|
Princess
| |
| | Friday, July 27, 2007 - 5:43 am: | 
| 
|
देशपांडे मॅडमने नेहमीप्रमाणे वर्गात येताच रजिस्टर उघडुन हजेरी घ्यायला सुरुवात केली
"कुणाल शिर्के"
"येस"
"रिया पाटिल"
"येस मॅम"
"राहुल देशमुख"
"येस"
अविनाश जोशी"
"प्रेजेंट"
"अं... अं... सरदेशमुख" देशपांडे बाईंचा वैताग त्यांच्या स्वरातही सहज जाणवला. "नाव आहे की आगगाडीचा डब्बा" अभिरुचीकडे वैतागुन पाहत त्या बोलल्या. वर्गातून दोन चार "हिस्स... फिस्स" करणारे आवाज आले. मारक्या म्हशीसारखी वर्गाकडे एक नजर टाकत आणि तीच नजर देशपांडे बाईंवर फिरवत अभिरुची उभी राहिली आणि पुटपुटली "प्रेजेंट मॅम".
शिकवण्याकडे तसेही तिचे लक्ष नसायचेच आणि आज बाईंनी वर्गासमोर असा कचरा केल्याने ती जाम वैतागली होती. कधी एकदा तास संपतो आणि घरी पळायला मिळते असे वाटत असतानाच शाळा सुटल्याची घंटा झाली.
"अभिरुची कमलाकर सरदेशमुख" असे लांबलचक नाव असणार्‍या मुलीला देवाने उंचीही नावासारखीच द्यावी हे नवलच होते. वर्गात सगळ्यात उंच म्हणुन सदैव मागच्या बेंचची मालकिण आणि म्हणुनच थोडीशी उनाड, अभ्यासावरुन लक्ष उडालेली, शिक्षकांची नावडती अशी ही अभिरुची सरदेशमुख.
बॅंकेत ऑफिसर असणार्‍या तिच्या वडिलांची नुकतीच जळगावला बदली झाली होती. बरीच वर्षे मुंबईत राहिलेली अभिरुची जळगावात जामच पकली होती. तिचे मुलांशी पटकन बोलणे, त्यांच्यासोबत क्रिकेट खेळणे बघुन शाळेत तिला कोणी मैत्रिणी मिळाल्या नव्हत्या. हो, कॉलनीत मात्र तिच्या बोलक्या आणि हसतमुख स्वभावमुळे भरपुर मित्र मैत्रिणी होत्या.
पाठीला दप्तर अडकवुन अभिरुची पटकन निघाली. हातातल्या घड्याळावर नजर टाकत ती स्वत:शीच बोलली "चला आजही एक ओवर खेळायला मिळेल आणि आईला कळणार सुद्धा नाही" स्वत:च्या विचारावर खुष होत तिने दुप्पट वेगाने सायकल दामटली.
|
Yashwant
| |
| | Friday, July 27, 2007 - 8:27 am: |
|
|
सुरुवात आवडली. उत्सुकता आहे. थोडे मोठे भाग येवु दे. शुभेच्छा.
|
Princess
| |
| | Friday, July 27, 2007 - 9:29 am: |
|
|
" छकुले इथे आहेस होय, वाटलच होते मला. गधडे घरी चल. दहावीचे वर्ष आहे आणि तू इथे क्रिकेट खेळतेय..." अर्थातच अभिरुचीच्या मातोश्री. धापा टाकत कसेबसे त्यानी बोलणं पुर्ण केले. पन्धरा मिनिटांचा रस्ता अक्षरश: पाच मिनिटात चालून त्या अभिरुचीला घ्यायला आल्या होत्या. जणु बोर्डाची परिक्षा अभिरुचीची नाही तर आईसाहेबांची होती.
आईच्या रोजच्या ओरड्याने कोडगी झालेली ती उनाड पोरगी हातातला बॉल पक्याकडे फेकत म्हणाली "जाते रे मी". आणि सायकल हातात घेऊन शहाण्या मुलीसारखी खाली मान घालुन आईबरोबर चालु लागली. आईचे लेक्चर पुन्हा सुरु झाले. तिच्या प्रत्येक गोष्टीला हो हो करत त्या दोघी घरी येऊन पोहचल्यात. "बेटा, मी उपमा बनवलाय, खाऊन घे आणि अभ्यासाला बस. तुझ्या भल्यासाठीच सांगते ग राणी." बोलता बोलता माधवी ताईंचा आवाज काळजीने भरुन आला.
