Archive through June 26, 2006

Hitguj » Views and Comments » Current Affairs » अनुदिनी अनुतापे तापलो रामराया- जपानमधील आत्महत्येचे प्रमाण » Archive through June 26, 2006

« Previous Next »

Raina
Friday, June 23, 2006 - 3:22 pm:

Raina
Friday, June 23, 2006 - 3:27 pm:

Admin,
हे कुठल्या सदरात टाकावे - हे कळत नव्हते. जर ह्या सदरात योग्य वाटत नसेल तर उडवलत तरी चालेल.

Dineshvs
Friday, June 23, 2006 - 4:10 pm:

रैना, जपानमधे आत्महत्येला प्रतिष्ठा आहे असेच लहानपणापासुन वाचत आलोय.
पण असे नाही वाटत का, कि तो माणुस खुपच भावनाप्रधान असतो म्हणुन. भारतात मला तामिळ लोक खुप भावनाप्रधान वाटतात. ( असा अनुभव अनेकजणानी घेतला असेल. ) मनाची खंबीरता जणु नसतेच त्यांच्याकडे.

Lalu
Friday, June 23, 2006 - 4:28 pm:

hmm.. जावे त्याच्या वंशा....
'मनुष्यप्राणी' ही जगात समजायला सगळ्यात अवघड गोष्ट आहे!
रैना, चांगलं लिहिलं आहेस. जरा नवीन विषय.

Laalbhai
Friday, June 23, 2006 - 5:50 pm:

हो, उत्तम लेख.

मला (व्यक्तीगत मला) अशी भीती वाटते की अशी परिस्थिती भारतात यायला फार काळ लागेल असे वाटत नाही.

यांत्रिक प्रगती, पैशासाठी धावधाव यातून समाज फार मोठ्या तणावांना सामोरा जात आहे. हे तणाव व्यक्तीगत आयुष्यातून हटवण्याचे प्रयत्न केले नाहीत, तर अशे परिस्थिती लवकरच उद्भवेल.

सध्याच आपल्याला परिक्षेत नापास होण्याच्या भीतीने आत्महत्या करणारे विद्यार्थी पहायला मिळतातच!

फिरंगी अधिकार्‍याने केलेले वक्तव्य त्याचा वंशाला अनुसरूनच आहे.

पराकोटीचे नैराश्य ही या यांत्रिक युगाची मोठीच देणगी आहे!

Sayonara
Friday, June 23, 2006 - 7:11 pm:

रैना, छान लिहिलं आहेस. कुठली लाईन घेतेस? चुओ की यामानोते? त्या लाईनला हे प्रॉब्लेम्स कायमच असतात.
दिनेश, जपानी लोकं भावनाप्रधान नसतात. स्वतच्या भावना दाबून दाबून, आणि सगळीकडे politeness चा मुखवटा चढवून त्यांच्यात stress इतका साठलेला असतो की ते कोणत्याही कठीण परिस्थितीला तोंड देऊ शकत नाहीत आणि त्यातून आत्महत्येचं प्र्माण वाढतं.

Raina
Saturday, June 24, 2006 - 6:34 am:

दिनेश- सायोनारा म्हणाली तसे आहे. भावनांची अभिव्यक्ति या देशात सोपी नाही. आणि रुढी आणि Protocols मुळे, जन्मभर ते मनात धुमसत राहतात्- प्रेशर कुकर मध्ये भाताचे दाणे खदखदावे त्याप्रमाणे. पण तुम्ही तमीळ लोकांचे म्हणताय ते कळले नाही. ते नटनट्यांची जरा जास्तीच व्यक्तिपूजा करतात हे खरे आहे. शिवाय त्यांचा राष्ट्रभाषेबद्द्ल जरा जास्तीच पुर्वग्रह आहे हे ही खरं पण मी टनावारी तमीळ लोकांबरोबर काम केले आहे. मला ते आपल्यापेक्षा जास्ती भावनाप्रधान वाटत नाहीत. तुम्हाला असे का वाट्ते?
सायोनारा,
मी शोनान शिन्जुकु सेन घेते, पुर्वी खुप यामानोते, किहिन तोहोकु, तोक्काइदो वगैरे घ्यायचे. तुमचे विवेचन अगदी पटले.
लालू- खरय, मनुष्याचा थांग लागणे अवघडच !
लालभाई, खरयं , "नैराष्य कृष्णमेघी" एकदा का आले- की माणसाला कसलाच विवेक राहात नाही.

