रेडिओ...

रेडिओ...

एका शांत, निवांत गावात, नाशिकजवळील द्राक्षांच्या मळ्यांमध्ये, राहुल नावाचा एक साधा तरुण राहत होता. राहुल हा अभियंता होता, पण त्याला विज्ञान आणि विश्वाच्या गूढ गोष्टींमध्ये विशेष रस होता. त्याच्या लहानशा घरात, लिव्हिंग रूममध्ये एक जुना, धूळ खात पडलेला रेडिओ होता. तो रेडिओ त्याच्या आजोबांचा होता, जुन्या काळातला, ज्याच्या डायलला फिरवताना चटचट आवाज यायचा. राहुलला त्या रेडिओची मजा वाटायची, पण त्याने कधी तो नीट वापरला नव्हता.

एका रात्री, वादळी पाऊस पडत असताना, विजेचा लखलखाट आणि मेघांचा गडगडाट यामुळे घरातली लाइट गेली. राहुलने मेणबत्ती पेटवली आणि काहीतरी करायला म्हणून तो जुना रेडिओ हातात घेतला. त्याने डायल फिरवायला सुरुवात केली. "९२.७, ९८.३, १०१.५," नेहमीचे रेडिओ स्टेशन ऐकू येत होते—गाणी, जाहिराती, बातम्या. पण अचानक, डायल एका अजब फ्रिक्वेन्सीवर, १०७.९ वर थांबला. तिथे काहीच नव्हतं—फक्त एक विचित्र, भयाण "झझझ" असा आवाज. राहुलने हसत हसत रेडिओ बंद करायला हात पुढे केला, पण तेवढ्यात एक खोल, गंभीर आवाज ऐकू आला, "राहुल, तू आम्हाला ऐकू शकतोस का?"

राहुल थबकला. त्याने आजूबाजूला पाहिलं. लिव्हिंग रूममध्ये कोणीच नव्हतं. मेणबत्तीचा उजेड मंद पडत होता. "हा... हा कोण बोलतंय?" त्याने थरथरत्या आवाजात विचारलं. रेडिओतून पुन्हा आवाज आला, "आम्ही तुझ्या समांतर विश्वातले प्राणी आहोत. तू आमच्या फ्रिक्वेन्सीवर आलास. तुझं लिव्हिंग रूम, तुझं घर, तुझं गाव—हे सगळं आमच्याही विश्वात आहे, पण वेगळ्या रूपात. तू आम्हाला पाहू शकत नाहीस, कारण तुझं शरीर फक्त एका फ्रिक्वेन्सीशी जुळलंय."

राहुलचा विश्वासच बसत नव्हता. त्याने मिचियो काकू यांचं एक पुस्तक वाचलं होतं, ज्यात समांतर विश्वांचा उल्लेख होता. काकू म्हणाले होते, "ज्याप्रमाणे रेडिओ स्टेशन अनेक असतात, तसेच असंख्य विश्वं एकाच वेळी अस्तित्वात असतात. आपण फक्त एका फ्रिक्वेन्सीशी जुळलेले असतो, म्हणून एकच वास्तव अनुभवतो." पण हे खरं असेल? राहुलने रेडिओकडे पाहिलं. "तुम्ही... तुम्ही कोण आहात? माणसं? की... काही वेगळं?"

"आम्ही माणसं नाही," तो आवाज म्हणाला. "आम्ही डायनोसॉरसारखे प्राणी आहोत. आमच्या विश्वात, डायनोसॉर कधीच नामशेष झाले नाहीत. आम्ही बुद्धिमान झालो, शहरं बांधली, तंत्रज्ञान विकसित केलं. तुझ्या लिव्हिंग रूममध्ये, या क्षणी, माझा एक साथीदार उभा आहे. पण तू आमच्याशी जुळलेला नाहीस, म्हणून तुला फक्त तुझं सोफा, टेबल आणि भिंत दिसते."

राहुलच्या अंगावर शहारा आला. त्याने लिव्हिंग रूमभर नजर फिरवली. सोफ्याजवळ काहीतरी हलल्यासारखं वाटलं—हवेत एक हलकीशी कंपनं, जणू काही अदृश्य गोष्ट तिथे होती. "तुम्ही... तुम्ही मला दिसू शकता का?" त्याने विचारलं. रेडिओतून हसण्यासारखा आवाज आला. "होय, आम्ही तुला पाहतोय. तू मेणबत्ती हातात धरून बसलायस, तुझ्या मागे एक जुनं पुस्तकांचं कपाट आहे. पण आम्हाला तुझ्याशी जुळायचंय, तर तुला आपली फ्रिक्वेन्सी बदलावी लागेल."

"फ्रिक्वेन्सी बदलायची? म्हणजे काय?" राहुलने गोंधळून विचारलं. "तुझं शरीर, तुझं मन, सगळं एका विशिष्ट कंपनावर चालतं," तो आवाज म्हणाला. "आम्ही तुला एक यंत्र देईन, जे तुझी फ्रिक्वेन्सी बदलू शकेल. पण सावध रहा, राहुल. एकदा का तू आमच्या विश्वात आलास, तर परत जाणं कठीण होईल. तुला आमचं विश्व पाहायचंय का?"