दोन घास ढकलुन अभिरुची वरच्या मजल्यावर अभ्यासाचे पुस्तक घेऊन निघुन गेली. हताशपणे तिचा विचार करत माधवीताई कितीतरी वेळ सोफ्यावर बसुन राहिल्यात. "एकुलती एक म्हणुन जरा जास्तच लाड केलेत की काय मी. परमेश्वरा तिला सुबुद्धी दे रे बाबा." या विचाराने समोरच लावलेल्या कृष्णाच्या तसबिरीला त्यानी हात जोडले. कृष्णाच्या हसऱ्या चेहऱ्याकडॆ बघुन पुन्हा म्हणाल्या "देवा, तुझ्या कॄपेने झालीये म्हणुनच अशी नटखट आहे का रे ती?"
रात्री जेवणाच्या टेबलवर नेहमीप्रमाणे कमलाकर रावानी अभिरुचीला "काय चाललय" विचारले आणि ती काही बोलणार तर माधवीताईनी दिवसभराच्या तिच्या उनाडक्यांचा पाढा वाचुन दाखवला. पण त्याचा बाप बेटी वर काहीही परिणाम झाला नाही उलट आपल्या शांत स्वरात पिताश्री बोलले "बेटा, तुला हवे तेवढे खेळ पण तेवढाच अभ्यास कर बरे का, नाहीतर फेल होशील."
"अहो पण मी म्हणते एवढ्या शांत आवाजात बोलण्याचा विषय आहे का हा? तिच्या बरोबरीच्या सगळ्यांचे पेपर सोडवुन होताय आणि यांचा अजुन अभ्यास सुरु करण्याचा पत्ताच नाही"
"असु दे ग. करेल ती." विषय तिथेच संपला.
|
Maudee
| |
| | Friday, July 27, 2007 - 11:32 am: |
|
|
छान लिहिते आहेस पुनम.
कुठे आहेस सध्या... आलीस का भारतात परत....
|
R_joshi
| |
| | Friday, July 27, 2007 - 11:44 am: |
|
|
पुनम अजुन एक उत्तम कथा वाचायला भेटणार. लवकर टाक पुढचे पोस्ट
|
Princess
| |
| | Friday, July 27, 2007 - 4:45 pm: |
|
|
"देवाचा नमस्कार करुन जा, छकुले, सहामाहीचा निकाल ना आज."
"मला माहिती आहे काय लागणार पण देवा मला आईच्या रागापासुन वाचव रे बाबा" हात जोडुन अभिरुचीने कृष्णाला प्रर्थना केली.
शाळेत पोहचली खरी पण तिला इतर विद्यार्थ्यांसारखी रिझल्टशीट घेण्याची मुळीच घाई नव्हती. हातात रिझल्ट घेऊन धावत येणाऱ्या रियाने तिला टोकलच "किती मिळाले ग? मला फक्त सत्तर टक्केच."
देशपांडे बाईंनी हातात रिझल्ट देत कुत्सित कटाक्ष टाकत अभिरुचीला सांगितले "फक्त दोनच फेल झालीये." टीचर रूममधली प्रत्येक तीक्ष्ण नजर चुकवत वर्गापासुन दूर ग्राऊंडवरच्या एका बेंचवर ती येऊन बसली. मनात विचारांची गर्दी झाली होती. फेल होण्याचे काही खुप दु:ख नव्हते तिला. पण आईला काय उत्तर द्यावे हे मात्र सुचत नव्हते.
थोड्या अंतरावर असलेल्या झाडाखाली कोणीतरी बसलेले तिला दिसले. अभिरुचीला वाटले "आता यावेळी एवढ्या उन्हात कोण बरे बसलेय? माझ्यासारखाच दु:खी प्राणी दिसतोय." कोण आहे ते बघण्यासाठी ती झाडाजवळ गेली. आणि तिला धक्कच बसला. क्लासमधला स्कॉलर कुणाल शिर्के तिथे बसला होता. अभिरुची जवळ येऊन उभी राहिली तरीही कुणालने तिच्याकडे पाहिले नाही.
"काय करतोस इथे?
तिच्या आवाजाने कुणाल दचकला. "काही नाही. फक्त बसलोय. किती मिळाले तुला?"
"दोन"
"काय फक्त दोन टक्के?" कुणाल तिच्या उत्तराने दचकलाच. त्याच्या स्कॉलर चेहऱ्यावर एक विचित्र भाव उमटला.
"अं हं दोन फेल." निर्लज्जपणे हसत अभिरुची म्हणाली. "अरे खरे तर मला क्रिकेटर बनायचे आहे. सचिन पण तर दहावी फेल झालाये पण त्याला कधी त्याची आई ओरडली नसणारच. पण आज मला ओरडा मिळणार. बाय द वे, तुला किती?"
"ब्याण्णव" हे बोलताना त्याच्या नजरेत देशपांडे बाईंचेच भाव चमकल्यासारखे तिला वाटले.
|
Haardik Abhinandan !!
