Archive through July 24, 2007

Hitguj » Gulmohar » शालिवाहन शके १९२९ (२००७-२००८) » आषाढ » कथा कादंबरी » निर्णय » Archive through July 24, 2007

« Previous Next »

Zelam
Thursday, July 19, 2007 - 3:22 pm:

भाग १

’मग हाच तुझा शेवटचा निर्णय समजायचा का निशी?’
’तू स्वतःला बदलत नाहीस मग ईतरांचे निर्णय बदलण्याची अपेक्षा का करतोस नचि?’
’प्लीज निशी. आता वादविवाद पुरेत.’ नचिने करकचून ब्रेक दाबत गाडी थांबवत म्हटलं.
’जवळजवळ गेला महिनाभर आपण यावर चर्चा करतोय. काय निष्पन्न झालंय? एकीकडे US ला जाण्याचं दडपण, तिथली कामं मार्गी लावणं आणि दुसरीकडे तुझ्याशी वादावादी. मला नव्हतं माहिती निशी की तू एवढी old fashioned असशील.
’नचि प्लीज, बास आता. का सगळा राग काढतोयस माझ्यावर? मी कधीच माझी मतं लपवून ठेवलेली नाहीत. मला नाही आवडणार US ला कायमचं जायला. थोडे दिवस कामासाठी जाणं वेगळी गोष्ट आहे रे. ते करतोच की आपण. पण तुला तर तू परत येशील की नाही ह्याची पण कल्पना नाहीये. अरे इथेसुद्धा मी जे काम करते ना ते खूप आवडतं मला. माझं कुटुंब, माझे मित्रमैत्रिणी सारं इथेच आहे रे. तुला माहिती होतं ना हे मग का विचारलंस मला लग्नाचं? ही एक गोष्ट सोडून वाटेल ते करायला तयार आहे मी. मला नाही जमणार आपली मुळं पूर्णपणे ओरबाडून दुसया मातीत रुजवायला. एवढी कसली भुरळ पडलीय तुला तिथली? तिथे जायचं आणि मग इथलं काय miss करतो ते आठवायचं. जाऊ दे. पुरे हा काथ्याकूट. तूच म्हणतोस तसं काहीच निष्पन्न नाही होणार यातून. आता अजून वादविवाद करून गुंतागुंत वाढवण्यापेक्षा आताच आपले मार्ग वेगळे झालेले बरे. हाच माझा शेवटचा निर्णय आहे.’

ओठांना निश्चयी मुरड घालून बसलेल्या निशीकडे नचिकेत स्तब्ध होऊन बघत राहिला.

क्रमशः

Zelam
Thursday, July 19, 2007 - 4:16 pm:

आताशी कुठे त्याची स्वप्नं सत्यात उतरायला लागली होती. पहिल्यापासूनच प्रत्येक गोष्टीचं नीट नियोजन करायचा त्याचा स्वभाव. भारतात संगणक तद्न्य म्हणून नोकरी करताना तो अनेकदा अमेरिकेत कामासाठी गेला होता. तिथेच एका दीर्घ मुदतीच्या वास्तव्यात त्याने जिद्दीने part time masters पूर्ण केलं होतं. आपल्या ओळखी वाढवल्या होत्या. त्यामुळे एका मोठ्या MNCकडून त्याला विचारणा झाली आणि तीही Research & Development साठी तेव्हा नाही म्हणायचा प्रश्नच नव्हता. त्याच त्याच नेहमीच्या कामांपेक्षा त्याला संशोधन प्रिय होतं, त्यात गतीही होती. आपल्या नवनव्या कल्पना प्रत्यक्षात आणता येतील याची खात्री होती. त्यासाठी पुष्कळ वेळ द्यावा लागणार होता. भारतात राहून ही संधी मिळणं शक्य नव्हतं आणि त्याबद्दल त्याचा आक्षेपही नव्हता. त्याल पहिल्यापासूनच अमेरिका आवडली होती. प्रत्येक भेटीत अजून आवडायला लागली होती. विशेषतः तिथल्या विद्यापीठात शिक्षण घेतल्यानंतर तर खूपच. सगळं कसं मनासारखं जुळून आलं होतं.
फक्त निशी त्याच्याबरोबर असती तर दुधात साखर पडली असती.

