गुन्हा केलाय..

स्थानिक जीवन आणि वातावरण

माझा भाचा तेजस आम्हाला न्यायला आला होता. त्याच्या नजरेत आम्हाला पाहताच एक चमक आणि आनंद दिसला—इतक्या दिवसानंतर भेटल्याची ती पहिलीच भावना.
आम्हाला न्यायला त्याने त्याची गाडी आणली होती. गाडीत बसल्यावर पहिली गोष्ट त्याने सांगितली—" मामा , इथे गाडीचा हॉर्न वाजवायचा नसतो, फक्त नो-ट्रॅफिकमध्ये मजा मारायची!" मी हसलो आणि मनात म्हटलं, "बरं झालं, पुण्याची ट्रॅफिक सोडून आलो!" भारतातील कानठळ्या बसवणाऱ्या हॉर्नच्या गोंगाटानंतर इथली शांतता नवखी वाटत होती. जणू मी एखादा नवा ग्रह शोधला होता, जिथे ट्रॅफिकची भाषाच वेगळी होती.

आमची गाडी डब्लिनच्या शहरी भागातून बाहेर पडली. रस्त्याच्या दुतर्फा उंचच उंच प्लेन वृक्षांची रांग होती—त्यांची पाने हलकेच हलून आम्हाला मार्गदर्शन करत होती.

स्वच्छ रस्ते आणि हिरव्यागार कुरणांचं स्वप्नवत साम्राज्य!

मुंबई-पुण्याच्या धकाधकीच्या आणि कोंदट ट्रॅफिकमधून अचानक आयर्लंडच्या मोकळ्या रस्त्यांवर येणं म्हणजे दोन वेगळ्या ग्रहांमधला प्रवास होता. हळूहळू शहरी भाग मागे पडत गेला आणि ग्रामीण आयर्लंडचे सौंदर्य दिसू लागले. तिथले रस्ते खूप स्वच्छ होते. रस्त्याच्या दुतर्फा असलेल्या मऊशार हिरव्यागार कुरणांमध्ये गायी शांतपणे चरत होत्या. त्या इतक्या पांढऱ्याशुभ्र दिसत होत्या की जणू दूधाच्या जाहिरातीसाठी खास निवडून उभ्या केल्या होत्या!

समोर पसरलेला नजारा इतका देखणा होता की वाटलं, "हे खरंच आहे, की मी अजूनही विमानात झोपेत आहे?" अंतराळातून दिसणारी पृथ्वी कदाचित अशीच दिसत असेल. समोर पसरलेल्या हिरव्या गालिच्यावर नजर टाकताना, जणू तो मऊ ऊन शोषून घेत होता. त्या हिरवाईमध्ये काही ठिकाणी पिवळे, गुलाबी आणि निळे असे छोटे छोटे फुलांचे ठिपके दिसत होते—जणू निसर्गाने स्वतःहून रंगवलेलं अप्रतिम चित्र!

अचानक तेजसने गाडीची गती कमी केली आणि डावीकडे बोट दाखवलं. दूरवर डोंगर दिसत होते. त्यांची शिखरं ढगांनी आच्छादलेली होती. सूर्याचा थोडासा प्रकाश त्या शिखरांतून आत शिरत होता आणि एक अद्भुत दृश्य साकारत होता.

"वेलकम टू आयर्लंड" – एक "स्फोटक" भेट!

अर्ध्या वाटेवर आम्ही एका मोटेल-वजा हॉटेलमध्ये चहा प्यायला थांबलो. हॉटेलच्या बाजूला लहानशा फुलझाडांनी सजवलेली बाग मनाला सुखावत होती.
बाहेर हलकीशी गार हवा, आत छोटंसं पण आरामदायी कॅफे—सगळं अगदी परफेक्ट! कॅफेमधील जुन्या पद्धतीच्या लाकडी खुर्च्या, हाताने कोरलेली टेबलं आणि पिवळ्या दिव्यांचा प्रकाश त्या फर्निचरवर पडून एक सोनेरी आभा निर्माण करत होता.

गरमागरम चहा समोर यायच्या आधीच आम्ही वॉशरूमच्या दिशेने निघालो. दरवाज्याजवळ पोहोचतो न पोहोचतो तोच **"FARRRT!"** असा एक प्रचंड आवाज!
क्षणभर मनात दहा प्रश्न आले—"हे खरंच ऐकलं का? आवाज बाहेरच आला का मीच एवढा विचार करत होतो? काय झालंय नेमकं?" आणि त्याच वेळी एक जाडसर, शांत चेहऱ्याचा गृहस्थ अत्यंत निर्धास्तपणे वॉशरूममधून बाहेर आला. जणू काही तिथे फटाके फुटलेच नाहीत!
आम्ही तिघे एकमेकांकडे पाहून हलकेच हसलो. भाचा मात्र अत्यंत गंभीरपणे म्हणाला, "हसायचं नाही! इथे लोक या गोष्टी सहजपणे घेतात."