Suruvaat Chhaan keli aahes
-----------
aata pudhalaa bhaag kadhi yenar ??
|
Princess
| |
| | Monday, July 30, 2007 - 2:07 am: |
|
|
कुणाल शिर्के हा पण अभिरुचीसारखाच एक अजब प्राणी होता. सगळ्यांमधे असुनही एकटा असणारा. शाळेत कुणाल आणि अभिरुचीला कोणीच मित्र मैत्रिणी नव्हते.अभिरुचीला लोकानी एकटे टाकले होते तर कुणाल मात्र स्वत:हूनच एकटा. पुस्तकी किडा, पहिल्या बेंचवर बसणारा, शिक्षाकांचा आवडता आणि अगदी एकटा राहणारा. अभिरुचीला कॉलनीत तरी मित्रमैत्रिणी होते पण कुणाल मात्र अगदीच एकलकोंडा होता. शाळेत कुणालला सगळे विद्यार्थी आखडुच म्हणायचे. हं अजुन एक, जितके छोटे नाव तितकीच छोटी मुर्ती. एकुणच अभिरुची आणि कुणाल मध्ये वरवर साम्य असले तरीही बराच फरक होता.
रिझल्टशीटवर एक नजर फिरवुन माधवीताई लगेच किचमध्ये निघुन गेल्यात. आईची पाठ वळेपर्यंत अभिरुची अपराध्यासारखी मान खाली घालून उभी होती. जणू काही शिक्षेच्या तयारीतच. पण आई न रागावता निघुन गेल्याच्या धक्क्यातून अभिरुची अजुनही सावरली नव्हती. धावतच ती रूममध्ये गेली. टेबलवरच्या बाळकृष्णाच्या मुर्तीला नमस्कार करून ती म्हणाली "देवा, तू खरच ऐकलस, थॅंक्स." अगदी निश्चिंत मनाने तिने शरीर पलंगावर झोकून दिले. तिला जाग आली तेव्हा बाहेर बराच अंधार झाला होता. "उफ्फ काय मस्त झोप झाली. आता खाली जाऊन मस्त हादडावे. आई ए आई भुक लागलीये ग." आईने दिलेले ताट हातात घेऊन अभिरुचीने टीवीवर कार्टुन चॅनल लावले.
"बाबा आले नाहीत अजुन?" अभिरुचीने आईला विचारले
"नाही"
"उशिरा येणार का आज?"
"हो"
"हे असे का बोलतेय? रागावलीस का तू?"
"नाही"
"मी जेवणार नाही. सांग ना, प्लीज"
"तुला जेवायचे असेल तर जेव."
ताटातले उरलेले अन्न जबरदस्तीने पोटात ढललुन अभिरुची वरच्या रूम मधे गेली. पण तिच्या मनाला एक अस्वस्थता आलेली होती. आई चिडली आहे हे तर दिसत होते पण यावेळी आई न ओरडता गप्प बसुन राग दाखवत होती. सकाळी आईचा राग नक्कीच उडुन जाईल या विचाराने मनातली खळबळ कमी झाली खरी पण तरीही तिला एक मात्र जाणवले की आपल्या मनाला एवढा ताण आईच्या ओरड्याने कधीच आला नव्हता. विचार करता करता अभिरुचीला कधी झोप लागली ते कळलेच नाही.
|
Princess
| |
| | Monday, July 30, 2007 - 2:10 am: |
|
|
"कुणाल, मला आजपासून थोडे शिकवशील का, प्लीज? आईने माझा निकाल बघून बोलणेच टाकलय रे माझ्याशी."
"तुला? पण कधी? अं... मला स्वत:च्याच अभ्यासासाठी खुप वेळ नाहीये." (आखडुच दिसतोय-अभिरुचीच्या मनात आले)
"मधल्या सुट्टीत थोडा वेळ, प्लीज, प्लीज. मला फक्त पास व्ह्यायचय बस्स. तेवढच शिकव."
"हो चालेल, रोज मधल्या सुट्टीत मी तुझ्या डिफिकल्टीज सोडवून देत जाईन."
एवढे बोलून कुणाल पटकन वर्गातल्या त्याच्या जागेवर निघून गेला. त्या अभिरुची नावाच्या हिमालयापुढे आपण अगदीच शेर्पा तेनसिंग दिसतो हे कुणालला माहिती होते. वर्गासमोर तिच्याशी बोलणे म्हणुनच कुणालला कधीच आवडायचे नाही.
झाले, त्यादिवसापासुनच अभिरुची आणि कुणालचा अर्धा तास एकत्र अभ्यास सुरु झाला. कुणालला पंधरा दिवसातच जाणवले. "अरे ही वाटते तेवढी मठ्ठ नाहीये." कुणालने फक्त डिफिकल्टीज सोडवुन देइल असे सांगितल्यामुळे अभिरुचीने रोज एक तास घरी अभ्यास सुरू केला. कुठलाही विषय असला तरी कुणाल जवळ प्रत्येक प्रश्नाचे उत्तर असायचे. अभिरुची हुषार नव्हतीच ; अभ्यासू तर मुळीच नव्हती पण तिची स्मरणशक्ती मात्र एकदम तल्लख होती.