निशी त्याची office मधली सहकारी. २-३ प्रकल्पांवर त्यानी एकत्र काम केलं तेव्हाच तिच्या बुद्धिमत्तेची चमक त्याला जाणवली होती. नुसतं कामच नाही तर बयाच गोष्टीत गती असल्यामुळे प्रसिद्ध असलेल्या निशीचा एकच गुण त्याला खटकायचा तो म्हणजे तिच्यातील महत्त्वाकांक्षेची कमी. इतर लोकांमध्ये देशाबाहेर कामासाठी जायला चुरस असायची आणि ही मात्र बाहेर जायचे तर अगदी छोटी assignment बघायची. परत आपल्या कोषात आली की मग खूष. तिच्या या थोड्याशा ’ठेविले अनंत’ वृत्तीबद्दल नचिकेतने मित्रत्वाच्या नात्यानेही अनेकदा समजावलं होतं. त्याला तर ती तिची हुशारी वाया घालवतेय असं वाटायचं. निशीला मात्र त्याबद्दल काहीच तक्रार नव्हती.

क्रमशः

Dhoomshaan
Friday, July 20, 2007 - 3:49 pm:

थांबला का? येऊ द्या!!!!!!!!!!!!!!!!

Zelam
Monday, July 23, 2007 - 2:02 pm:

नचिचं अमेरिकेचं जवळजवळ ठरलं तेव्हा आपण निशीला सर्वाधिक miss करू हे त्याला जाणवलं. कितीतरी आवडीनिवडी जुळत होत्या त्यांच्या. निशीबद्दल मैत्रीपेक्षा अधिक वाटायला लागलं आहे हे त्याला जाणवलं तेव्हा त्याने निशीला लग्नाबद्दल विचारलं. तिच्या स्वप्नाळू नजरेनेच खरं उत्तर दिलं होतं त्याला पण आपल्या पुढील योजनांबद्दल जेव्हा त्याने बोलायला सुरुवात केली तेव्हा तिची तीच स्वप्नाळू नजर गढूळ होत गेली.

त्यानंतरची प्रत्येक भेट म्हणजे त्याने तिला त्याच्याबरोबर येण्यासाठी आणि तिने त्याला न जाण्यासाठी केलेली मनधरणी होती.

’काय अडलंय तिथे जायचं? इथेसुद्धा तू कितीतरी प्रगती करू शकशील.’
’तुला कळत नाहीये निशी. तिथे मी आवडतं संशोधनाचं काम करणार आहे. नवीन कल्पनांना भरपूर वाव आहे’.
’मला नाही जायचं H4 वर.’
’कारणं काढू नकोस गं. यथावकाश तुला नोकरी नाही का मिळणार? अगं हवं तर आणखी शीक. तुला हवं ते करू शकतेस तू.’
’ते तर मी इथेही करू शकते. पण मला नाही माझा देश, माझी माणसं सोडून जायचं.’
’उगच देश-बीश मोठी नावं घेऊ नकोस. मुंबई - पुणं सोडायचं नाही म्हण. बाकी काय ग मोठं करत्येस देशासाठी? माझी माणसं - हं हे मात्र बरोबर आहे. माझं कुटुंब, माझा मित्रपरिवार. अरे लोक काय परदेशात रहात नाहीत की काय? तिथे स्वतःची दुनिया बनवत नाहीत की काय? global व्हायला कधी शिकणार आपण? हीच हीच वृत्ती नडते आपल्याला. बाकीचे लोक बघ.’
’नचि पुरे आता. ही माझी मतं आहेत आणि त्यासाठी बाकी कोण काय करतं ही बघायची माझी अजिबात इच्छा नाही. तूपण स्वतःच तुला हवी ती मतं बनवलीस ना? खूप लोकं आहेत देश न सोडणारे किंवा तिथूनही परत येणारे. मग तू का नाही बघत त्यांच्याकडे?’

तिढा काही सुटला नाही. coffee चे अनेक कप रिते झाले पण या मुद्द्यावर माघार घ्यायला कोणी तयार नव्हतं. अखेरीस आज निशीने आता आपले मार्ग वेगळे आहेत हे सांगून या वादावर पडदा पाडला होता. शेवटी कुणीतरी हे करायलाच हवं होतं.

