भारत का दिल देखो : चविष्ट शिंगाडा फ्राईज (पाककृती )

छान

आधी हिरवे असतात
शिजले की काळे होतात

एयर फ्रायर मध्ये करून उपवासाच्या स्पर्धेत देता आली असती. उशीर केला! छान आहे.

मस्त रेसिपी..!

मस्त आहे!

होय आत्ता कळले वॉटर चेस्टनट जे मिळतात इथे चायनिज पदार्थात सढळ हस्ताने वापरले जातात ते म्हणजेच शिंगाडे. फोटोमुळे कळले.

छान आहे

मस्तच आहे रेसिपी! यांना शिंगाडे का म्हणतात हे आज कळलं!

हिंदीत पानीफल म्हणतात

छानच.

तुमच्या या अनवट पाककृती खूप रोचक आहेत. छान documentation करत आहात.

छान..

छान, नवीन रेसिपी.

मस्तच रेसिपी. लिहिलं पण छान आहे.

यांना शिंगाडे का म्हणतात हे आज कळलं!....+१.
छान.

छान वाटते ही पाककृती.
शिंगाडे कधी खाल्ले नाहीत.

ओह नविनच रेसिपी! भारतात काळ्या शिंगाड्यांच्या गाड्या कितीतरी दिसायच्या पण कधीही खाऊन पाहीले नाहीत.
यांची चव कशासारखी लागत असेल अंदाज येत नाही. रताळ्याटाईप लागतात का?

रताळ , काजू , फणस बी इ चे कम्बोणेशन

काळे असतात ते डायरेक्त सोलून खावेत

मस्तच आहे रेसिपी! यांना शिंगाडे का म्हणतात हे आज कळलं! >>> मम.

मस्त रेसिपी. शिंगाड्याच्या झाडाच्या फोटोंबद्दल विशेष आभार.

ते गाडीवरचे काळे शिंगाडे लहानपणापासून खूप खाल्ले आहेत. खास अशी काही चव सांगता येणार नाही. ब्लँडच असतात पण मस्त लागतात. हिरवे कच्चे पण खाल्ले आहेत.

यांना शिंगाडे का म्हणतात हे आज कळलं! >>> +१

हिंदीत पानीफल म्हणतात. >>> पानीफल नाव मस्त आहे. हिंदीत सिंघाडे पण म्हणतात.

वॉटर चेस्टनट = शिंगाडे बरोबर. पण समहाऊ चायनिज रेसिपीमधले जास्त क्रंची लागतात.

मला वाटायच शिंगाडे सीफूड आहे.
छान माहिती आणि रेसिपी.

गाडीवर शिजवलेले शिंगाडे विकायला असतात, ते मलाही खूप आवडतात. हल्ली इथे कमी दिसतात.

शिंगाडे पिठुळ असतात. मला आवडतात. भरपूर पिष्टमय असणार.

लहानपणी आम्ही यांना लहान कोळसाच समजायचो. भय्याच्या हातगाडीवर चिंचा, बोरं, कालाखट्टा सोबत हेही असायचे. उकडून तिखटमीठा बरोबर सुद्धा चवदार लागतात. वरील पाकृ सुद्धा फारच सोपी आहे. छायाचित्रांसाठी अनेक धन्यवाद.

किती सोपीकृती आहे.
ही सीरीज मस्त्च आहे. अजुन लिहित रहा.

आमची आजी एक भुक्त होती. ( दुपारी एकदाच जेवायचं आणि रात्री उपासाला चालणार काही तरी म्हणजे साबुदाण्याचे खिमट , खीर, एखाद केळं किंवा कॉफी एवढंच घेत असे. ) ते ही फार नाही अगदी लिमिटेडच. ह्यात शिंगाडे ही असत कधी कधी कारण शिंगाडे चालतात उपासाला. तेव्हा विकत पीठ मिळत नसे. आणि असत तरी विकतच चालणं अशक्य होतं आजीला. उन्हाळ्यात सोललेले शिंगाडे वाण्याच्या दुकानात मिळत असत. ते चार दिवस उन्हात वाळवून खलबत्त्यात थोडे कुटून नंतर जात्यावर दळून त्याच पीठ करत असे आजी. हे पीठ वर्षभर टिकत . रात्री कधीतरी ती शिंगाड्याच्या पिठाची दुधातली किंवा ताकातली लापशी करत असे. आधीच खूप नसे करत ती त्यात आम्ही सगळे इतके मागत असू की तिला द्यावीच लागे थोडी थोडी आम्हाला. त्या लापशीची चव अजून तोंडावर आहे.

शिंगाडे म्हटलं की सैपाकघरातला डीम लाईट , ओट्यावर बसलेली आजी आणि तिच्या भोवती कोंडाळ करून कधी आमच्या बशीत लापशी पडतेय ह्याची वाट बघत बसलेले आम्ही हेच आठवतं.