प्रवास सुरूच – हलकीफुलकी धमाल

त्या क्षणानंतर संपूर्ण प्रवास अजून रंजक झाला. मध्येच कधीतरी एखादा शांत क्षण यायचा आणि आम्हाला हलकेच हसू यायचं. तेजस वैतागून म्हणाला, "काय रे, विसरता का नाही?"
मी शांतपणे म्हणालो "असं भव्य स्वागत कुठे मिळतं?"

हळूहळू कॉर्कच्या टेकड्या समोर दिसू लागल्या—बार्ली आणि गव्हाच्या पिवळ्या शेतांमध्ये हिरवी कुरणं उठून दिसत होती. निसर्ग जणू स्वतःच चित्रकार झाला होता.
सूर्य हळूहळू मावळत होता. संध्याकाळच्या सोनेरी प्रकाशात टेकड्या उजळल्या होत्या. जमिनीचा ओलावा, मातीचा सुगंध आणि पाइनच्या झाडांचा वास यांचं मिश्रण हवेत दरवळत होतं. आता आम्ही कॉर्क शहरात प्रवेश केला होता.
शेवटी प्रदीर्घ प्रवासाच्या थकव्यानंतर आम्हीं घरी पोहोचलो.

पहिलीच रात्र: "घरी" पोहोचलो, पण जेवणाची रंगत वेगळीच!

डब्लिन ते कॉर्कच्या वाटेवर हिरव्यागार डोंगरांना हात हलवत आम्ही अखेर तेजसच्या घरी पोहोचलो. रात्रीचे १० वाजले होते, आयरिश आकाशात तारे लुकलुकत होते. पण आमचे चेहरे पाहून लोकांना वाटले असते की आम्ही एव्हरेस्ट चढून आलोय! ताई आणि दाजी इतके थकले होते की त्यांचे चेहरे आयर्लंडच्या बर्फाच्छादित डोंगरांसारखे पांढरेफटक दिसत होते.

कॉर्कच्या भागातील भाच्याचे घर हे एक छोटेसे पण आकर्षक 2 bhk डुप्लेक्स घर होते. ते बाहेरून अगदी पोस्टकार्ड प्रमाणे सुंदर दिसत होते.

आत शिरताच घरातील उबदार वातावरण जाणवले. घर अगदी आयरिश स्टाईलमध्ये सजवले होते—लाकडी फर्निचर, सोफा त्यावरील कुशन्स आणि भिंतीवर काही सुंदर चित्रे. खिडकीतून कॉर्कच्या टेकड्यांचे मनोहारी दृश्य दिसत होते.
मी तातडीने घोषणा केली की आज झोपायचं नाही, एकदम शानदार जेवण करायचं! पण माझ्या आवाजातील झोपाळूपणा ऐकून तेजसने लगेच अंदाज लावला की हा स्वतः झोपायला पाहतोय आणि आम्हाला जागं ठेवायला पाहतोय.

भाच्याने लगेच फोन काढला आणि एका "इंडियन" रेस्टॉरंटमधून ऑर्डर दिली. त्याने बटर चिकन, नान आणि थोडं जास्त स्पायसी काहीतरी मागवलं. पण आयर्लंडमध्ये "स्पायसी" म्हणजे फक्त टोमॅटो केचप वाढून देणं असतं, हे आम्हाला नंतर कळलं! त्या देशात तिखट म्हणजे अगदी दुर्मिळ पदार्थ, जणू त्यांच्यासाठी मिरची ही एलियन ग्रहावरची वनस्पती .

भाच्याच्या घराचा लिव्हिंग रूम आरामदायी सोफ्यासह खूप कम्फर्टेबल होता. ठिकठिकाणी असलेले रूम हीटर घराला उब देत होते. टीव्ही समोरच होता, पण तो चालू करण्याची कोणालाच इच्छा नव्हती. खिडकीतून दिसणारे कॉर्कचे रात्रीचे दृश्य, लुकलुकणारे दिवे अनेक छोट्या ताऱ्यांसारखे वाटत होते.