Gajanandesai
Saturday, June 24, 2006 - 10:38 am:

रैना, जपान्यांविषयी हे पहिल्यांदाच माहीत झाले.. दिनेश, माझा तमिळांच्या बाबतीतला अनुभव म्हणजे (मी ज्यांच्या संपर्कात आलोय त्यातल्या बहुतांश व्यक्तिंवरून

) हे लोक हेकेखोर असतात. त्या नादात ते दुसर्‍यांचा विचार करत नाहीत.

Dineshvs
Sunday, June 25, 2006 - 12:20 pm:

सायोनारा, हे नव्यानेच कळतेय. जपानी माणसाची विनयशीलता, मनापासुन आलेली नसते तर. पण ईतका का रुढींचा जाच असावा ? विनयशीलता चांगला गुण असला तरी मत मांडण्याचे स्वातंत्र्य, व्यक्त होण्याचे स्वातंत्र्य त्यापेक्षा मह्त्वाचे आहे, नाही का ?
मी तामिळ लोकांबद्दल लिहिले ते त्यांच्या ईतरांबद्दल वागणुकीवरुन नव्हे. त्यांच्या कौटुंबिक संबंधात ते तसे असतात. मुलाला साधा ताप आला तरी त्याची आई रडुन गोंधळ घालते. त्यांचे रडणे आणि हसणेहि दोन्ही अनैसर्गिक वाटतात मला. पण त्यांची आताची पिढी तशी नाही बहुतेक.
असो परत जपानी माणसाकडे वळु.
त्यांची ती टी सेरेमनी वैगरे बघताना मला त्यात नजाकतीपेक्षा क्रुत्रिमताच जास्त दिअसते. अलिकडे बघितलेल्या सिनेमात ( मेमॉयार्स ऑफ़ अ गैशा ) मधे पण संवादातली, हावभावातली कृत्रिमता लपत नव्हती.

Bee
Monday, June 26, 2006 - 8:36 am:

मला तर जीव घेणे आणि जीव देणे हे दोन्ही प्रकार अमानुष वाटतात. 'नैराष्य कृष्णमेघी' अगदी बरोबर बोललीस.

अनुदिनी अनुतापे तापलो रामराया ही ओळ कशातून घेतली आहेस आणि ह्याचा अर्थ काय होतो? मला फ़क्त अनुदिनी म्हणजे बहुदा प्रत्येक दिवशी...

Raina
Monday, June 26, 2006 - 9:43 am:

अनुदिनी अनुतापे तापलो रामराया
परम दीनदयाळा निरसी मोहमाया
अचपळ मन माझे नावरे आवरिता
तुजवीण शीण होतो धाव रे धाव आता

बी, ही तर रामदासस्वामींच्या "करुणाष्टकांची" ची सुरुवात.

Samit
Monday, June 26, 2006 - 9:50 am:

नैराश्य कृष्णमेघी म्हणजे काय रे बी?

Raina
Monday, June 26, 2006 - 10:05 am:

दिनेश,

मी तो memoirs of a geisha पाहीला नाही अजून, जपान मध्ये त्या चित्रपटाचे नाव "सायुरी"..
पण माझ्या जपानी मैत्रिणींना तो काय फार आवडला नाही त्यातली नायिका चिनी हे या फणका-याचे प्रमुख कारण.
आणि तो tea ceremony वगैरे पाहीला की मला तर धडकी भरते-( माझ्या डोळ्यासमोर लगेच्- आमच्या घरी [जपानी नव्हे साधाच ] चहा करताना कशी अनेकदा रथसप्तमी होते ते येते.).
तो tea ceremony म्हणजे येवढं नाजुक साजुक अगदी थेंब ही न सांडता हे भले मोठठे सोपस्कार... आणि चव मात्र तशीच पातळ फुळुक (हे मत फक्त माझे आहे. नव-याला मात्र ते बेचव रसायन अतिप्रिय आहे. ज्यानी त्यानी आपापल्या जिकिरीवर प्यावा. पण त्याच्यात anti oxidents असतात म्हणे.त्या मुळे तरुण दिसतात म्हणे.)

असो. तर जपानी विनयशीलता ही खरोखर नसतेच असे माझे मत आहे. कामामुळे अनेकदा जपान्यांच्या मुलाखती घेतल्यात. बोलण्यात नेहमी genuineness कमी protocol फार्- असे जाणवते. [पण मायदेशात सुद्धा interview मध्ये genuineness कमी आणि बढाया फार्- असे जाणवतेच. असो.]
त्यांच्या त्यांच्यात [म्हणजे २ जपानी एकमेकांत बोलत असतील तेव्हा] तर इतके जास्ती protocols पाळायला लागतात त्यांना- देवा देवा.