’ठीक आहे निशी.’ गाडी चालू करत नचिकेत म्हणाला.
’बरोबर आहे तुझं. रोज अशी निष्फळ वादावादी करण्यात काहीच अर्थ नाही. खरंच आपले मार्ग वेगळे झालेलेच बरे. पण मग आता जरासुद्धा अडकून रहायचं नाही आपण. Let’s not be in touch at all मला तरी तेच ठीक वाटतं. उद्या माझा office चा शेवटचा दिवस आहे आणि मी चाललोय पुढच्या आठवड्यात. All the best निशी. हे बघ आलंच तुझं घर.
निशी उतरल्यावर एक क्षणभरही न थांबता त्याने गाडी पुढे दामटली.

क्रमशः

Zelam
Monday, July 23, 2007 - 2:06 pm:

भाग २

‘All the departing flights have been delayed due to inclement weather conditions. Further announcements will be made once we see any improvements in weather.’

चला अजून तासा दोन तासांची तरी निश्चिंती. नचिकेत मनाशीच म्हणाला. ’एक coffee तरी घेऊ. नाहीतरी वेळ कसा घालवायचा हा प्रश्न आहेच.’
’Oh excuse me’. एका व्यक्तीला धडक लागता लागता त्याने स्वतःला सावरलं.
’नचि? नचिकेत तू?’
’निशी? अग तूच ना? तू काय करतेस इथे?’
’जे तू करतोयस ते. वेळ घालवण्यासाठी airport पालथा घालतेय”
’coffee घेणार?’
’नको. मग भांडणच जास्त होतात.’
’निशी !??’
’गम्मत केली रे. चल.’
coffee घेऊन लाऊंजमध्ये जागा शोधून बसेस्तोवर दोघंही एकमेकांचं निरीक्षण करीत होते.
’कशी आहेस?’
’मस्त. आणि तू?’
’छान.’
’काय भारतात भेट वगैरे देऊन आलास का?’
’नाही, आता चाललोय. आणि तू? कुठे चाललीस?’
’मी शिकागोला चाललेय.’
’किती महिन्याची assignment’?
‘कामासाठी नाही रे. नोकरी सोडली मी.’
’???’
’असा प्रश्नार्थक चेहरा करून काय बघतोयस? खरंच सोडली मी नोकरी. आता नवरयाकडे चाललेय. तो Ph.D. करणारे तिथे. काही वर्ष तरी तिथेच राहू’.
नचिच्या चेहरयावरची वाढती प्रश्नचिन्ह पाहून ती खळखळून हसली.
’विचारात पडलास ना इतका बदल कसा झाला माझ्यात ते. अरे पण एक तप लोटलं तेव्हा फरक तर पडणारच ना.’
’इतकी बदललीस तू? वाटलं नव्हतं.’
’शैलेशनेच बदलवलं मला. शैलेश म्हणजे माझा नवरा रे. Psychiatrist आहे.’
क्षणभर तिचा चेहरा गंभीर झाला.
’तुझं निघून जाणं मनाला खूप लागलं होतं माझ्या नचि. वाटलं होतं त्यपेक्षा जास्त. सगळं depressing वाटायला लागलं. घरचेही काळजीत पडले. मग काही दिवस सुट्टी घेऊन मी पुण्याला बहिणीकडे गेले तेव्ह शैलेश भेटला. जिजूंचा तो खास मित्र. बरेचदा घरी यायचा. कसं माहीत नाही पण त्याने मला बोलतं केलं. माझी व्यथा share केली. नंतर मी पुण्यालाच दुसरया office मध्ये नवीन नोकरी धरली. यथावकाश मी आणि शैलेशने लग्न करायचं ठरवलं. पुण्यातच होतो आम्ही इतके वर्षं. आता त्याच्या Ph.D. चं ठरलं तेव्हा मी म्हटलं पुरे झाली नोकरी. थोडे दिवस जीवाची अमेरिका करेन मग हळूहळू बघेन काय करायचं ते.’
’निशी तूच बोलतेयस ना हे?’
’हो रे. मी एकटीच केव्हाची बोलतेय. तू सांग ना. तुझं कसं चालू आहे सगळं? लग्नं वगैरे केलंस की नाही?’
’हो. एक मुलगाही आहे ५ वर्षांचा. आदित्य. मीही नुकतीच नोकरी सोडली. आता स्वतःची product based कंपनी काढतोय. मुख्य office मुंबईत उघडतोय. त्याचीच जुळवाजुळव सुरू आहे. आता मी कधी भारतात तर कधी US ला असेन. बायको मुलगा मात्र भारतातच रहातील.’
’आता नचि, हेही तूच बोलतोयस ना?’
’हो गं. मी आणि उमाने - म्हणजे माझ्या बायकोने - दोघांनीही ठरवूनच घेतला हा निर्णय. आताशा बाबांची तब्येतही बरी नसते. त्यांच्याकडेही लक्षदेता येइल. तिच्या माहेरची माणसंही मुंबईतच आहेत. ती घर सांभाळणार आणि मी बाहेरची आघाडी.’
’???’
’आता तू इतकी प्रश्नार्थक नजरेनं का बघतेयस माझ्याकडे?’
’विचार करतेय की बारा वर्षांपूर्वी आपण एकमेकांना असे पर्याय दिले असते तर ते स्वीकारले असते का आपण?’
’बहुतेक नाही निशी. केवढे हट्टाला पेटले होतो आपण दोघंही.’
’हो नचि. परिस्थिती बदलते. आपल्याबरोबरची माणसं बदलतात. त्यांच्या सहवासाने आपले विचारही बदलू शकतात. आयुष्याचं गणित सोडवताना constant असं काहीच नसतं. आपण स्वतःला, आजुबाजूच्या परिस्थितील बघून स्वतःपुरतच सोडवू बघतो ते गणित. मग प्रत्येकाचं उत्तर सारखं येतं असंही नाही. नचि, बारा वर्षांपूर्वी आपण एकेकट्यानेच ते गणित सोडवलं आणि मग माझंच उत्तर बरोबर म्हणून एकमेकांबरोबर भांडत राहिलो. बरं झालं आपण पुढे नाही गेलो ते. मग पुढे कुठलेही मतभेद झाले असते ना तरी त्याचं खापर आपण त्याच निर्णयावर फोडलं असतं. अरे आपण मिळून काही ठरवलंच नव्हतं. आपापला स्वतंत्रनिर्णय होता तो त्या वेळेनुसार आणि परिस्थितीनुसार घेतलेला. त्याच्याशी प्रामाणिक राहिलो हे महत्त्वाचं. आजचे आपले निर्णय आपण आपल्या जोडीदाराबरोबर घेतलेत. आता त्यात यश आलं तर दुपटीनं साजरं करायचं आणि काहीतरी चुकलं असं वाटलं तर तो भार दोघांनी हलका करायचा.’
’बापरे निशी कोठून ही lectures द्यायला शिकलीस?’
’शैलेशकडून. तो तर म्हणतो की माझं बोलणं ऐकून त्याचे patients माझ्याकडे यायला लागतील. माझी स्पर्धा नको म्हणून तो आता परत शिकतोय असं नेहमी चिडवते मी त्याला.’