मौन झोपेचे संगीत
फूड ऑर्डर करून झाल्यावर ताई म्हणाली की ती फक्त पाच मिनिटं डोळे मिटते. दाजी म्हणाले की थोडं रिलॅक्स होऊ या. पाच मिनिटांतच ताईच्या खोलीतून शांत झोपेचे घोरघोर आवाज यायला लागले. हा आवाज जणु प्राचीन आयरिश लोककथेतील गायनासारखा वाटत होता. प्रत्येक नोटमध्ये विमानप्रवासातील दमलेल्या प्रवाशाची कहाणी होती.
दाजी तर बेडवरच हेडफोन कानाला लावून झोपले होते—हेडफोन चालू होते का बंद, हे अजूनही रहस्य आहे! हेडफोन्समधून संगीत ऐकू येत असेल किंवा त्यांच्या घोरण्याचाच आवाज त्यांना परत ऐकू येत असेल, कोण जाणे! मी भाच्याकडे पाहिलं आणि म्हणालो की हे लोक तर फुल 'हायबरनेशन' मोडमध्ये गेलेत!

अंधारातली मस्त अनुभूती: मिडनाईट फूड हंट

जेवण आलं तेव्हा घरात फक्त आम्ही दोघेच जागे होतो. बाहेर आयरिश रात्र इतकी शांत होती की पानांची हालचाल सुद्धा ऐकू येत होती. घराच्या खिडकीबाहेर दिसणारे कॉर्कचे आकाश निळ्या-काळ्या रंगाने भरलेले होते. चंद्र अर्धवट ढगांआड लपला होता, पण त्याचा प्रकाश अजूनही आमच्या घरापर्यंत पोहोचत होता.

मी मोठ्या उत्साहाने पिशवी उघडली आणि गरमागरम बटर चिकन पाहून माझे डोळे चमकले. त्याचा वाफाळलेला सुगंध नाकात शिरताच, क्षणभर वाटले की आपण मुंबईच्या रेस्टॉरंटमध्ये आहोत. पण पहिला घास तोंडात टाकताच, "अरेच्चा! हे बटर चिकन की टोमॅटो सूप?"

तेजस हसत म्हणाला की इथे लोक 'स्पायसी' म्हणजे हलकासा आलं-लसूण घातलेलं समजतात! मी डोळे मोठे करून विचारलं की तो जास्त स्पायसी मागितलं होतं, ते काय? तो म्हणाला की बहुतेक शेफने जेवण करताना फक्त 'तिखट' शब्द वाचला असेल आणि मनात तीनदा 'ॐ मिरची नमः' म्हटलं असेल!
रात्रीच्या त्या शांततेत आमचे हास्य घरात घुमत होते. आयरिश रात्र खिडकीबाहेर आपल्या काळ्या पडद्यासह उभी होती, पण घरात आमचा आनंद उबदार वातावरण निर्माण करत होता.

शेवटचा क्षण: झोपेच्या स्वाधीन
अर्धं जेवण झाल्यावरच माझे डोळे आपोआप मिटायला लागले. पण पाच मिनिटांतच जे झालं ते स्पष्ट होते. हातात नान धरलेलं असतानाच माझं डोकं टेबलावर टेकलं आणि पुढच्याच क्षणी मी निद्राधीन झालो! माझी ती स्थिती अशी होती जणू भारतातून आयरलंडपर्यंत मी पायी चालतच आलो होतो.

सकाळचा सूर्य: गुप्त पार्टीचा उलगडा

सकाळी सूर्यप्रकाश खिडकीतून आत येऊन माझ्या चेहऱ्यावर पडला तेव्हा मी जागा झालो.
उठताच ताईचा आवाज ऐकू आला. ती फ्रिजमध्ये अर्धं बटर चिकन पाहून आश्चर्यचकित झाली होती. तिने विचारले की रात्री पार्टी केली होती का आणि त्यांना का नाही उठवले?
मी तेजसकडे पाहिलं, आणि तो गालातल्या गालात हसत म्हणाला की तुम्ही एव्हढे शांत झोपले झोपले होते की तुम्हाला उठवायची आमची हिंमत झाली नाही.
ताईने कपाळावर हात मारत फर्मान काढलं: पुढच्या वेळी जेवण ऑर्डर करायचं असेल, तर झोपणाऱ्यांसाठी अलार्म लावा!

आयरिश भूमीवरील आमची पहिली रात्र अशी संपली. आमच्या प्रवासाची सुरुवात नक्कीच विनोदी होती, पण त्या हिरव्यागार देशाच्या प्रेमात आम्ही सगळेच पडणार होतो, आणि जेवण आवडो किंवा न आवडो, या देशावरचे प्रेम मात्र निःसंशय आणि हळूहळू वाढणारे असणार होते…

क्रमशः......