सुरूवातीला आखडू असणारा कुणाल हळुहळु बराच बदलला. तिच्या अभ्यासाबद्दल अधुनमधुन चौकशी करायला लागला. दुपारचा डब्बा पण बऱ्याचदा ते एकत्र जेवु लागले. कुणालला जगातली त्याची एकमेव मैत्रीण मिळाली होती.
"काय करुया आज? भुमिती?" कुणालने विचारले
"हं चालेल. तुझा डब्बा घे. आपण ग्राऊंडवरच जाऊया, झाडाखाली."
"...."
"आजही डब्बा नाही? आईला अजुनही बरे नाही का?" अभिरुचीने विचारले
"...."
"चल , मी जास्त आणलय. दोघे मिळुन खाउ"
"ठीकय. भुमितीची वही घे सोबत."
बऱ्याचदा कुणाल डबा आणायचाच नाही. बरे काही विचारले तर उत्तरही द्यायचा नाही. एकदा अभिरुचीने खोदुन खोदुन विचारले तर आई आजारी असते असे तुटक उत्तर देऊन तो गप्प बसला. पण अभिरुचीला इतक्या दिवसात एक मात्र कळले होते की तो आखडु नाही. पण एकलकोंडा हाच त्याचा स्वभाव आहे. कुणाल फक्त अभिरुची सोबत बोलतो म्हणुन आता वर्गात अभिरुचीचा भाव वाढला होता. वर्गात आता खुप लोकानी तिच्याशी मैत्रीचा हात पुढे केला होता.
|
Aashu29
| |
| | Monday, July 30, 2007 - 10:16 am: |
|
|
मस्तय गोष्ट !!! शाळेचे दिवस आठवले
|
aai shappath !!!!!!
khup chhan chalaliye katha
ashich chalu de !!!!!
-------------------------------------------
Best Luck
|
Princess
| |
| | Wednesday, August 01, 2007 - 6:39 am: |
|
|
"कुणाल... कुणाल.... कुणाआआआआल... अरे कुठे होतास दोन तीन दिवस?" अभिरुची ग्राऊंडवरुन धावतच येत होती. त्यांच्या नेहमीच्या अभ्यासाच्या झाडामागे बसलेला पाठमोरा कुणाल तिला दुरूनही दिसत होता. पण हिचा आवाज ऐकुनही पठ्ठ्याने मान वळवुन पाहिले नाही. झाडाजवळ पोहचताच अभिरुचीने एक जोरदार धपाटा त्याच्या पाठीत घातला आणि त्याच्यासमोर येऊन उभी राहिली. कुणालचा चेहरा बघुन अभिरुची एकदम स्तंभितच झाली. कपाळावर बँडेज,डोळे रडुन रडुन लाल झालेले, डोळ्यात आसवांचा महापूर दाटलेला. त्याच्या शेजारी हलकेच बसत अभिरुचीने विचारले "अरे हे काय? रडतोस काय? काय झाले? काय झाले ..सांग ना"
"काल आई बाबांचे पुन्हा भांडण झाले. हेच... हेच पाहत मोठा झालोय मी. त्यांच्या भांडणात मलाच लागले कपाळाला."
काय बोलावे तेच अभिरुचीला सुचेना. उत्तरादाखल तिने फक्त कुणालच्या पाठीवर हात फिरवला. थोडे थांबुन कुणाल पुन्हा बोलायला लागला. "कधी कधीच प्रेम मिळालेच नाही मला. फक्त त्यांचे वादविवाद, कधी कधी झटापट सुद्धा. मग आईने केलेली आदळ आपट, बाबानी भिंतीवर आपटलेले डोके आणि मग चार दिवस घरात स्मशान शांतता. पुन्हा पुन्हा हेच हेच बघतोय. माझी परिक्षा जवळ येतेय याचे या दोघाना काहीच वाटत नाहीये. इतर मुलांचे आई वडिल मात्र..." वाक्य पुर्ण न करताच कुणाल पुन्हा हमसा हमशी रडायला लागला.
अभिरुचीच्या डोळ्यासमोरुन स्वत:च्या आईवडिलांचा चेहरा तरळुन गेला. मनात थोडा विचार करुन ती त्याला म्हणाली. "कुणाल, जाउ दे. तू जास्तीत जास्त वेळ आता अभ्यासावर लक्ष दे. हवे तर माझ्या घरी येत जा अभ्यासाला." तेरा चौदा वर्षाची ती मुलगी अजुन काय समजावू शकणार होती त्याला. कुणालही तर लहानच होता पण परिस्थितीने त्याला अकाली मोठेपण दिले होते.