‘The outgoing flight services will shortly be resumed as we see improvements in weather conditions. All the passengers are requested to visit the flight information requests for further details’

’खरं सांगू निशी बरं वाटलं आज तुला बघून. खरंच आपली मतं आपण एकमेकांवर लादली नाहीत तेच बरं केलं. नातं जुळण्यापूर्वीच आपण दुसरयाकडून त्यागाची अपेक्षा करत होतो. विचार बदलूही शकतात, परिस्थितीमुळे, आपल्या सहवासातल्या माणसांमुळे. पण त्याला काही वेळही जाऊ द्यावा लागतो. तुला मागे म्हणालो होतो खरा की अजिबात संबंध ठेवू नकोस पण कधीकधी तुझ्या आठवणींनी मळभ दाटून यायचंही. तुझा आपल्या जुन्या office च्या कुणाशी contact राहिला नाही म्हणून काहीच बातमी नाही कळली तुझी. पण आज सारं स्वच्छ झालंय. हे घे माझं कार्ड. त्यावर email address आहे. US मध्ये माझ्या ओळखी आहेत. तुला काहीही references लागले तर सांग. All the best Nishi for the success of your new decision and always be in touch’ असं म्हणू्न नचि झपाझपा आपल्या नियोजित दिशेने चालायला लागला.

