स्पदंन

Hitguj » Gulmohar-Archives » शालिवाहन शके १९२८ (२००६-२००७) » फाल्गुन » कथा कादंबरी » स्पदंन

« Previous Next »

Prasik
Tuesday, February 13, 2007 - 2:48 pm:

जे.एस्.एम्. कॉलेज मधे तुमचे स्वागत आहे. या कॉलेजमधे तुम्हाला हुशार, खेळाडू, पराक्रमी, बोअर करणारे, एकटे राहणारे आणि रोमीओचा वारसा चालवणारे असे सर्वप्रकारचे विद्यार्थी आढळतील. यामधील काहीजण कारमधुन, काही बाईकवर, काही दाडींयात्रा करत पैदल, काही ट्रेन चे धक्के खात तर काही बसमधुन येतात.
याच कॉलेजमधे निकीता देसाई ऊर्फ निकी देखिल शिकते, एकोणीस वर्षाची, स्मार्ट, सुदंर मुलगी पण तीच्या सुदंरतेची तारिफ करायला कॉलेजमधील कोणीही धजावत नाही.
आज सकाळची वेळ आहे आणि निकी नेहमीप्रमाणे तीच्या बाईकवरून ऊतरते. Actually ती बाईक मुलीऐवजी एखाद्या मुलालाच जास्त शोभेल. पण निकी मात्र त्याला अपवाद आहे. ब्लॅक जॅकेट, ब्ल्यु जिन्स, हातात तीन बूक्स, काही पेन्स वैगेरे. नेहमीच्या पेहरावात स्वारी क्लासकडे चालली आहे, तेवढ्यात एक ज्युनीअर मुलगा हॉलीबॉलच्या नादात निकीला धक्का देतो. तो मुलगा मदत करायला जाणार, पण कोणाला धडक मारली आहे हे बघूनच तो......
"हे.... सॉरी"
तो घाबरतच तीच्या पडलेल्या वस्तू उचलायला लागतो.
"पळ इथुन", निकी म्हणते.
तरिही तो पडलेल्या वस्तू उचलत बसतो.
"सांगितले ना, पळ इथुन." निकीचा मुड खराब झालाय.
निकी त्याचा हॉलीबॉल घेऊन झटकन त्याच्या समोर आणते जणूकाही त्याच्या चेहय्राचा हॉलीबॉल करण्याच्या विचारात आहे. तो बिचारा गपचूप आपला बॉल घेतो, आणि ती त्याला जाऊ देते. जसजशी ती क्लासकडे जाते ईतर स्टुडंटसच्या नजरा तीचा पाठलाग करतात. दरवाजाला एक जोरदार धक्का देऊन ती क्लासमधे प्रवेश करते.

Prasik
Tuesday, February 13, 2007 - 2:51 pm:

याच कॉलेजमधे अनुष्का देसाई नावाची परी देखिल शिकते, निकीताची छोटी बहीण. ती आणि तीची मैत्रिण पिया जास्त वेळ गर्ल्स-रूमच्या आरश्यासमोर घालवणे पसंत करतात. आता देखिल त्या आरश्यासमोरच आहेत.
बराचवेळ तिथे गेल्यानतंर क्लासची आठवण येते. गर्ल्स रूमच्या बाहेर येताच गर्दी अनुष्काला ‘हाय, हॅलो’ करायला लागते. त्या गर्दीत मुलांच्या सोबत मुली देखिल आहेत.
“हाय अनुष्का” ,एक मुलगा म्हणतो.
“ड्रेस छान आहे”, गर्दीतील एक मुलगी म्हणते. तर कोणी लिपस्टीक ची तारिफ करते.

हाय, हॅलो चा सिलसीला चालू राहतो, फक्त अनुष्कासाठी, पियाकडे कोणाचेच लक्ष नाही. खुपजण अनुष्का सोबत जवळीक् साधायचा प्रयत्न करतात. अनुष्का तीच्या फॅन्सकडे बघून स्माईल फेकत क्लासकडे जाते.

