राखी मनातली....

क्लास सुटल्यावर नेहेमी प्रमाणे ते निघाले. रात्री जरा एरवी ची वर्दळ थोडी थंडावली होती. नेहेमी प्रमाणे टाटा बाय बाय करून वेस्टर्नवाले वेस्टर्न ला गेले आणि सेन्ट्रलवाले ते दोघं गर्दी मधून वाट काढत प्लॅटफॉर्म वर आले.

दादर स्टेशन रात्री दहा वाजता ही खचाखच भरलेलं. ते त्यांच्या अंगवळणी पडलेलं. मुंबई कधी झोपत नाही !
ती ladies डब्याशी आली आणि तिच्याबरोबरचा तो जवळच्याच जेंट्स डब्याकडे वळला. उगाच गरज नसताना ती जरास वाकून लांब गाडी दिसत्ये का बघत होती.
तेव्हढ्यात तिला काही जाणवलं. तिने चमकून मागे पाहिलं. क्षणात अंदाज घेत, हातातील भरभक्कम बॅग, शस्त्र म्हणून त्या धक्का द्यायला आलेल्या माणसावर उगरणार, तेव्हढ्यात कुठून तरी जोरात आवाज आला, बहुदा थाडकन थोबाडीत मारल्याचा. काय होतंय ते कळायच्या आत तिला तो दिसला. त्याने बहुदा त्या विकृताला तिचं लक्ष नाही बघून हीच्या जवळ जाताना पाहिलं असावं.

त्याचा तो आविर्भाव बघून त्या विकृताने तर पोबारा केलाच होता.
पण हीचा इकडे पुतळाच झालेला. नेहेमीप्रमाणे झाशीच्या राणी सारखी तलवार उपसून, उसन बळ आणून हल्ला परतवांयला ही इकडे सज्ज. दोघी बहिणी असल्यामुळे लहानपणा पासूनच कणखरपणा, स्वावलंबन, स्वसंरक्षण इ. इ सर्व गोष्टी अंगवळणीच पडल्या होता म्हणा ना!

पण आज अस पहिल्यांदाच होत होत की तिच्यावरचा वार परतवायला दुसरे हात पुढे आले होते.
आणि कधीही मानलेली नाती विशेष न मानणाऱ्या तिच्या मनाला त्या क्षणी प्रकर्षाने जाणवले, कधीही राखी न बांधलेले ते हात तिच्या रक्षणाला न सांगता धावून आले.

दोन तीन मिनिटांचा अवघा खेळ तो. तेव्हढ्यात लांबून ट्रेन येताना दिसली, तशी तो त्याच्या डब्याकडे वळला आणि ती तिच्या..

खरच आज मनापासून कोणाला तरी राखी वाटत होती, उमगत होता त्या राखीचा अर्थ आणि मागच्या भावनाही.. धावत्या ट्रेन बरोबर तिचं मनही वाऱ्यासह हेलकावत होत..