|
‘मला नाही मरायचं..’
‘अं..?’
‘मला इतक्यात नाही मरायचं.. नको ना मारूस मला प्लीज..’
‘पण तुझं काम संपलंय. आता आणखी पुढे जगून तू काय करणार आहेस?’
‘अरे, पण किती गोष्टींचा उलगडा व्हायचाय अजून.’
‘त्याची गरज नाहीये. त्याला आता तितकंसं महत्व उरलेलं नाही’
‘नाही कसं? ते प्रसंग घडले ना? ते का, कसे, त्यांचं पुढे काय झालं हे कळायला नको? मीच मेले तर ते कोण तडीला लावणार? आणि तेही जाऊ दे. पण रोहित?’
‘त्याचं काय?’
‘अरे, इतकं आमचं प्रेम.. इतका सुखी संसार.. मी अशी अचानक मेले तर.. तो..’
‘He'll be fine. त्याच्या हातून अजून बरंच काही घडायचंय.’
‘कसं? कसा जगेल माझ्याशिवाय? वेडापिसा होईल तो!!’
‘नाही व्हायचा.’
‘अरे..’
‘अश्विनी आहे ना..’
‘काय?’
‘हो.. तुला कळू दिलं नव्हतं मी, पण त्यांना कधीच एकमेकांबद्दल ओढ निर्माण झाल्ये..’
‘No! NO !!! How could he? ….How could YOU???
निदान मला कल्पना..’
‘Well.. मला तुला समाधानी मरण यायला हवं होतं.’
‘म्हणजे.. हे सगळं आधीच ठरलं होतं? यासाठी.. यासाठी मी मरायला हवं आहे??’
‘हो..’
‘मी आत्ता विचारलं नसतं तर मला हे कधी कळलंच नसतं? मी अश्या अडाणी समाधानाने मेले असते? रोहित माझाच आहे असं समजत?’
‘I am sorry नंदू.’
‘Sorry? You are sorry?? NOW???’
‘…’
‘मी नाही होवू देणार हे.’
‘नंदू…’
‘बघशील तू. इतक्या सहजासहजी नाही तुम्ही मला झटकून टाकू शकणार.’
‘Oh come on नंदू! ते मी ठरवतो, तू नव्हे. कथाकार मी आहे. तू कळसुत्री बाहुली आहेस फक्त.
मी कागदावर मांडलेल्या या खेळातलं एक क्षुल्लक प्यादं आहेस. माझ्या पहिल्या एक दोन चालींतच ठरलं होतं तू कुठून कुठवर जाणार आणि कधी मरणार ते.’
‘पण का??’
‘कळसुत्री बाहुल्यांनी ‘का?’ हा प्रश्न विचारायचा नसतो. मी म्हटलं तू संपलीस म्हणजे संपलीस.’
(क्रमशः)
|
‘Don’t be so sure, Mr. writer!’
‘Oh, really? काय करशील?’
‘एक उदाहरण देऊ? मी त्याचा guilt बनून परत येईन.’
‘कसला guilt? त्याने काहीही अपराध केलेला नाहीये.’
‘Well.. प्रत्यक्षात नाही. अजून नाही. पण अश्विनी भेटल्यापासून जेव्हा जेव्हा तिच्यासोबत असताना माझा विसर पडला असेल, जेव्हा जेव्हा माझ्यासोबत असताना तिचा विचार आला असेल, त्या सगळ्या क्षणांची किंमत मोजावी लागेल त्याला.’
‘हे बघ…’
‘तो guilt घालवणं वाटतं तितकं सोपं नसतं.. हो ना?’
‘…’
‘खरं सांग, अश्विनीचे डोळे राधिकासारखे नाहीत? मी चिडखोर नाही तुझ्या बायकोसारखी?’
‘नंदू..’
‘का अलिकडे तुझ्या लिखाणात सारख्या बंधमुक्त व्हायच्या प्रतिमा येतात? का येतात मनस्वीपणाची समर्थनं? का उहापोह करत असतोस संयमाचा आणि नीतीचा? का मांडतोस कैफ़ियत एकटेपणाची?’
‘Stop it!’
‘का? आता का? सांग ही कथा म्हणजे तुझं wishful thinking नाही? सांग तो ‘what if..’ कधी शिवलाच नव्हता मनाला तुझ्या?’
‘बास.. बास! Just stop!!’
‘I will. तू तर निघालाच आहेस मला कायमचं गप्प करायला. पण त्याने तुझे प्रश्न सुटणार आहेत का?’
‘नाही. ..माहीत नाही..!! नाही माहीत का पडतात असे प्रश्न. नाही माहीत कशी शोधायची उत्तरं. नाही कळत आपल्याला सापडलेली उत्तरं बरोबर की चूक ते. नाही ठरवता येत दिशा. नाही सापडत मार्ग. नुसतीच धडपड! असहाय्य.. असह्य.. आणि… शेवटी..’
‘निरर्थक..?’
‘हो..’
‘Welcome to the club, Mr. writer!’
