सल..

Hitguj » Gulmohar » शालिवाहन शके १९२९ (२००७-२००८) » कार्तिक » कथा कादंबरी » सल..

« Previous Next »

Neela
Tuesday, November 27, 2007 - 12:57 pm:

Peacelily2025
Tuesday, November 27, 2007 - 5:17 pm:

नीला, जोरदार सुरुवात आहे! पुढचा भाग लवकरच टाक वाट पहातेय.

Gsumit
Tuesday, November 27, 2007 - 6:36 pm:

मला तर वाटलं ह्या दोघांचच जमतय आता...

Akhi
Wednesday, November 28, 2007 - 5:27 am:

नीला खुप छान!! आणि तिचे भावविश्व पण छान रेखाटल आहे.

Anaghavn
Wednesday, November 28, 2007 - 9:11 am:

नीला,
खुपच छन आहे. पण आता पुन्हा एकदा "पुन्हा कधी" चा धोशा सुरु करतेय.
अनघा

Akshara0703
Wednesday, November 28, 2007 - 9:16 am:

नीला,
खरचं ग, खुप छान आहे.पुढचा भाग लवकर पोस्ट कर

Anaghavn
Saturday, December 01, 2007 - 8:07 am:

कुठे हरवलीस गं नीला?
पोस्ट नं लवकर
अनघा

Neela
Monday, December 03, 2007 - 12:31 pm:

सल (2)

आज अचानक ’त्या’ मेसेजने सगळ्या आठवणी जाग्या झाल्या. मनाच्या तळाशी काहीतरी खोलवर जाऊन दडलेले असते.

इंदर त्याच्या ऑफ़िसच्या कामासाठी तिच्या शहरात येणार होता. भेटता येईल का? असा मेसेज होता. त्यांचे नाते पहाता त्याला घरी रहायलाच बोलविणे तिला आवडले असते. पण मधल्या काळात एक दुरावा निर्माण झाला होता. त्यामुळे एक दिवस संध्याकाळचे ’जेवायला ये’ असे निमंत्रण देऊन तिने त्याक्षणी मनातले विचार थांबविले.

ठरल्यादिवशी, ठरलेल्या वेळेला घरातील सर्वांसाठी रीतसर भेटवस्तू घेऊन इंदर आला. . सूपपासून स्वीट डिशपर्यंत नीट जेवण झाले. सुपारी झाली. जेवताना नवीन पुस्तके, चित्रपट, शास्त्रीय संगीताचे कार्यक्रम या विषयावर चर्चा झाल्या.

कोणे एके काळी इंदरला किती माहिती असते याचे तिला किती आकर्षण वाटले होते. आता तिलाही त्या सगळ्या विषयांमध्ये माहिती होतीच.. हरवला होता तो संवादातील सहजपणा. संवादात मोकळेपणा,
दुस-याशी शेअर करण्याची वृत्ती असणे आणि छाप पाडण्यासाठी माहितीचे प्रदर्शन करणे वेगळे असते. .. त्यामुळे इंदर उगाचच छाप पाडण्यासाठी ते सगळे संवाद वाढवतो आहे असे वाटले.

तिने मनाशी परत विचार केला. पूर्वग्रह मनात धरुन बघत होती का ती या सगळ्याकडे ? तिची हुशारी मनमोकळेपणाने कबूल करणारा इंदर आता तिच्यावर कुरघोडी करण्यासाठी बोलत होता. मूळ विषय बाजूला राहून ’मला किती माहिती आहे’ हेच सारखे त्यातून प्रकट होत होते.

बोलता बोलता रात्र अंधारली. घरातल्या सगळ्यांचा ऒपचारिक निरोप घेणे झाले. त्याला सोडण्यासाठी म्हणून ती बंगल्याच्या फ़ाटकापर्यंत आली. जुईचा गंध आवडणारी तिच्यातली ’ती’ तशीच होती. आणि अचानक तिला जाणीव झाली.. की पाऊस पडतो आहे. घरात बसून ते कळलेच नव्ह्ते. नाजूकसे थेंब पडत होते. जुईच्या पाकळ्यांवर अलगद पाऊस थरथरत होता. बागेतल्या दिव्याच्या प्रकाशवलयात पावसाचा शिडकावा दिसत होता. मनाला सुगंधित करणा-या त्या वातावरणात ती अजूनच हळवी झाली.

अनेक वर्षापूर्वी इंदर अचानक का सोडून गेला ते तो सांगेल.. त्याने ते सांगावे अशी अपेक्षा तिच्या मनात आली. त्या विचाराने ती विलक्षण चकित झाली. मनाच्या कप्प्यात ’तो अचानक गेला’ हा सल .. व त्याचबरोबर एकदा कधीतरी त्याने त्याचे कारण सांगावे ही अपेक्षा हातात हात घालून होती याची एखाद्या साक्षात्कारासारखी तिला जाणीव झाली.
स्वत:च्या मनाला आपण पूर्ण ओळखतो असे तिला नेहमी वाटे.. आज लक्षात आले की.. नात्यातले अनेक धागे, पीळ, गुंफ़ण आपल्या मनातील अदृश्य पातळीवर असतात.

