निघून जातांना..

(अन्यत्र पूर्वप्रकाशित)

निघून जातांना..

मी खिडकीत बसलेय..
जाण्याच्या आधी एकदा..
पहातेय तिथूनच..
माझ्याकडे.. माझ्या अचेतन देहाकडे..
अन् माझ्या भोवती जमलेल्या लोकांकडे..

नातेवाईक.. मैत्रिणी.. खूप गर्दी जमलीय..
तसं कुणाचच काही अडणार नाहीय..
नसतच अडत कधी..
चालू रहाते जग रहाटी..

पण...... साहजिकच आहे.. धक्का बसलाय सर्वांना..
असं अचानक..? कसं झालं..? का केलं तिने असं..?
‘बोलली नाही कधीच..
बोलायचस ग.. कधीतरी.. कुणाजवळ तरी..
आम्ही होतो ना .. एवढ्या सगळ्या..’

खरच..? खरचच होतात तुम्ही..?सगळ्या..?
किंवा एखादी तरी..?
होते कुणी इथले.. माझ्यासाठी.....?

कधीतरी मी तुमच्या दारावर
केलेली टकटक ..
नाही लक्ष वेधू शकली तुमचं..?

चिउताई.. चिउताई.. दार उघड..
मी साद घालत होते..
जिवाच्या आकांतानं..

नको होता मला, आसरा तुमच्या घरात..
थोडे पंख वाळवायचे होते इतकंच..

थोडी ऊब हवी होती..
‘लागलं तर ये गं.. कधीही..
उघडेन मी दार.. देईन तुला ऊब..’
एवढाच आधार हवा होता शब्दांचा..

पण.. ‘थांब, माझ्या बाळाला तिट लावू दे..’
कधी संपलच नाही..

मग कधीतरी..
माझ्या शेणाच्या मोडक्या खिडकीत बसलेली मी..
एकाकी.. असहाय्य..
न्हाऊ माखू घालून.. तिट लावून..

तुमच्या बाळांना फिरवतांना तुम्ही..
चिमणेही होते सोबत..

रस्त्यावरून जाणारे तुमचे आवाज ऐकू आले..
‘काय गं.. पण ‘ती’ का नाही बांधत..
स्वत:च, घर मेणाचं..
कशाला हवीय ती.. आमच्या
सुरक्षित दारावर.. टकटक.. ?
ओरखडे उठतात ना.... मग आमच्या वेळेवर..’

नसतं का आवडलं..? मलाही..
माझं घर मेणाचं..?
चिमणा चिमणी चं घरट बांधायला..?

चिमणा नव्हता.. माझा कधीच..
भरकटला होता तो..
कुठल्या तरी अनोळखी प्रदेशात..
महित होतं नं हे.. तुम्हा सगळ्यांनाच..?
(तुमचे चिमणेही बोलले होते.. कधीतरी..
मग फसफस ऐकली होती मी दारूच्या पेल्यांची..)

कधीतरी ऐकली होती मी.. तुमच्यातच..
माझ्याबद्दलची चुकचुक..

वाटलं होतं मला..,
सगळे चिमणे मिळून शोधून आणतील..
एक हरवलेला चिमणा..माझा.. अन्..
आपला मानला तर त्यांचाही..
मग बसेन मीही.. सुरक्षित घरात..
तुमच्या कोंडाळ्यात..

पण तुमची ती चुकचुक होती फक्त ..
गप्पांच्या चहाच्या पेल्याभोवती..
आपलं घरट सुरक्षित ठेवून केलेली....

असं, दुसऱ्यांच काही ऐकलं की ..
अभिमान वाटतो नं..?
आपण कित्ती सुखी असल्याचा..?
सुरक्षित कोंदणात रहात असल्याचा..?

खरं तर तेवढ्या पुरतीच ऐकायच्या असतात..
काळजाला टोचणाऱ्या कहाण्या..

मग आपण जातो, जास्तीत जास्त उबेत..
व्हाटसअप फॉरवर्ड मध्ये..
टाकता येते.. आपलीही थोडी भर..

‘एवढा मोठा फिल्म स्टार..
जाण्या आधी त्याने बोलायला हवं होतं..
एवढी थोर समाजसेविका.. सांगायला हवं होतं तिने..
केवढा पैसा होता जवळ..
मोठ्या गायिकेची मुलगी..
काय कमी होतं ह्या सगळ्यांकडे.....
कधी काही कळलच नाही..

बोलायचं तरी.. सांगायचं तरी..’
.... हीच ती वाक्य..
परत परत येणारी..
दिल्या असतील धडका..
त्यांनीही तेव्हा, कुणाच्या तरी दारावर..

ऐकणारे कान आहेत का कुठे..
ऐकणारे कान..

आता माझीही चव लागेल..
एखाद्या किटी पार्टी बरोबर चहाला..

आणी मीही बनेन मग..
एक व्हाटसअप फॉरवर्ड..
बोलायचं तरी.. सांगायचं तरी.... म्हणत..
************