Prasik
Tuesday, February 13, 2007 - 3:30 pm:

प्रशांत साठे, एक हॅन्डसम, सरळमार्गी सिनिअर आणखी एका स्टुडन्ट सोबत, कॉलेजमधील गाईडन्स काउन्सलर, कुलकर्णी मॅडम समोर बसला आहे,
"मला वाटतं कि हे कॉलेज तुझ्या जुन्या कॉलेजपेक्षा काही वेगळे नसेल, घर सोडून ईथे टाईमपास करणारे मुलं खुप आहेत", या वाक्यासोबत एक क्रूत्रीम हस्य तीच्या चेहय्रावर बघुन प्रशांतला त्या खुर्चीत बसुन अस्वस्थ वाटायला लागते.
“Any questions?” मॅडम विचारतात.
“नाही मॅडम, काही नाही,” प्रशांत म्हणतो.
“तर मग क्लास मधे जा, लवकर, मला आजच्या उद्योगी मुलांचे उद्योग बघायचे आहेत”, मॅडम म्हणतात.
प्रशांत जाण्यासाठी उठतो तोच, राकेश शहा, एव्हरेज सिनीअर पेक्षा जास्त वय असणाय्रा मुलाशी त्याची नजरानजर होते, तो कुलकर्णी मॅडमच्या ऑफिसबाहेर कशाचीतरी वाट पाहतोय. त्याचे शरिर आणि स्माईल पाहूनच अदांज येतो कि तो किती 'कुल' असेल.
कुलकर्णी मॅडम हातातल्या रिपोर्ट-फाईलकडे बघतात नतंर राकेशकडे," राकेश शहा, मला वाटते आपली भेट वारंवार व्हायला लागली आहे"
“मला नेहमी तुमची आठवण येते”, राकेश म्हणतो.
“मला एकिवात आले आहे तु कॅन्टीन मधे फ्रेशर गर्ल्स समोर कपडे काढुन मसल्स दाखवत होतास.”
“माझ्या कपड्यांवर सॉस पडलं होतं, लन्च करताना.”
“लन्च हं? तुम्ही टिश्युपेपर एवजी शर्ट कपडे कधीपासून वापरायला लागलात?”

Prasik
Tuesday, February 13, 2007 - 3:59 pm:

प्रशांतला तिथे थांबण्यात काहिच अर्थ वाटत नाही, दरवाजाबाहेर येतो आणि त्याची गाठ मनिष लाड -एक सडपातळ, हुशार सिनीअरशी पडते. कॉलेजमधे सर्वांचें मत आहे कि मनिष एखादा नेता, किवां एखादा शो होस्ट बनेल.
“तु नविन आहेस ना?” मनिष विचारतो.
“मलापण असेच वाटते”, प्रशांत म्हणतो.
“ठिक आहे, चल मी तुला कॉलेज दाखवतो”, मनिष म्हणतो
ऑफिसच्या कॅरिडोर मधुन ते बाहेर पडतात.
“तर, तु आगोदर कुठल्या जंगलात रहात होतास” मनिष विचारतो.
“मी, आगोदर कोल्हापुर मधे होतो. पण तु...?”
“It was a joke. पण तीथे खरोखर माणसं रहातात?”
“हा, थोडीफार. पण माणसांपेक्षा गाई जास्त आहेत.”
“तुझ्या जुन्या कॉलेजमधे किती माणसे होती?”
“बत्तीस”
“ए जा ना!”
“ईथे किती असतील?”
“हजार! त्यातील बहुतेक शैतान आहेत”, मनिष म्हणतो.
++
“ईथे काही Good Looking लोक आहेत्, तु जोपर्यंत सुरवात करत नाहीस तो पर्यंत ते तुझ्याशी बोलणार नाहीत, लाजू नकोस!”
त्यांच्या बाजुने एक सुदंर मुलीचां ग्रुप जातो.
“तो स्पोर्ट्स टिमचा ग्रुप आहे.” टिशर्ट, स्पोर्ट्स शुज घातलेला एक ग्रुप स्वःतातच मशगुल आहे.
“मी देखिल टिममधे होतो” ,प्रशांत म्हणतो.
“हा, पण त्यानीं अजुन कधीच कुठली मॅच जिंकली नाही, यावर्षी त्याचीं दुसरे काहीतरी करण्याची ईच्छा आहे.”
जसजसे ते पुढे जातात, त्यानां कॅन्टीन जवळ एक ग्रुप दिसतो.
“हा फुकट्या मुलांचा ग्रुप, त्याच्यांसोबत जरा सांभाळूनच रहा.”
++
ते कॉलेज बिल्डींगच्या बाहेर येतात.
मनिष प्रशांतला College-Trip करवत आहे. अजुन काही ग्रुपची ओळख करून देतो. एका घाबरट मुलाकडे, ईशाराकरून मनिष ओरडतो, " अरे संयोग, लन्चसाठी पण काही ठेऊन दे…. माझा भाऊ आहे, एकदम शातं.”
कॅन्टीनकडे जाताना प्रशांत मनिषला विचारतो, "तु या सर्वांमधे कुठे फिट बसतोस?"
ते कॅन्टीनमधे प्रवेश करतात. कॅन्टीनमधे म्युझीकच्या आवाजा सोबत गर्दी देखिल आहे.
"भविष्यातला बिजनेसमेन. माझ्यासारखे अजुनही काही आहेत. एकेदिवशी मी मॅनेजर असेन आणि त्यावेळेस हि सर्व मुलं...."
तो टेबलाच्या बाजुला घोळका करून बसलेल्या मुलांकडे ईशारा करत म्हणतो, "मला साहेब म्हणतील. & There he is, अनिल, माझा मित्र आहे."
प्रशांतला काहिच एकायला येत नाही, कारण अनुष्का त्याच्या बाजुने जाते, तसं प्रशांत आणि मनिषकडे ती एकदाही पहात नाही. पण प्रशांत मात्र वेड्यासारखा तीच्याकडे पहात रहातो.
“ती मुलगी... मी...” प्रशांत बडबडायला लागलाय.
“झाले, हा पण हारवला.” मनिष म्हणतो.
“ती कोण आहे?”
“अनुष्का देसाई. तीच्याबद्दल विचार सोडून दे.”
“का?”
“का?...... राजा मला तुझ्या हेअरकट पासुन सुरवात करायला लागेल, पण त्याचा देखिल काहीच उपयोग नाही. तीची मोठी बहिण कॉलेजमधे आहे, तो पर्यंत तरी नाही.”

Psg
Wednesday, February 14, 2007 - 12:45 am:

चांगली सुरुवात आहे.. पूर्ण करा..

Nandini2911
Thursday, February 15, 2007 - 12:37 am:

प्रसिक, धमाल चालू आहे. लवकर येउ द्या..

Robeenhood
Thursday, February 15, 2007 - 12:51 pm:

चांगला रिदम पकडलाय, येऊ द्या पुढलं लगीच..........................

Sanghamitra
Friday, February 16, 2007 - 1:07 am:

प्रसिक छान आहे शैली. लिहीत रहा.
थोडे अजून विस्ताराने लिहीलेत तर चांगले विनोद वाया जाणार नाहीत.

Chinnu
Friday, February 16, 2007 - 4:19 pm:

प्रसिक, .... .... .....

Prasik
Saturday, February 24, 2007 - 12:07 pm:

Physics लेक्चर चालू आहे. क्लासमधे बोअर झालेले काही सिनीअर स्टुडन्टस् चव्हाण मॅडमच्या दहशतीखाली चित्रकलेची प्रॅक्टीस करतायेत. पहिल्या ओळीतील स्टुडन्टस् मॅडमपासुन सुरक्षीत अतंर ठेऊन त्या काय म्हणतायेत हे लक्षात ठेवण्याचा प्रयत्न करतायेत.
“ठिक आहे, मला वाटते Newoton’s Law of Motion चा टॉपिक पुर्ण झाला आहे. Do You have any other Questions?” रुक्ष आवाजात मिसेस चव्हाण क्लासला म्हणतात.
“Yes निक्की ?”
"आपण जॅकी चान किवां ब्रुसली बद्दल का नाही Study करत?” ,निकी शातं आवाजात विचारते.
“I'm sorry?” ,मॅडमनी निट एकलं नाहीये.
“Clearly सांगायचे झाले तर मला Newtonचा कटांळा आला आहे. त्याच्या डोक्यावर Apple पडले म्हणुन दरवर्षी आम्हाला डोकेदुखी कशासाठी? 4th Standard पासुन आम्ही तेच तेच शिकतोय. तुम्हाला माहीत आहे का, ब्रुसली एक ईचं अतंरावरून जोरदार पचं करू शकत होता, या मागचे Physics काय आहे, ते तुम्ही का नाही शिकवत?"
क्लासमधला एक स्मार्ट कॅटेगरीतला विद्यार्थी- अजित कदम, त्याला विनोद करण्याची लहर येते, तो दबलेल्या आवाजात म्हणतो, “ब्रुसली Physics चं लेक्चर कधीपासुन अटेन्ड करायला लागला?” थोडीफार हस्याची खसखस विद्यार्थ्यांमधे पिकते. निकी त्याच्याकडे लक्ष देत नाही. नेहमीची सवय.
पण मिसेस चव्हाण मात्र भडकल्यात, "That's enough, Mr. Ajit Kadam.”
Ya, खरोखरच भडकल्यात.
पण निकीचे न्युटनपुराण चालूच आहे. “मला वाटतं स्कुल बोर्ड याबद्दल जरूर विचार करेल, Don’t you think that न्युटन आमचा time waste करत आहे.”
ती चव्हाण मॅडमकडे बघते त्याचां चेहरा आता लाल व्हायला लागला आहे.
"तु आताच्या आता काउन्सलरच्या ऑफिसमधे जा." मॅडम ऑर्डर सोडतात.
निकी नोटबुक बदं करून क्लासच्या बाहेर निघुन जाते.
++
निकी आता कुलकर्णी मॅडमच्या समोर बसली आहे. मॅडम नेहमीच्याच सुरात बोलायला लागतात, “देसाई, तु आज पुन्हा मिसेस चव्हाणांच्या क्लासमधे गोंधळ घालत होतीस.”
“मी स्वःताचे मत व्यक्त केले तर तुम्ही गोंधळ घातला, कसे काय म्हणू शकता?”
“हा, बरोबर आहे, तसेपण पुर्ण वर्षभरातील तुझे कारनामे बघता आजचा event खुपच शुल्लक होता. By the way, May be तुला हे जाणुन घेण्यात interest वाटेल कि अमर गुप्ताच्या पायाचे ऑपरेशन ठिकठाक झालेय.”
“Listen Mam, त्याने स्वःताच बास्केटबॉलला चुकिच्या पध्दतीने kick केले होते. And at same time I was only there.”
“हे बघ निकी, The point is लोक तुला असं समजायला लागलेत कि......”
निकी तीच्याकडे पाहून स्माईल करते, मॅडममधे बोलण्याची किती हिम्मत आहे त्याची वाट बघतेय. मॅडम विचार करत राहतात.
“कडकलक्ष्मी, हा?” निकी मॅडमची मदत करते.
“हा असंच काहितरी” चितांग्रस्थ चेहय्राने मॅडम म्हणतात “I Hope, You will think about it.”
खुर्चीतून निकी उठते, दोघीच्यां चेहय्रावर सारखेच ओढुन-ताणून आणलेले Smyle आहे.
“Thanks for your excellent guidance.” असे बोलून निकी बाहेर येते.
++
सेकन्ड ईअरच्या क्लासमधे टिचर काहितरी गुणगूणत फळ्यावर मोठ्या अक्षरात नोटस लिहून देत आहेत. अनुष्काचे तिकडे लक्ष नाही. केसानां एक झटका देऊन ती पियाकडे एक चिठ्ठी पास करते. पिया नोट उघडून वाचते- ' आज हॉलमधे अजितने मला Hi! केले!'
पियाच्या चेहय्रावर नाराजीचे भाव उमटतात. टिचरनी ते बघीतलयं, त्या अनुष्काकडे पाहुन बोलायला लागतात, "मिस अनुष्का, आतापर्यंत तु क्लासमधे काय स्टडी केलयं, ते जरा Explain करशील का?”
अनुष्का वर बघते आणि पप्पाचीं लाडकी मुलगी असल्यासारखे Cute Smyle देते.
“Actually,……. नाही”, अनुष्का म्हणते.
टिचरकडे काहीही उपाय नाही, त्या फक्त डोकं हालवून एक सुस्कारा सोडतात. मनिषा, क्लासमधली एक अनाथ दिसणारी मुलगी, हात वर करते.
“मनिषा, तु सांग क्लासमधे आपण काय काय शिकलो आहोत. मला आशा आहे, तु तरी Shakespere निट वाचले असशील.”
“हा, मी वाचलंय, Each & Every Page.”
“काय? सगळं पुस्तक?”
“हा सगळं पुस्तक.”
“तुला म्हणायचे आहे, तु Shakespereचे पुस्तक पुर्ण वाचले आहेस”, टिचरनां विश्वास वाटत नाही.
“तुम्ही नाही वाचलतं?”, मनिषा भुवया उंचावून विचारते. टिचरकडे ऊत्तर नाही, त्या दुसय्रा स्टुडन्ट कडे वळतात.