अचानक आपली उनाड लेक अशी गुणी कशी झाली ते माधवी ताई आणि कमलाकर रावाना कळतच नव्हते . रोज देवासमोर दिवा लावताना माधवीताई पुन्हा पुन्हा देवाचे आभार मानत होत्या. लेकीच्या परिक्षेतल्या यशासाठी प्रार्थना करत होत्या.
आज मात्र शाळेतून आल्या आल्या अभिरुचीने आईला मिठी मारली. "काय ग, आज मूड एकदम छान दिसतोय."
"नाही ग आई."डोळ्यात आलेले पाणी कसेबसे थोपवून तिने माधवीताईना कुणालबद्दल सांगितले. ते ऐकून त्या म्हणाल्या "अरेरे. ... असे कसे लोक असतात जगात कोण जाणे. त्याला म्हणावे आईने सांगितलय कधीही नि:संकोच आपल्या घरी आलास तरी चालेल."
रात्रीचे साडेदहा वाजलेत तशी अभिरुची पेंगु लागली. काही केल्या पुस्तकातले अक्षरे तिला दिसत नव्हती. शेवटी पुस्तक बंद करुन तिने घड्याळात सकाळचा अलार्म लावला. सहज म्हणुन खिडकीजवळ ती उभी राहिली तर बाहेरचे गेट उघडुन कोणीतरी आत येताना तिला खिडकीतून दिसले. खाली येऊन तिने व्हरांड्यात येऊन पाहिले तर बाहेर कुणाल उभा होता. तिने पटकन दरवाजा उघडून त्याला आत बोलावले. त्याला काही एक न विचारता तिने हॉलमध्ये बसायला सांगितले आणि आईला बोलवायला आत निघून गेली.
"कसा आहेस बेटा?" माधवीताईनी मोठ्या प्रेमाने कुणालला विचारले. "अभ्यासाला आलास ना? कर हो आमच्याकडे. वरती छकुली करते. तुला इथे खाली गेस्ट बेडरूम आहे त्यात टेबल लावुन देते. ये आत."
माधवी ताईंच्या पाठोपाठ कुणाल गेस्ट बेडरूम मध्ये गेला.
अगदी रोज नाही पण आठवड्यातून दोन तीनदा कुणाल आता सरदेशमुखांच्या घरी येत असे. पाणी पिण्यातही वेळ न दवडता पटकन २/३ तास अभ्यास करून माधवीताईचा निरोप घेऊन घरी निघून जात असे.
|
Princess
| |
| | Wednesday, August 01, 2007 - 7:07 am: |
|
|
दहावीचा निकाल लागला. कुणालला अपेक्षेपेक्षा खुप कमी आणि अभिरुचीला मात्र अपेक्षेपेक्षा खुप जास्त मार्क्स मिळालेत. कुणाल ऐंशी टक्क्याने पास झाला आणि त्याने सायन्सला जायचे ठरवले. अभिरुचीला बासष्ट टक्के मिळालेत आणि तिने कला शाखेत प्रवेश घेण्याचे ठरवले. क्रिकेटवर लक्ष देऊन तिने शिक्षणही पूर्ण करायचे ठरवले होते. कॉलेज एकच असल्यामुळे दोघांच्या मैत्रीत मात्र कणभरही फरक पडला नव्हता.
"हे काय कुणाल, तू रोज माझ्यासाठी का थांबतोस?" अभिरूचीने विचारले.
"अग सहजच. आता सवयच झालीये. तू बरोबर असलीस की वाटते की आपण अजूनही शाळेतच आहोत. " हसत हसत कुणाल बोलला.
"तुला माहितीय, यावर्षी गॅदरिंगमधे फॅशनशो पण आहे. मी पण नाव दिलय."
"हेहेहे... तू आणि फॅशन शो??? वेड लागलय का?"
"असू दे. मला आवडेल. सगळे म्हणताय मीच प्राईझ मिळवणार"
"काहीतरीच काय...."
"मग पार्टी कुठे देताय फॅशन क्वीन?" कुणालने अभिरुचीची वेणी ओढून विचारले.
"तुला कशाला हवीये. तू तर म्हणत होतास की मला प्राईझ मिळणारच नाही म्हणून...पर फिर भी हम संडेको आपको दिपाली मे सॅंडविच खिलायेंगे"
साडेपाच वाजलेत तरी कुणालचा पत्ता नव्हता. दिपालीबाहेर एकटी उभी राहुन अभिरुची पण कंटाळली. शेवटी घरी जाण्यासाठी म्हणुन तिने सायकल काढली आणि कुणाल आला.
"काय हे. कित्ती उशीर." अभिरुची आजुबाजुच्या दहा लोकाना ऐकु जाईल एवढ्या जोरात ओरडली.
"का? तू वाट पाहत होतीस माझी?
"हो अर्थातच. तू आधी आला असतास तर तू माझी वाट पाहिली नसतीस का?"
"हं पाहिली असती ना. म्हणजे मला जे वाटतय तेच तुला पण वाटतय तर. you like me, right?"