----- समाप्त -----
|
स्वाती.. मस्त जमलीये कथा..
|
Zelam
| |
| | Tuesday, July 17, 2007 - 1:56 pm: | 
| 
|
ए स्वाती खूप आवडली गं. छानच जमलीय.
|
Jaijuee
| |
| | Tuesday, July 17, 2007 - 2:35 pm: |
|
|
sahi.. cooollllllll! ekdam chhan!
|
Sashal
| |
| | Tuesday, July 17, 2007 - 4:39 pm: |
|
|
छानच आहे पण हे काहितरी झेन प्रकरणासारखं आहे का?
|
Panna
| |
| | Tuesday, July 17, 2007 - 4:54 pm: |
|
|
स्वाती, कथा वेगळी आणि मस्त आहे!!
|
क्या बात है स्वाति! एकदम झकास कथा.
|
Daad
| |
| | Tuesday, July 17, 2007 - 10:48 pm: |
|
|
स्वाती, क्या बात है! अतिशय सुंदर. मी नुसत्या कल्पनेनेच झपाटले. किती आणि कशी फोफावली असती हीच कल्पना! पण नेमक्या आणि योग्य क्षणी शेवट केलायस! तुझ्या कल्पनाशक्तीला आणि त्याहुनही ह्या संयमाला "सलाम"!
|
Ksha
| |
| | Wednesday, July 18, 2007 - 12:18 am: |
|
|
दादला अनुमोदन चार शब्दांचं लिमिट म्हणजे जुलूम आहे
|
Mankya
| |
| | Wednesday, July 18, 2007 - 1:10 am: |
|
|
स्वाती .. क्लास्SSSS !
आपलाही ' सलाम ' या कल्पनेला ! दाद म्हणते तशी खूप फोफावली असती ही कल्पना, पण तू योग्य ठिकाणी पूर्णविराम दिलास !
माणिक !
|
व्वा! स्वाती खूपच मस्त गं. अगदी innovative कल्पना आणि मांडणीही. लिहीत रहा.
|
Bee
| |
| | Wednesday, July 18, 2007 - 5:36 am: |
|
|
हो चांगली आहे ही कथा.. पण खरच शेवट कळला नाही. पण तो कळला नाही म्हणूनच कथा निराळी वाटली
|
Shrini
| |
| | Wednesday, July 18, 2007 - 5:41 am: |
|
|
कथेची शैली निराळी वाटली आणि आवडली.
|
व्वा !! सुंदर .
.................................................वगैरे वगैरे
|
Sush
| |
| | Wednesday, July 18, 2007 - 7:08 am: |
|
|
कथा थोडी वेगळी आहे. वाचताना छान वाटते खरी पण....
मी जरा सहित्यात अडाणी आहे म्हणुन, स्वाती आपली हरकत नसेल तर कोणी शेवट समजाउन सान्गेल का?
(एकदा एक कथा कळाली, तर कदाचित पुढिल अशा प्रकारच्या कथेत कळायला अडचण येनार नहि)
(स्वाति माफ़ करा पण खरच मला शेवट कळला नाहि. यात तुमच्या प्रतिभेबाबत प्रश्नचिन्ह नाहि उभे करायचे, पण कथा जाणुन घ्यायचा माझा प्रयत्न आहे)
|
Zaad
| |
| | Wednesday, July 18, 2007 - 11:36 am: |
|
|
स्वाती, मस्तच! शेवट खासच, पण संवाद अजून हवे होते असं वाटलं.
|
Rajankul
| |
| | Wednesday, July 18, 2007 - 12:31 pm: |
|
|
आमचा IQ कमी म्हणुन आम्हाला कथा कळली नाही( अजिबात नाही.) तुमचे तुमचे येउन म्हणनार "कथा फ़ार छान आहे हो". आमी अडाणी मानसं म्हणनार आपला IQ कमी.
तुम्ही काय bee ला दाखवाया निघाला काय एक पानी कथा? पन जमली नाय.
लय येगळी आहे बघा तुमची कथा.
|
Zakki
| |
| | Wednesday, July 18, 2007 - 1:46 pm: |
|
|
'राजनकूल' ही 'बी' ची Pseudo ID आहे का?
एक भा. नि. प्र.
|
Shrini
| |
| | Wednesday, July 18, 2007 - 2:26 pm: |
|
|
मला कळलेला अर्थ :
लेखकाला दुसर्या एका स्त्रीबद्दल ओढ निर्माण झाली असते, आणि बायको नकोशी झाली असते. पण त्याला बायकोला दुखवायचेही नसते... मग यातून मार्ग कसा काढायचा ? तेव्हा कदाचित आपलेच विचार स्पष्ट होण्याकरता तो एक कथा लिहीतो, आणि त्या कथेत हीच तीन पात्रे निर्माण करतो आणि बायको मरते असे दाखवायचं ठरवतो.
तेव्हा कथेतील ही बायकोच त्याला स्वतःच्या मरणाबद्दल प्रश्न करते, आणि हे ही सांगते कि कथेत हा उपाय कदाचित लागू पडेल, पण लेखकाच्या जीवनात असे घडणे कठीण आहे, कारण त्याचे जीवन तो नियंत्रित करत नाही. या कथेतल्या बायकोसारखेच त्याच्या नशिबी उत्तर नसलेले प्रश्न आहेत. आणि मग एक धक्का बसून त्याला जाणवते की आपणही दुसर्या कोणी लिहीत असलेल्या कथेतील एक असहाय पात्र असू शकू...
|
|
|