Prasik
Saturday, February 24, 2007 - 1:48 pm:

पुनम, नन्दीनी, रॉबीनहूड, सघंमित्र आणि चीनू तुमच्या प्रतिक्रीयाबद्दल धन्यवाद. त्याच बरोबर अनिलभाई यानीं हा THREAD चालू ठेवण्यास केलेल्या मदतीबद्दल धन्यवाद. काही दिवस जॉबमधे बीझी असल्याने पोस्ट लिहण्यास विलबं झाला, जसा वेळ मिळत जाईल तसा लवकरच पुढचा भाग पोस्ट करेन.

Prasik
Saturday, February 24, 2007 - 1:53 pm:

मनिषा आणि निकी कॉलेजच्या एका शांत कोपय्रात बसल्या आहेत. दोघींच्या हातामधे पॉपकॉर्न सारखं काहीतरी आहे.
“तुझी बहिण विचीत्र आहे. मला वाटतं ती Shakespere कधीच वाचणार नाही, तीला त्या बद्दल काहिच माहीत नाही”
निकी देखिल हल्ला चढवते, “मनिषा, प्रॉब्लेम हा आहे कि तु जिम सोडून Shakespere ला अटेन्ड करते आहेस, मला विचारशील तर, हा फक्त वेडेपणा आहे बस!”
बोलत असतानाच निकीचे लक्ष राकेशकडे जाते. तो त्याच्या मित्रांसोबत सिगरेट पेटवत चालला आहे. तीच्या बघण्याकडे मनिषाचे लक्ष जाते.
“तो कोण आहे?” ,मनिषा विचारते.
“राकेश शहा”
“तो शहा आहे? गेल्यावर्षी तर तो गायब होता ना. कुठल्यातरी बियरबार मधे ड्रिक्स सर्व करत होता म्हणे.”
“चला, वर्षभरात कोणीतरी intresting काम केले. नाहीतर ईथे......” ,निकी हसून म्हणते.
“रोमिओ ऍन्ड ज्युलिएट फिल्म मधे लिओ देखिल असाच दिसतो.” मनिषा कुठल्यातरी जगात हरवून म्हणते.
“काय?”
निकी मनिषाकडे बघायला लागते, स्वःताच्या पॉकेटमधले पॉपकॉर्न तीच्या हातामधे कोबूंन म्हणते, “मनिषा संपवून टाक, उपाशी राहून राहून, तू मरायला टेकली आहेस.”
“हा, थोडीफार.” मनिषा ते पॉपकॉर्न संपवायला लागते. निकीला तीच्या हातावर एक जखमेचा व्रण दिसतो.
“हे काय झालं?”
“काही नाही, मीच केले.”
निकी तिच्याकडे निर्वीकार चेहय्राने बघत म्हणते, “मनिषा, मला माहित आहे, या कॉलेजमधे मुलं कमी होत चालली आहेत, पण स्वःताला ठार करून रोमिओ ज्युलीऍटच्या सोबत राहण्याचे स्वप्न तुझ्या वयाच्या मुलीला शोभत नाही.” पुन्हा राकेशकडे नजर फिरवून म्हणते, “तुला वेड्याच्यां हॉस्पीटलमधे भर्ती करायला हवे. पण त्याला देखिल खुप खर्च येईल.”