"what? कुणाल, हे काय नविन खुळ घातलय डोक्यात?"
"मला फक्त सांग हो की नाही?"
"तू गम्मत करतोय ना माझी?
"...."
"असे नको रे करू प्लीज. आपली एवढी छान मैत्री आहे. तिचा नाहक बळी जाईल. आपल्या दोघाना पुन्हा अशी मैत्री कधीच मिळणार नाही. ऐक माझे प्लीज."
"मला तू खुप आवडते. मी तुला आवडतो का ते सांग."
"अरे... आता कुठे आपण अकरावीत आहोत. हे असे काही करण्याचे वय आहे का आपले? आपल्या मैत्रीलाच तू प्रेम समजतोय..."
"नाही. तू आधी सांग मी आवडतो की नाही."
"एक मित्र म्हणून आवडतो बस्स... यापलिकडे काहीही नाही.
टेबलवरचे सॅंडविच तसेच सोडुन अभिरुची घरी निघुन गेली. ती एकदातरी मागे वळुन पाहिल म्हणुन कुणाल तसाच उभा राहिला.
|
Princess
| |
| | Wednesday, August 01, 2007 - 7:41 am: |
|
|
यानंतर कित्येक दिवस अभिरुची कुणालशी न बोलताच घरी निघुन यायची. आजही ती कॉलेजातून घरी आली आणि तिच्या सायकलचा आवाज ऐकुन माधवीताईनी दरवाजा उघडला आणि बोलल्या "छकुले पाहिलस का कोण आलय ते?"
आत येताच तिला सोफ्यावर कुणाल बसलेला दिसला.
"हाय अभिरुची. कशी आहेस?"
आईला झाल्या प्रकारतला एक शब्दही माहिती नसल्यामुळे तिला आता कुणालला रागही दाखवणे कठिण झाले.
"मी बरीये. तू?"
"मी पण बरा"
चिवड्याची डिश हातात देत माधवी ताई म्हणल्या "तुम्ही बसा दोघे गप्पा करत. मी चहा आणते."
"सॉरी अभिरुची. माझ्या भावना तुझ्याही असतील हे मी गृहित धरले. मला आपली मैत्री पणाला लावायची नव्हती"
अभिरुचीने पाण्याचा ग्लास तोंडाला लावुन हळूच कुणालकडे पाहिले. त्याच्या चेहऱ्यावर अगदी निष्पाप भाव होते. काहीही न बोलता ते दोघेही फक्त बसून राहिले. आपला हरवलेला मित्र पुन्हा मिळाला याचा तिला खुप आनंद झाला.
"कुणाल एक गुड न्युज आहे. "नयनतारा ज्वेलर्स ने मला स्टिल मॉडेल साठी विचारलय. मी त्यांची ऑफर मान्य केलीय."
"congrats... म्हणजे आता क्रिकेटचा नाद सोडणार तर आपण? मॉडेलिंग.... मज्जा आहे एका मुलीची" कुणालचा आनंद अगदी ओसंडत होता.
अभिरुचीने थोड्याच काळात खुप स्टिल जाहिराती पटकावल्या आणि तिने मिस इंडिया साठी तयारी देखील सुरू केली. या मॉडेलिंगच्या नादात दोन गोष्टी मात्र मागे पडल्यात एक म्हणजे तिचे क्रिकेट आणि दुसरे म्हणजे कुणालची मैत्री. कॉलेज, अभ्यास, जाहिराती आणि उरलेला वेळ मिस इंडियाची माहिती गोळा करणे यात जायचा. श्वास घेण्यासाठी सुद्धा आता अभिरुची जवळ वेळ नव्हता. अभिरुची आता उदयोन्मुख मॉडेल "रुची" झाली होती.
मध्यंतरी एक दोनदा कुणालने तिला फोन करून पुन्हा पुन्हा त्याच्या प्रेमाची आठवण करून दिली होती. मला झोप येत नाही, तुझाच विचार येतो असे काहीतरी फोनवर तो बरळत असायचा. अभिरुचीला त्याच्याशी मैत्री मागे पडल्याचे बरेच वाटत होते.
"रुची... ऐक ना... थांब एक मिनिट प्लीज." कुणाल कॉलेजच्या पोर्च मधुन अभिरुचीच्या मागे धावत होता
"माझे नाव अभिरुची आहे. रुची नाही."
"हो ग. पण प्रेमाने..."
"नाही.... प्रेमाचा काहीही संबंध नाहीये. आपण दोघे फक्त मित्र आहोत.तू मध्येच हे काय खुळ घेउन येतोस मला मुळीच समजत नाही."
नुकतेच तिच्या एका मैत्रिणीने तिला "मोलाचा" सल्ला दिला होता. "त्याचा अपमान कर मग त्याची प्रेमाची धुंदी उतरेल"
"मला भेटत नाही, माझे प्रेम समजत नाही तुला... आणि त्या नयनताराच्या फोटोग्राफर बरोबर बाईकवर दिवसरात्र भटकते ते , ते काय आहे?"