शिवाय आणि परिपुर्णतेचा ध्यास. प्रत्येक गोष्ट कशी १००% perfect च असली पाहीजे. कामचलाउ वगैरे काही नसत. या आणि अशा अनेक अनंत सामाजिक जवाबदा-या पार पाडताना कुठेतरी ताण त्यांना असह्य होत असावेत असे वाट्ते..

सायोनारा, तुम्हाला काय वाटते ?

Bee
Monday, June 26, 2006 - 10:11 am:

रैना, धन्यवाद! मला माहित नाही समर्थांचे 'करुणाष्टक' फ़क्त त्यांचे श्लोक पाठ आहेत तेही पूर्ण नाहीत. मात्र आता करुणाष्टक एकदा तरी वाचीन.

समित, 'स्वप्नातल्या कळ्यांनो उमलू नकाच केंव्हा' मधील एका कडव्यात 'नैराश्य कृष्णमेघी, आशा कधी बुडावी' अशी एक ओळ आहे. रैनानी पण कदाचित ह्या गीतातूनच हे दोन शब्द घेतले असतील. निराशेचे काळे ढग म्हणजे नैराश्य कृष्णमेघी..

Bee
Monday, June 26, 2006 - 10:20 am:

मला तर राग मुळीच आवरता येत नाही. आता घरच्यांवर इतका वेळ राग येतो पण मी इथे असतो. फ़ोनवर फ़ार काळ बोलू शकत नाही. मग असा राग निवळताना खूप खूप मनोयातनातून जावे लागते. माझी तर नेहमी अशी अपेक्षा असते की कुठलेही नाते इतपत असावे की राग लोभ प्रेम माया हे सर्वकाही एक तर त्या व्यक्तीला जाणता यावे किंवा आपल्याला व्यक्त करता येण्याची सोय असावी. म्हणजे इतके आपण बिनधास्त असावे. नुसते कुढत कुढत जगणे नको, कधी कधी मनात ठेवलेल्या गोष्टींचा एकदम स्फ़ोट होतो.

मागे आम्ही दासबोध वाचत असताना असाच एक किस्सा घडला. वर्तमानपत्रात खबर होती की घरात कोंडून घेऊन एका व्यक्तीने फ़क्त रागाच्या उर्जेवर स्वतला संपवून टाकले... नष्ट केले इतकी त्याच्या शरीरातील उष्णता वाढली होती. हे कितपत खरे असावे हे त्या पत्रकारालाच माहित.

Raina
Monday, June 26, 2006 - 10:32 am:

नैराश्य कृष्णमेघी, आशा कधी बुडावी
विरहात चिंब भिजूनी, प्रीती फुलोनी यावी
काट्याविना न हाती, केव्हा गुलाब यावे

बी,
हो. "स्वप्नातल्या कळ्यांनो" मधुनच घेतलं आहे.

Sayonara
Monday, June 26, 2006 - 11:31 am:

रैना, अगदी बरोबर आहे. खोटी खोटी विनयशीलता शेवटी शेवटी इतकी अजिर्ण होते की काही विचारू नका. 'भीक नको पण कुत्रा आवर' म्हणतात ना त्याप्रमाणेच.

Chafa
Monday, June 26, 2006 - 2:25 pm:

रैना, छान लिहीलंय, वेगळं! आणि हे ललित मधे अगदी शोभून दिसलं असतं ना!

या जपानी अतिविनयशीलतेची पहिली झलक 'ओशीन' मधे दिसली होती. आणि memoirs वाचून त्यातला जाचही जाणवला होताच. अर्थात चित्रपट मी (अजून) पाहीलेला नाही पण चित्रपट त्या पुस्तकाला न्याय देऊ शकला नसावा असंच वाटतंय. असो.

Sayonara
Monday, June 26, 2006 - 2:28 pm:

चाफ्या, बरोबर. त्या पुस्तकाबद्दल नाही तर memoirs बद्दल. पाहिला नाहीस ना पिक्चर? मग मुळीच आटापिटा करु नकोस. पुस्तकावरच समाधान मान.

Ninavi
Monday, June 26, 2006 - 3:12 pm:

रैना, चांगलं लिहीलं आहेस. मलाही आयुष्य संपवण्याचा निर्णय घेणार्‍यांचं कायमच सखेद आश्चर्य वाटत आलेलं आहे.

मायबोली
चोखंदळ ग्राहक
महाराष्ट्र धर्म वाढवावा
व्यक्तिपासून वल्लीपर्यंत
पांढर्‍यावरचे काळे
गावातल्या गावात
तंत्रलेल्या मंत्रबनात
आरोह अवरोह
शुभंकरोती कल्याणम्
विखुरलेले मोती