“पण त्यानीं एकत्र घालवलेल्या क्षणांबद्दल जरा विचार कर ना”.
निकी क्षणभर विचार करून म्हणते, "ठिक आहे, जा मर, आणि हो अमर"
मनिषाचे अनुष्का कडे लक्ष जाते. ती आणि पिया, अजित आणि त्याच्या मित्रांमागे परेड करत आहेत. एकजण अजितच्या खाद्यांवर हात ठेवतो,
"अजित"
अजितला ईशारा समजतो, तो अनुष्काकडे बघुन स्माईल देतो,
“हाय गर्ल्स!”
अनुष्का लाजुन स्माईलची परतफेड करते. पाठिमागे निकी आणि मनिषा अजुनही त्यांच्यावर नजर ठेऊन आहेत.
"छे, काहितरीच" मनिषा म्हणते.
निकी काहीच प्रतीक्रिया देत नाही. दुसरीकडे मनिष आणि प्रशांत देखिल अनुष्का आणि अजितकडे लक्ष ठेऊन आहेत.
प्रशांत विचारतो, “मुलीनां नेहमी अशीच मुलं का आवडतात?”
“Because,….. त्या जन्मजातच तश्या असतात, त्याच्यां आईला देखिल तशीच मुलं आवडत होती, आणि त्याच्यां आजीला देखिल. U know what, जिन्समधे Changes क्वचीतच दिसून येतात.”
“आणि नेहमीच काय तो दात दाखवत असतो?”
“अजित?, मिस्टर, तो स्मार्ट आहे, क्लास मधे हुशार आहे, आणि मॉडेलींग देखिल करतो. एकिवात आलयं की त्याची कुठल्यातरी सॉक्सची ऍड येणार आहे.”
कॉलेजची बेल वाजते, सर्व ग्रुप वेगवेगळे होतात. प्रशांत आणि मनिष देखिल जाण्यासाठी उठतात, त्याचवेळेस प्रशांत दुरुनच अनुष्काची एक झलक मिळवण्याचा प्रयत्न करतो.
" अरे प्रशांत, तुला संस्कृत येत का?", मनिष विचारतो.
"off course येतं. मी संस्कृत मधे बेस्ट आहे. सातवी पासून शिकतोय."
"Wow, thats good. तुला माहीत आहे, कॉलेजमधे अनुष्काचा संस्कृत साठी नविन टिचर कोण आहे?"
"कोण?"
"तु. अजुन कोण?"
"What do you mean by that?"
"Listen, अनुष्काने तीच्या Subjects मधे संस्कृत विषय घेतलाय, तु अनुष्काला संस्कृत शिकण्यासाठी मदत कर, त्याच सोबत तु तिच्यावर Concentrate देखिल करू शकतोस. समजलंना what I waana to say?"
"तुला वाटतं, हि आयडीया काम करेल?"
"ट्राय करायला काय हरकत आहे. एक Start तर मिळेल."