"ते सुद्धा प्रेम नाही. माझ्या मॉडेलिंगसाठी मला त्याला भेटावं लागतं. पण तुला सांगुन काही उपयोग नाही. तो फोटो ग्राफर माझा जो कोणी असेल, असु देत. पण तू माझा कोणीच नाही. you ugly duckling. तुझ्या माझ्यात जमीन आस्मानाचा फरक आहे, समजलास" असे बोलून अभिरुची तरातरा निघुन गेली. तिच्या चालण्यातही आता एक बेफिकिरी आली होती.
|
Princess
| |
| | Wednesday, August 01, 2007 - 10:06 am: |
|
|
जेवण करुन अभिरुची वर आली. आजचा पूर्ण दिवस फोटोशूट मध्येच गेला होता. शरीर थकले होते पण तिचे मन मात्र आनंदाच्या डोही तरंगत होते. डोळ्यावर झोपेचा लवलेशही नव्हता. खुर्ची खिडकीजवळ ओढुन घेत तिने पडदा दुर सारला. आकाश सुंदर तारकांनी भरुन गेले होते. त्या ताऱ्यांकडे बघता बघता पटकन तिच्या डोळ्यासमोर भुतकाळ येऊन गेला. कालची एक उनाड पोरगी आणि आज एक यशाच्या मार्गावर धावत सुटलेली सौंदर्य तारका. जळगांवात आल्या दिवसापासूनचा विचार करत करत ती आजच्या दिवसावर येऊन पोहचली. "सजनी साडी... अहाहा कित्ती मज्जा येईल ना" सकाळपासून शंभराव्यांदा हा विचार तिच्या मनात आला होता. "सजनी साडी, मुंबई" यांच्या मार्केटिंग ऑफिसरने तिला आजच फोन करून मॉडेलिंग साठी विचारले होते. अर्चितला तिने हे सांगताच त्यालाही खुप आनंद झाला. "उद्यापासुन तुझ्या पोर्टफोलिओचे काम सुरु" असेही तो म्हणाला. ही असाईनमेंट अभिरुचीसाठी महत्वाची होतीच पण अर्चितची करीअरची गाडी पण याच असाईन्मेंटने मार्गी लागणार होती. मुंबईच्या ऍड सर्कल मध्ये नाव कमवायचे तर हे काम गमावुन चालणार नव्हते.
अर्चित जैन एक बड्या बापाचा अभ्यासात लक्ष नसणारा टुकार मुलगा. कामात अडकवले तर सुधरेल म्हणुन त्याची फोटोग्राफीची आवड पाहुन वडिलानीच फोटो स्टुडिओ लावुन दिला. आणि अर्चित खरच बदलला. अभिरुचीची नयनतारा ज्वेलेर्सची ऍड त्याची पण पहिलीच असाईनमेंट होती. नंतर दोघांचेही करीअर धावत सुटले.
अभिरुचीचे हे बारावीचे वर्ष होते पण मॉडेलिंगसाठी तिने शिक्षणाची तिलांजली देण्याचे मनोमन ठरवले. आणि उद्याचा विचार करत ती निद्राधीन झाली.
अर्चितने अभिरुचीच्या कॊलनीच्या गेटजवळ बाईक थांबवली आणि म्हणाला "मला खात्री आहे सजनीची टीम तुझा पोर्टफोलिऒ बघता क्षणी तुला बोलवतील."
"तुम्हारे मुंहमे घी शक्कर. तू फोटोग्राफर असा आहेस की कोणालाही सुंदर बनवु शकतो. " अभिरुचीने हसत हसत त्याला कॉंप्लिमेंट दिले.
"शुक्रिया. पर आप भी कमालकी हो." अर्चितने लगेच तिची तारीफ केली.
अभिरुची आणि अर्चितचे असे स्वप्नरंजन चालु असतानाच गेटजवळच्या झाडामागुन अंधारातून एक आकृती आली. त्या दोघांचे त्याच्या कडे लक्ष जाण्यापूर्वीच तो अभिरुचीच्या समोर येऊन उभा राहिला. "माझे प्रेम ठोकरून मी तुला सुखी होऊ देणार नाही. ह्या तुझ्या चेहऱ्याचा गर्व आहे ना तुला, थांब...." असे बोलुन त्याच्या जवळच्या बाटलीतले द्रव त्याने अभिरुचीच्या चेहऱ्यावर फेकले आणि त्याना काही कळण्याच्या आत तो पुन्हा अंधारात गायब झाला.
