मला ब्लॅक-होलं मधला सूर्य दिसू लागला होता त्या वेळेची गोष्ट …
बेंबीच्या देठातून अल्लाहला दिलेल्या यातनेचा अस्मान चढलेला स्वर, कोकीळ उतरवणार होता.
शतकानु शतकांच्या वाटेचे रक्ताने बरबटले पाय स्वच्छ धुऊन निघाले होते;
भविष्यांच्या मेंदूतील जाळी-जळमटे अदृश्य होणार होती.
वर्षानुवर्षांचे नागडे प्राण पांघरलेली भूकेली जठरे पंचपक्वानांचा स्वाद हुंगत होती.
भाईचार्यांच्या वायद्यांचा दबदबा होता;
अजरामर चुंबनाची प्रदर्शने देऊन अबसोल्यूट माणुसकीची प्रात्यक्षिके आयोजित केलेल्या शो ची,
सारी तिकिटे विकली गेलेली होती.
वातावरण निरागस न्हाहले होते,
दूर मैलांवरून तरंगत येणाऱ्या फुलांच्या रंगीबेरंगी नावांची वजाबेरीज करता येण्यासारखी होणार होती.
तुझ्या डोळ्यांतल्या कुतूहलाची, अचानक हास्यांतून बरसणाऱ्या पावसाची, त्वचेखाली सौम्य फुटणाऱ्या गुलाबांची आणि केसांवर खेळणाऱ्या समुद्र-लहरींची मला सवय झाली होती.
तुझ्या हृदयांत खोलवर वास करणाऱ्या करुणेची नितान्तसुन्दर कल्पना केली होती;
ज्या अवयवांतून तुझी आपुलकी स्पष्टपणे पाझरते, त्यांची ओढ कासावीस झाली होती.
पण…
कोमजलेल्या फुलांच्या वासाला तुझ्या प्रेमाच्या पैंजणात गुंफण्यावाचून तू मालवायला नको होतेस.
विस्तृत पंख पसरवून तुझ्या वासनेच्या अंतरंगात माझ्या अस्तित्वाला पूर्णपणे विरघळू देण्याअगोदर तू मालवायला नको होतेस.
भुकेल्या तान्ह्या जीवांना पोटभर जेऊ घालण्याअगोदर तू मालवायला नको होतेस.
मला ब्लॅक-होलं मधला सूर्य दिसू लागला होता त्या वेळेची गोष्ट …
[जून २०२३]