++

कॉलेजच्या पार्किगं लॉटमधे, निकी आणि मनिषा निकीच्या बाईककडे चालल्यात. अजित त्याच्या कारची ग्लास खाली करून म्हणतो, "हाय निकी"
निकीताचा क्लासमधील राग अजून नाकावर आहे. तरिही ती कार शेजारी थांबते.
"काय आहे, लवकर बोल"
"काही नाही, पण आजकाल तु अशी का दिसतेस? मेकअपचे सगळे सामान बाजारात विकले का?"
"नाही रे, दान केलं, पण तुला कसे कळले? Actually मला तुझा एक राईट फुट सोडला तर तुझात स्मार्ट म्हणण्यासारखे काहीच दिसत नाही…….. कठीण आहे."
अजितची कार सोडून निकी आणि मनिषा बाईककडे जातात.
"काय मुर्ख लोक भरलीत या कॉलेजमधे.", निकी म्हणते.
"तु नेहमी माझ्यासोबत रहात जा. मला खात्री आहे, शेक्स्पिअरचे काही स्मार्ट मित्र असतील.", मनिषा म्हणते.
त्यानां अजितची कार अनुष्का आणि पियाच्या बाजुला Slow होताना दिसते. त्या दोघी कॉलेजच्या बसस्टॉपकडे चालल्यात.
"लिफ्ट?", अजित विचारतो.
अनुष्का आणि पिया त्याच्या कारमधे बसतात. अजित निकीला चिडवण्यासाठी एक स्माईल देऊन कार चालू करतो.. मनिषा तीचा चष्मा काढून निकी कडे बघते, “निकी, आता हे काय नवीन सुरू झालयं.”
निकी काहीच बोलत नाही. बाईकवर बसून जोरदार किकमधे बाईक सुरू करते, आणि स्पिडमधे मेनरोडकडे जायला निघते, तेव्हड्यात मनिष बाईक समोर येतो, निकी जोरात ब्रेक लावते, मनिषची सायकल अपघातापासून थोडक्यात बचावते.
“Idiot, दिसत माही का?” निकी त्याच्यावर भडकून म्हणते.
मनिष बिचारा कसेतरी पेडल मारत बाजूला होतो.
“Are you all right?” प्रशांत त्याच्या बाजुला येऊन विचारतो.
“Ya, Thank God, थोडक्यात बचावलो.”
“एक सांग, ती अनुष्काची सिस्टर होती का?”

Varadakanitkar
Saturday, February 24, 2007 - 2:57 pm:

solid interesting पुढची वाट पाहतोय

Maku
Monday, February 26, 2007 - 1:25 am:

मला तर कोण कोणचे काहीच कळत नाहीये.
कित्त्ती लोक आहेत ह्यामध्ये ???????

Suvikask
Monday, February 26, 2007 - 1:47 am:

खरय... फरच पात्र आहेत.. कोण कोण लक्षात राहणार????

Psg
Monday, February 26, 2007 - 2:20 am:

हो, पात्रं बरीच आहेत, पण वातावरणनिर्मिती छान झाली आहे. प्रसिक शक्यतो regular post कर, नाहीतर बिझी असशील तर आधी PC वर संपूर्ण लिही आणि सलग पोस्ट कर.. अशानी वाचकांचा interest कायम राहील, लिंक तुटणार नाही..

Maku
Wednesday, February 28, 2007 - 3:49 am:

अरे लिही ना पुढचे नाहीतर आम्ही विसरुन जाऊ कथेतली पात्रे.

Prasik
Saturday, March 03, 2007 - 1:54 pm:

निकीची मम्मी सुधा देसाई डाईनींग डेबलावर भाजी निवडत बसल्या आहेत. त्याच्यांसमोर निकीचे पप्पा डॉ. अरुण देसाई काही पत्रे वाचत बसले आहेत. बाजूलाच त्याचीं बॅग आहे. कुठेतरी जाण्याच्या तयारीत आहेत.
"मला जायला उशीर होतोय. डबा तयार झाला का ना नाही?"
"फक्त थोडा वेळ थांबा. भाजी शिजत आहे. लगेच होईल", मिसेस देसाई म्हणतात.
तेव्हढ्यात निकी प्रवेश करते. मुड नॉर्मल आहे.
मि. देसाई विचारतात, "काय मग, आज कोणाला रडवलसं?"
निकी थांबते, "अजुनतरी कोणालाच नाही, Don't worry, अजुन दिवस संपायचा बाकी आहे.”