"वाचवा वाचवा" अभिरुची अतीव वेदनेने ओरडत होती. हातातली बाईक फेकुन अर्चितने अभिरुचीला आधार दिला. आणि तिला उचलुन ओरडतच तो मेनरोडकडे धावत सुटला. रात्र बरीच झालेली असल्यामुळे रस्त्यावर तुरळक लोक होते पण कोणीही अर्चितच्या मदतीला धावुन आले नाही. रोडवर उभ्या असलेल्या एकुलत्या एक रिक्षात अभिरुचीला कोंबुन कपाळावरचा घाम पुसत रिक्षावाल्याला बोलला "सिव्हील हॉस्पिटल".
दैनिक XXXX
"जळगावातली उदयोन्मुख तारका रुची सरदेशमुख हिच्यावर ऍसिड हल्ला. रुची अत्यवस्थ."
जळगावात काल झालेल्या ऍसिड हल्ल्याच्या घटनेने शहरात खळबळ माजली आहे. कुमारी रुची सरदेशमुख हिचा मित्र असलेल्या कुणाल शिर्के याने तिच्यावर ऍसिड फेकल्याने रुची साठ टक्के भाजल्याचे निष्पन्न झाले आहे. रुचीच्या जबानीनुसार कुणाल तिला वारंवार त्रास देत असे. पण तो ऍसिड फेकेल असे आपल्याला कधीच वाटले नाही असेही तिने कबुल केले आहे.
कुणाल शिर्केला काल उशिरा जळगांव पोलिसानी अटक केली. त्याने रुचीवरील प्रेमाची कबुली देऊन आपणच ऍसिड फेकल्याचे मान्य केले. कुणालने अनेकदा विचारुनही रुची त्याच्या प्रेमाला नाकारत राहिल्यामुळे आपल्या मनात सुडाची भावना आली असे त्याने सांगितले. कॉलेजमध्ये आपल्याला सर्वांसमोर ugly duckling असे रुचीने बोलल्यामुळेच आपण हे कृत्य केले असे त्याने आमच्या वार्ताहराला सांगितले.
लहानपणापासुन आई बापाकडुन कधीही प्रेम मिळाले नाहीच शिवाय अगदी जवळच्या मैत्रिणीने आपले प्रेम नाकारले याचा धक्का कुणालला बसला असावा असे मानसोपचार तज्ञ डॉ. भामरे यानी आमच्या वार्ताहराशी बोलताना सांगितले. "सुडाची भावना " ही एक मानसिक विकृती आहे. अभिरुचीवर ऍसिड फेकून कुणालने केवळ तिच्यावरच नव्हे तर त्याला प्रेम न देणाऱ्या प्रत्येकावर सूड उगवला आहे.
समाप्त.... समाप्त.... समाप्त.
|
Princess
| |
| | Wednesday, August 01, 2007 - 10:12 am: |
|
|
यशवंत, माऊडी, प्रिती, ए आर देशमुख आणि आशु२९ तुमच्या सर्वांच्या प्रतिक्रियेबाद्दल धन्यवाद. तसेच ऑर्कुटवर आणि ईमेलने प्रोत्साहन देणार्‍यांचे सुद्धा आभार.
कथा पोस्ट करण्यात काही वैयक्तिक कारणामुळे विलंब झाला त्याबद्दल दिलगीर आहे.
|
Monakshi
| |
| | Wednesday, August 01, 2007 - 10:32 am: |
|
|
प्रिन्सेस खूपच छान, आवडली, पुढील लिखाणाकरता शुभेच्छा.
|
Ladaki
| |
| | Wednesday, August 01, 2007 - 11:50 am: |
|
|
प्रिन्सेस सकाळी जेव्हा मी सेकंड लास्ट भाग वाचला... तेव्हा मनात आले... 'कथेचि सुरुवात तर छान आहे... पण आताचा हा भाग नाही रुचला मनाला (नेहमी हॅप्पी एंड वाचायची सवय झालीये ना)... बघु कथा पुढे कसे वळण घेते...'
and it took the right turn...
कथा खुप छान लिहिली आहे... पुढच्या लिखाणासाठी शुभेच्छा...
लाडकी
|
Ana_meera
| |
| | Wednesday, August 01, 2007 - 12:33 pm: |
|
|
खरे आहे लाडकीचे. happy end सगळ्यांनाच आवडतो.
पण कथा चांगली आहे. ती त्याला वेळीच समजाऊ शकली असती आणि तो ही समजला असता तर...
|
Aashu29
| |
| | Wednesday, August 01, 2007 - 7:01 pm: |
|
|
छान लिहलि आहेस कथा!! पण कुणाल सारखा विचारी मुलगा असे करेल हे रुचत नाही, संसारीक नैराश्यामुळे होऊही शकते म्हणा तसे!! उलट अर्चित असे काहि करतो आणि मग कुणाल तिला स्विकारतो, असे दाखवता येउ शकले असते!! वेल, हा माझा point of view झाला हा!!
बाकि कथा मांडणी सरसच!
|
|
|