समाप्त

Marhatmoli
Monday, July 23, 2007 - 7:04 pm:

सुंदर! मस्त जमलिये कथा.

Swaatee_ambole
Monday, July 23, 2007 - 7:22 pm:

अगदी जिव्हाळ्याचाच विषय. छान लिहीलंयस झेलम.

Daad
Monday, July 23, 2007 - 10:57 pm:

झेलम, स्वातीला मोदक (अगदी उकडीचे).
नात्यातली गुंतागुंत, दोन जीवांनी सोडवलेलं एकच गणित, त्याची आलेली भिन्न भिन्न उत्तरं.... आणि त्यावरही ताण म्हणजे त्याची तू दिलेली कारणमिमांसा!
अतिशय अतिशय आवडली- कथाबीज, ते फुलवण्याची हातोटी, संवाद, घटना यांचा बॅलन्स...
मान्या आपकोतो!!

Zelam
Tuesday, July 24, 2007 - 1:20 am:

जिव्हाळ्याचा विषय म्हणूनच काही लिहायचं सुचलं स्वाती.
दाद - तू असं म्हणणं म्हणजे!
धन्यवाद दोघीनाही

Runi
Tuesday, July 24, 2007 - 1:22 am:

नातं जुळण्यापूर्वीच आपण दुसरयाकडून त्यागाची अपेक्षा करत होतो >>>
अप्रतीम.
झेलम, सुंदर आहे कथा. आवडली मला एकदम. साध्या सोप्या भाषेत इतका गुंतागुंतीचा विषय मांडलास.

Chetnaa
Tuesday, July 24, 2007 - 3:02 am:

झेलम, सुन्दर कथा
आणी वास्तव ही, खुप छान लिहिलयंस.

Bee
Tuesday, July 24, 2007 - 4:24 am:

झेलम, केवळ! विषय अगदी साधा आहे पण ज्या तर्‍हेने तू ही कथा लिहिलीस ती पद्धत खूपच आवडली.

आयुष्याचं गणित सोडवताना constant असं काहीच नसतं.>> छान वाक्य आहे..

Manogat
Tuesday, July 24, 2007 - 5:01 am:

Zhelam
"आपण स्वतःला, आजुबाजूच्या परिस्थितील बघून स्वतःपुरतच सोडवू बघतो ते गणित. मग प्रत्येकाचं उत्तर सारखं येतं असंही नाही."

अप्रतिम लिहिल आहेस..साध्या शब्दात जिवनाचे किती गुढ समजावले आहेस..

Arc
Tuesday, July 24, 2007 - 5:06 am:

खुपच छान आहे कथा.

Psg
Tuesday, July 24, 2007 - 5:26 am:

छान लिहिलं आहेस झेलम. शेवटचा भाग एकदम जमलाय.. कुठेही तात्विक न होता सहजपणे सत्य सांगितलं आहेस. आवडली कथा

R_joshi
Tuesday, July 24, 2007 - 7:46 am:

झेलम कथा आवडली. प्रसंग आणि भावना दोन्ही छान हाताळलेस.

Aashu29
Tuesday, July 24, 2007 - 10:35 am:

मस्तच आहे बर कथा!! अस बर्याच लोकांच्या आयुश्यात घडतही असेल!!

Sumedhad
Tuesday, July 24, 2007 - 11:54 am:

छान जमली अहे कथा.
परिस्थिती बदलते. आपल्याबरोबरची माणसं बदलतात. त्यांच्या सहवासाने आपले विचारही बदलू शकतात. आयुष्याचं गणित सोडवताना constant असं काहीच नसतं.
सुंदर लिहिले आहेस. आयुष्यात बरेच वेळा मागे वळून पहाताना जे होते ते चांगल्यासाठीच होते असे वाटत रहाते नाही का?

Dhoomshaan
Tuesday, July 24, 2007 - 3:35 pm:

झेलम, अतिशय सुंदर आहे कथा.............
CONCLUSION:- जो होता है, अच्छे के लिये हि होता है!!!!!!!!!

Zelam
Tuesday, July 24, 2007 - 8:11 pm:

मराठमोळी, रुनी, चेतना, बी, मनोगत, आर्क, पूनम, r जोशी, आशू, सुमेधान, धूमशान - कथा वाचल्याबद्दल आणि प्रोत्साहनाबद्दल असंख्य धन्यवाद.