तीच्या मागोमाग अनुष्का घरात प्रवेश करते.
“अजुन तु कुठे होतीस?”, निकी विचारते.
“कुठेतर नाही” अनुष्का म्हणते.
“हाय पपा”, अनुष्का पप्पांकडे Smyle करून म्हणते.
“हॅलो बेटा, So how was yours day?” मि.देसाई विचारतात.
“Fine, actually quite good.” अनुष्का म्हणते.
निकी बेडरूमकडे जाणाय्रा पायय्राकडे जाण्यासाठी वळते.
“निकी, हे तुझ्यासाठी आलयं.” मि. देसाई एक लिफाफा निकीच्या समोर धरतात.
निकी परत येऊन तो लिफाफा घेते. Address वाचुन म्हणते, "वाव! I think that मला एडमिशन मिळेल."
“पण मला वाटले कि तु ईथेच कॉलेजमधे शिकणार आहेस” मि. देसाई म्हणतात.
“तुम्हाला वाटले?” निकी प्रश्नार्थक चेहय्राने विचारते.
“पण पप्पा ती इथे हवीच कशाला?” अनुष्का मधेच नाक खुपसते.
निकी अनुष्काकडे डोळे मोठे करून पप्पानां म्हणते, “जरा.. हिला विचारा तरी कि ही घरी कशी आली?”
“भाजी तयार आहे” सुधा देसाई विषय बदलण्याचा प्रयत्न करतात.
“अनुष्का, whats the matter?, तु घरी कशी आलीस?” मि. देसाई विचारतात.
अनुष्का निकीकडे एक कटाक्ष टाकून म्हणते, “काही नाही पपा, कॉलेजमधला एक मुलगा होता,…………. सोबत पिया पण होती.”
मि. देसाई अजुन अनुष्काकडेच बघतायेत.
“पपा,… तो मला डिस्कोमधे जाण्यासाठी विचारत होता, ......So..... Can I .......?”
“what? sorry, no disco, no late night parties..... मी आगोदरच तुला सांगितले आहे. is that clear?”
“पण?” अनुष्काचा चेहरा पडला आहे.
“सांगितले ना.”
“आणि जर जायचेच असेल, तर तुझ्या दिदीला सोबत घेऊन जा. तरच……… Its for your own good”
“Oh common Pappa !, मी काही लहान नाही, आणि तसंपण निकी आणि Parties.... या जन्मातरी अशक्य.”
“हा हा हा” निकी हसून म्हणते
“That’s Enough! आजसाठी पुरेसे आहे. फ्रेश होऊन ममीची मदत करा, काय निकी?”
“येस पपा.” निकी म्हणते.
“तुमचा डबा तयार आहे.” मिसेस देसाई मि. देसाईच्या हातात डबा देत म्हणतात.
“तु पण जरा यांना सांगत जा.” मि. देसाई डबा आणि बॅग घेऊन बाहेर निघुन जातात.

क्रमक्षः

Prasik
Saturday, March 03, 2007 - 1:58 pm:

Oh common guys या कॉलेजमधे हजार पेक्षा जास्त स्टुडंस आहेत, आणि मी अजुन फक्त दहा बारा जणानांच introduce केलयं….. Dont worry इतर अजुन आणण्याचा माझा विचार नाहीये, पण आतापर्यंत घेतलेले जवळपास सर्व Charactors या स्टोरीसाठी आवश्यक आहेत.
कन्फुजन टाळण्यासाठी सांगतो, सुधा आणि अरूण देसाई याच्यां दोन कन्या निकी उर्फ निकीता आणि अनुष्का. निकी च्या सायन्स क्लासमधे राकेश आणि अजित आहे तर अनुष्काच्या आर्टस क्लास मधे प्रशांत, मनिष, पिया आणि मनिषा आहेत. कॉलेजमधील स्टाफमधे मिसेस. कुलकर्णी आणि चव्हाण मॅडम आहेत.
रेग्युलर पोस्टींग विषयी विचाराल तर मला नविन जॉबच्या वेळापत्रकामुळे नविन काही लिहण्यास वेळ क्वचीतच मिळतोय. But i will try to complete this story as soon as possible. I hope all of u will understand this.