हा सगळा मॆलोगणती प्रवास तिच्या मनाने काही सेकंदात केला. त्याला मात्र ते कळलेही नाही. इतकी वर्षे तिने बाळगलेली वेदना त्याच्या खिजगणतीतही नव्ह्ती. ऑफ़िसच्या ज्या कामासाठी तो आला होता त्याबद्दल तो आत्मीयतेने बोलत होता. त्यातही तिला उगाचच वाटून गेले की तो स्वत:चे काम, पंचतारांकित हॉटेलातील वास्तव्य याचे प्रदर्शन करतो आहे. परदेशात जाण्याच्या संधीचा आवर्जून उल्लेख त्यात होता. तिने व तिच्या नव-याने स्वखुषीने परदेशातील मानाच्या संधी सोडून भारतात राहणे स्वीकारले होते. तिचे १०-१२ देश बघून झाले होते.. ते इंदरला खुपते आहे म्हणून परदेशात जाण्याच्या संधीचा उल्लेख होतो आहे का?

“उगीचच असाच विचार करू नकोस.. “ स्वत:च्या मनानेच तिला फ़टकारले.

“परत भेटू.. “ इंदर जाताना म्हणाला. त्याच्या घरी यायचे आमंत्रण त्याने दिले नाही हा विचार तिच्या मनात अकारण चमकून गेला.

इंदर ’त्यावेळी’ असा का वागला हे कधीतरी परत भेटला की सांगेल ही आशा बाळगणे जास्त सोपे होते. आपण आपल्या जवळच्या माणसाकडून केलेली अपेक्षा त्याला समजली नाही हा नवीन सल मात्र आता कायमचा सोबती होता.

समाप्त..

Shyamli
Monday, December 03, 2007 - 6:59 pm:

समोरच्या माणसाला अपेक्षा बोलल्याशिवाय कश्या कळतील अग, इथेच तर सगळ मूळ असतं की, :-)

आवडली कथा

Daad
Monday, December 03, 2007 - 9:53 pm:

नीला, अतिशय वेगळा विषय... नीटस, आटोपशीर मांडणी.... तुझी कथा खूप आवडली.

एखाद्या नात्यात आपल्यबाजूने वीण अगदी perfect दिसत असते. दुसर्‍याबाजूने टाका उसवला गेला... का गेला... हा सल आयुष्यभर साथ करतो..... अगदी अगदी जवळ जवळ प्रत्येकाचा एकदा तरी हा अनुभव असतोच.
***मनाच्या कप्प्यात ’तो अचानक गेला’ हा सल .. व त्याचबरोबर एकदा कधीतरी त्याने त्याचे कारण सांगावे ही अपेक्षा हातात हात घालून होती याची एखाद्या साक्षात्कारासारखी तिला जाणीव झाली. ***
नेमक्या शब्दात किती सुंदर मांडलयस... छानच. आणि शेवटचं वाक्य
व्वा!

Manuswini
Tuesday, December 04, 2007 - 1:40 am:

कधी कधी ती व्याक्ती जवळची असूनही, आणि समोर असूनही नीट काही भावना व्याक्तच करता येत नाही; अगदी दहा दहा वेळा शब्द मनात घोळवून मनातच रहातात नी काही वेगळेच बाहेर पडते समोर असताना. strange though..

Sanghamitra
Tuesday, December 04, 2007 - 5:26 am:

नीला सुरेख गोष्ट.
जुन्या बंगाली कादंबरीसारखा वाटला फ्लो.
मनांची गुंतागुंत इतक्या स्पष्टपणे शब्दांत मांडता येणे हे "त्या" चे देणे.
लिहीत रहा.

Anaghavn
Tuesday, December 04, 2007 - 6:11 am:

छान लिहितेस.खूप आवडलं.
अनघा

Radha_t
Tuesday, December 04, 2007 - 9:11 am:

सुंदर, अप्रतिम, गोंडस, हळवी,..

Sanketdeshpande
Tuesday, December 04, 2007 - 9:27 am:

Me mazya adhichya anubhawashi hya kathela "relate" karu shakalo. Sanwadat yenar badal manatalya vichara dware chaan tipla gela ahe....KAtha awadali.

Neela
Tuesday, December 04, 2007 - 11:58 am:

सर्वाना धन्यवाद.. आजपर्यंत मी अनुवाद केले आहेत. ऑर्कुटवर ललित लेखन केले आहे. पण कथा लिहिली नव्ह्ती. ही कथादेखील 'आता आपण एक कथा लिहू' असे म्हणून लिहिली नाही. ती समोर उभीच राहिली. मनात ती कोणाला आवडेल का? अशी धाकधूक खूप होती. त्यामुळे तुम्हा सर्वाचे अभिप्राय वाचून फ़ार आनन्द झाला.