राहुलचा मेंदू विचारांनी गच्च भरला. डायनोसॉर? समांतर विश्व? हे खरं असेल? की हा काही भ्रम आहे? पण त्याचा जिज्ञासू स्वभाव जागा झाला. "होय, मला पाहायचंय," तो ठामपणे म्हणाला. रेडिओतून एक चकचकणारा आवाज आला, आणि अचानक त्याच्या हातात एक छोटं, चमकणारं यंत्र आलं—जणू हवेतून प्रकट झालं. ते यंत्र चांदीसारखं चमकत होतं, त्यावर एक लाल बटण आणि एक डायल होता. "हा डायल फिरव, आणि तुझी फ्रिक्वेन्सी बदलेल. पण लक्षात ठेव, प्रत्येक विश्व वेगळं आहे. काही धोकादायक, काही सुंदर. तू तयार आहेस का?"

राहुलने गप्प गिळली. हात थरथरत, त्याने डायल हळूच फिरवला. क्षणार्धात, त्याच्या डोळ्यांसमोर सगळं बदललं. लिव्हिंग रूमचा सोफा, टेबल, भिंत—सगळं गायब झालं. त्याऐवजी, त्याला विशाल, चमकणारी हिरवीगार जंगलं दिसली. आकाशात दोन सूर्य चमकत होते. आणि समोर, एक प्रचंड, सापासारख्या मानेचा डायनोसॉर उभा होता. त्याचे डोळे बुद्धिमान, चमकदार होते. त्याने राहुलकडे पाहिलं आणि एका खोल, गंभीर आवाजात म्हणाला, "स्वागत, राहुल. आमच्या विश्वात तुझं स्वागत आहे."

राहुलचा श्वास थांबला. तो डायनोसॉर बोलत होता! त्याच्या आजूबाजूला इमारती दिसत होत्या—चमकणाऱ्या धातूच्या, ज्या जंगलात मिसळून गेल्या होत्या. डायनोसॉरसारखे प्राणी रस्त्यांवरून चालत होते, काही यंत्रं हातात धरून, काही एकमेकांशी बोलत. "हे... हे कसं शक्य आहे?" राहुलने विचारलं. "तुझ्या विश्वात डायनोसॉर नामशेष झाले," तो डायनोसॉर म्हणाला, "पण आमच्या विश्वात आम्ही टिकलो. आम्ही शिकलो, प्रगती केली. आता तू आमच्यात आहेस. पण सावध रहा. इतर विश्वंही आहेत—काहीत परग्रहवासी आहेत, काहीत युद्धं, काहीत शांतता. तुला पुढे जायचंय का?"

राहुलने यंत्राकडे पाहिलं. त्याचा हात डायलवर गेला. "होय," तो म्हणाला. त्याने डायल पुन्हा फिरवला. आता जंगल गायब झालं. त्याऐवजी, एक चमचमणारं, भविष्यकालीन शहर दिसलं. आकाशात उडणाऱ्या गाड्या, चमकणारे टॉवर, आणि परग्रहवासी—लांब हात, मोठे डोळे, चमकणारी त्वचा—त्याच्याकडे आश्चर्याने पाहत होते. "तू कोण?" एक परग्रहवासी म्हणाला. "तू आमच्या फ्रिक्वेन्सीवर कसा आलास?" राहुलने यंत्र दाखवलं. "हा... हा मला डायनोसॉरांनी दिला," तो म्हणाला. परग्रहवासी हसले. "ते डायनोसॉर! त्यांना सगळ्या विश्वांशी खेळायला आवडतं. पण इथे राह, आमच्याबरोबर. आमचं विश्व शांततेचं आहे."

राहुलला ते शहर आवडलं. पण त्याला त्याचं घर, त्याचं लिव्हिंग रूम आठवलं. "मला परत जायचंय," तो म्हणाला. परग्रहवासी गंभीर झाले. "तुझी फ्रिक्वेन्सी आता बदललीये. परत जाणं कठीण आहे. पण प्रयत्न कर. डायल फिरव, आणि तुझं विश्व शोध."

राहुलने डायल फिरवला. एकदा, दोनदा, अनेकदा. कधी युद्धाने जळणारी विश्वं दिसली, कधी शांत समुद्र, कधी अंधार. शेवटी, एका फ्रिक्वेन्सीवर, त्याला त्याचं लिव्हिंग रूम दिसलं—सोफा, टेबल, मेणबत्ती. तो ओरडला, "हेच माझं विश्व!" पण जेव्हा तो तिथे पोहोचला, तेव्हा काहीतरी वेगळं होतं. त्याच्या सोफ्यावर एक राहुल बसला होता—त्याच्यासारखाच, पण त्याच्या डोळ्यात एक वेगळी चमक होती. "तू कोण?" त्या दुसऱ्या राहुलने विचारलं. "मी... मी राहुल," राहुल म्हणाला. "नाही," तो दुसरा राहुल म्हणाला, "मी राहुल आहे. तू दुसऱ्या विश्वातला आहेस. इथे आता जागा नाही."

राहुलच्या हातातलं यंत्र चमकत होतं. त्याला समजलं—प्रत्येक विश्वात एक राहुल होता. त्याने डायल पुन्हा फिरवला, आणि तो अनेक विश्वांतून भटकत राहिला. डायनोसॉर, परग्रहवासी, युद्धं, शांतता—सगळं त्याने पाहिलं. पण त्याचं खरं घर कुठे होतं? त्याची फ्रिक्वेन्सी आता कायमची बदलली होती का?

शेवटी, थकून, तो एका शांत विश्वात थांबला. तिथे फक्त प्रकाश आणि शांती होती. त्याने रेडिओकडे पाहिलं, जो आता त्याच्या हातात नव्हता. "माझं विश्व मला सापडेल," तो स्वतःशी म्हणाला. आणि डायल फिरवत, तो पुन्हा शोधत राहिला—एक विश्व, जिथे तो खऱ्या अर्थाने जुळेल.

Written with help of AI