तुझ्या नुसत्या आठ्वनीनेही
आभाळ वेड भरुन येत
डोळ्याचे पाखरु मग
श्रावन सरींना धरुन जात
|
अचानक ह्या उदास अंगणी
कश्या फुलल्या जाईजुईच्या वेली ?
नक्कीच आज पुन्हा ती
माझ्या अपरोक्ष येऊन गेली
|
आज पुन्हा नव्याने
ती लटकेच भांडली होती
त्या गालांवरति गुलाबाने
आपलि प्रभा सांडलि होती
|
कोवळ्या उन्हात मला
तुझ्या श्वासाचा भास झाला...
आणि अवेळीच वारा..
नखशिखांत शिरशिरी
उठवुन गेला.....
|
तसा अजूनही येतोच की
पाऊस नित्यनेमाने
पण बरसत नाही तुझ्यासारखा
अविरत ... प्रेमाने
|
एकदा हळुच प्राजक्त व्हायचय..
नजाकतीने चालणार्या पाया खाली,
झोकुन द्यायचय..
धुन्द त्या डोळ्यात पहाण्यास
मोगर्याचा गंध होउन
भिरभिरायचय....
त्या गालावर
गुलाब उमलन्यास..
गुलाबी... गुलाबी पहाट होउन..
दवात बुडुन जायचय...
|
घर वाहून गेल्यावर कळलं
पाऊस क्षितिजभर दूर होता
ज्याने उध्वस्त केले होते मला
माझ्याच आसवांचा पूर होता
|
तु कितिही लपली तरी
अबोली सुध्दा फ़ितुर होते..
माझ्या आतुर नजरेला..
तुझे अस्तीत्व जाणवुन देते...!!!
|
ही अशी निरव रात्र येताच
शब्द बोलायला लागतात मनमोकळं
मग किती सहज होत जातं
जगापासून माझं जग वेगळं
|
वैभव, देवदत्त, निलायम... सुंदर..... . . . . . . .
|
वैभव तोच भाव वेगळ्या शब्दात
मी रोज ठरवतो
नभाला त्या भेटून यावं
त्यालाही सांगावं तुझ्यासारखं
अंतर्बाह्य भिजवून जावं
|
गर्दीशी बोलायला जावं
तर भोवती गजबजाट असतो
स्वतःशी बोलायला जावं
तर मनात शुकशुकाट असतो
|
देवा , लोपा , मस्त ....
ह्यावेळी येशील तेव्हा
जाण्यासाठी येऊ नकोस
आणि जाणारच असशील तर निदान
मागे वळून पाहू नकोस
|
तु माझ्या आयुष्यात आलास
आणि सारं जग माझ्या ठायी ठिपका होउन गेलं
आणि तु परत गेलास
सार जग पुन्हा एक ठिपका होउन गेलं..
|
जगायाला वाव नाही
माणसांचे गाव नाही
चेहेरयांची जत्रा फक्त
ओळखीचा भाव नाही
|
चेहर्यांच्या जत्रेत इथे
प्रत्येकाचा भाव आहे
खरेदिला कोणी नाही
पण विक्रीचा वाव आहे
|
गर्दीत मिसळण्यासाठी..
रोज मी मुखवटा लावी..
मुखवट्याआडचा चेहरा आता
माझा मलाच ठाउक नाही..
|
व्वा वा वैभव देवा मस्त जमलीय कवीता शिफ़्टा आता.. वचु द्या सगळ्याना...!!!!
|
वैभव बढिया हैं..
वैशाली मस्तच
|
निळ्या निशेत बुडुन
अंधार होउन जावे..
उदास मनाला या कसे समजावे
हट्ट धरलाय त्याने
प्रेमाच्याच गावी न्यावे...!!!
|
